گهر
(پنجابي ڪھاڻي)
ليکڪ: خالد فرهاد
مترجم: ننگر چنا
خدا بخشيسِ مُنيءَ جو پيءُ جڏهن
جيئرو هو، تڏهن مان ڪجهه ڳَوري هيس، هاڻي ته ڪک کان به هلڪي ٿي پئي هان. نُنھُن ڪجهه
سمجهي ئي نه ٿي. ڇوڪرو آهي سو پنهنجي مُنھِن، جيڪو دل ۾ اچينِ سو ڪَنِ، مان نه ڪنھن
جي ٻِينءَ ۾ نه ٽينءَ ۾. هاڻي ڀلا مون کي ڪير ٿو پڇي! کَٽَ تي ويٺي سڄو ڏينھن ٻار
پئي کيڏائيندي رهندي هان.
مُنيءَ سان ملڻ لاءِ مَنُ پيو ڪريمِ.
اڳي ته پوهه لنگهندي ئي اچي ويندي هئي ۽ هاڻ چيٽُ پيو وڃي پر هُنَ ڦيرو نه پاتو
آهي. مان جيسين پاڻ وڃڻَ جوڳي هيسِ، تيسين وڃي ملي ايندي هئيسانسِ، پر هاڻ هِنَ ٻُڍي
سَريرَ کي ڪٿي لارِيُنِ ۾ ڌِڪيندي وتان.ڇوڪرَ کي چيم ته وڃِي سُکَ سانت جو پُڇِي
اچِيسِ. سالِيءَ ڏي هليو ويو پر مُنيءَ جي لاءِ هُنَ وٽ واندِ ڪونهي.
