Tuesday, November 22, 2016

وکري ويل خوابن جي وسندي - مير منصور مڱريو

وکري ويل خوابن جي وسندي
مير منصور مڱريو
Image result for Shakled dreams
صبح جو ننڊ جي غَش ۾ پيل هوءَ سٻاجهڙي سَوڙهه جي سونهن بڻيل ماءُ سياري جي صبح جو ڏڪندي اچي اٿارڻ لڳس.
ڌيءُ جلدي اُٿ يونيورسٽيءَ جي بس جو اجهو وقت ٿيو.
هائو امي اُٿان ٿي؟
ماڻس ناشتي ٺاهڻ ۽ ڪاٺيون ڀر مان کڻي جوت جلائڻ ۾ مشغول ٿي وئي.
پيءُ لڙڪيلَ چمڙي سيءَ جي سَٽ ۾ لُڏندو لڙڪندو اچي در ٽپيو،
زينب ڌيءُ اڃا آرامي آ.! .. آئون بسڪوٽن جو پڙو وٺي به آيس..

Wednesday, November 16, 2016

نئين آکيري جي تلاش - تاج جويو

نئين آکيري جي تلاش
نئين لوڪ ڪهاڻي
تاج جويو
زماني جون ستايل، تاسايل هڪڙيون چار خانه بندوش جهرڪيون، ڌار ڌار ڏِسائن کان اُڏامنديون، ‘ڄام نگر’ ويجهو سنڌو درياهه تي اچي پهتيون. کين اُڃ به ڏاڍي لڳي هئي. هنن درياهه تي هڪ ٿَريو ڏٺو، جيڪو به هنن جيان اُڃارو هو، ۽ وڏو پنڌ ڪري درياهه جي ڪنڌيءَ تي صدين جي اُڃ اُجهائڻ لاءِ پهتو هو. ٿريي ڏٺو ته درياهه جي تانگهي پاڻيءَ ۾ هڪ ڇوڪري وهنجي رهي هئي. هُو اِهو سوچي اُڃارو موٽي ويو ته جيڪڏهن درياهُه لٿو ته ڇوڪري اُگهاڙي ٿي ويندي!

Tuesday, November 15, 2016

امير - ڪمل ڪيولراماڻي، ”پياسي“

امير
ڪمل ڪيولراماڻي، ”پياسي“
خبر ناهي، ته سندس مائٽن مٿس ”امير“ جو نالو ڇو رکيو هو. هو مائٽن کي سِڪيلڌو به ته ڪين هو. کيس هڪ ننڍڙي ڀيڻ به هئي، جنهن کي هو پيار مان ’بلبلي‘ ڪري پڪاريندو هو. بلبلي ۽ امير ٻه ننڍڙا معصوم، ٻه ابهم ۽ ٻيئي ڏاڍا پيارا ٻار هئا. ’بلبلي‘ اڃا ٿڃ پياڪ هئي، ۽ امير جي عمر ٻارنهن سال کن ٿيندي، سندس مٺڙو ڳالهائڻ ۽ مٺڙو ورتاءُ اهڙو ته هوندو هو، جو هو سڀني کي موهي ڇڏيندو هو. البت ڪڏهن ڪڏهن سندس اَبو امان ڇڙٻ ڏيندا هئس، پر هو، انهيءَ کي پنهنجي مشڪ سان ٽاري ڇڏيندو هو. امير مون کي وڻندو هو ۽ منهنجي ونيءَ کي به وڻندو هو، ۽ ائين ئي اسان جي گهر ۽ پاڙي ۾ سڀ ڪنهن کي وڻندو هو. پاڙي جي ٻارن لاءِ امير ڄڻ ته رانديڪو هو. هرڪو پيو پاڻ ڏانهن ڇڪيندو هئس، ڪي کيس ٽول مٺايون کارائيندا هئا، ته ڪي کيس پنهنجي مائٽن سان گڏ گهمڻ وٺي وڃڻ جي آڇ ڪندا هئا، ڪي ته وري اهڙا به هوندا هئا، جي سندس حرڪتن ۾ ٻانهن ٻيلي ٿي بيهندا هئا. امير چلولو به هو، پر سندس چلولائيءَ ۾ به واهه جي هٻڪار هوندي هئي. مون سان ته ڏاڍو هري مري ويو هو. آفيس مان موٽندو هئس، ته ڊوڙندو ڊوڙندو اچي ڄنگهن کي پڪڙيندو هو. مان به هنج ۾ کڻي گهر وٺي ايندو هوسانس، ۽ پوءِ هو پنهنجن حرڪتن جو ورنن ڪندو هو.
”چاچا، اڄ مون ڪرموءَ جي ڳچيءَ تان ماڪوڙي پڪڙي وڌي! ماڪوڙي چڪ پئي پاتس، ته ڪرمو رنو پئي ۽ ان سان گڏ ٽپا به پئي ڏنائين! ان کي ائين ڪندي ڏسي ڏاڍو مزو پئي آيم. سندس روئڻ تي امان اچي ڳچيءَ تان ماڪوڙي پٽي ڪڍيس ۽ پوءِ مان ڀڄي ويس!“

Saturday, November 12, 2016

رقص جي موڪلاڻي - غلام رسول چانڊيو

رقص جي موڪلاڻي!
غلام رسول چانڊيو
موھن جي شھر کان ٿورو پَرڀَرو ڌَراڙ اکيون مھٽي واڙي جو ڍينگھر ھٽائي رھيو ھيو ۽ موھن جي ناچڻيءَ جي بدن جي شاعري ڪافئي ۽ رديف مان نڪرندي پئي وئي، پياڪن جا پيگ خالي جو ٿي ويا ھئا سو سڀئي اکيون پوري اَھلي پيا ھئا ۽ کين اھڙي ننڊ آئي جو ڄڻ ته ھزارين سالن جي لاءِ سُتا ھجن. ڪلال به خالي جام جا وَٽا ويڙھڻ شروع ڪيا ۽ الاءِ ڇو کيس اھو احسان ورائي ويو  ته ھي جام جي محفل آخري محفل آھي. ھو اٿيو ۽ موھن جي اسٽوپا تي چڙھيو جِتي اڄ الاءِ ڇو ماڪ نه پئي ھئي. ڳھريل وجود سان ھن نِرڙ ھٿ ڏئي ڏور تائين ڏٺو ۽ ڏٺو ته پري کان ڪي گھوڙن جون ھڻڪارون موھن طرف وڌي رھيون ھيون... ھو ڊڄي ويو جو ھن اھو پھريون دفعو ڏٺو ھيو.... گھوڙن جي پٺن تي اگھاڙن ۽ بد شڪلن جي فوج ھئي، ڪلال تڪڙو ھيٺ لٿو پر گھوڙن موھن کي گھيري ورتو ھيو ۽ پِياڪَ پِرھَ جي پَڪِي ننڊ ۾ ھليا ويا ھئا. ناچڻي کان گُھنگھرو لاھڻ وسري ويا ھئا، سندس بدن جي شاعري به اگھور ننڊ جي ڀاڪرن ۾ ھلي وئي ھئي، ننڊ به اھڙي جو ڄڻ ھميشھ لاءِ سُتي ھجي...

منهنجو من ڀنڀوري -جان خاصخيلي

منهنجو من ڀنڀوري
ڪهاڻي
جان خاصخيلي
اهو صبح جو پهر هو ۽ ڀرواري گھر ۾ بيٺل انب جي وڻ تي جھرڪين ۽ بُلبلين جي چر چر جو آواز به وڻندڙ هو ۽ ائين اوچتو هن جي ڌيءَ پنهنجي ڪنن سان اڳ ئي مانوس ٽهڪن جا پڙاڏا ٻڌا ته هن جي هٿن مان ڪورو ڪاغذ ۽ پينسل کسڪي ويا. اهو هڪڙو عجيب حادثو هو جيڪو صرف هن جي اها ڌيءَ ئي سمجھي پي سگھي.

بينسري -جان خاصخيلي

بينسري
ڪهاڻي
جان خاصخيلي

هن کي لڳندو آهي ته هن جي ننڊ ۽ جاڳ، سڀ روڳ ۽ ڦڪيون ان بينسري جي آواز سان ملي هڪ ٿي ويا آهن. شايد دلين جي روڳ جو علاج ان بينسري جي پڙلاءَ ۾ لڪل آهي. اهو هڪڙو راز آهي جنهن کي هوُ اڃا به ڦلهورڻ چاهي ٿو. وقت وقت جي ڳالهه آهي هن بينسري، بين، نڙن، مرلين، چمٽن، گھنگھرن ۽ چڙين جي لارن جي سُرن ۽ رڌم تي پنهنجا پيرڙا ساهيا هئا ۽ اڃا تائين اهي آواز هن جي ڪنن ۾ گونجندا ٿا رهن. پر هي آواز ڪو ٻيو آهي، جيڪو هن جي جسم ۾ ساه جي سُرن سان ملي وڃي ٿو ته هو اڄاتي لهرن ۾ لڙهندو، پاڻي جي وهڪرن جي سُرن کي ڪنائيندو وڃي الائي ڪٿي ٿو نڪري. اها لهر، اکين جي ڳهر کان اڳتي، اهي سُر، اها موسيقي . . . .