وکري ويل خوابن جي وسندي
مير منصور مڱريو
صبح جو ننڊ جي غَش ۾ پيل هوءَ سٻاجهڙي سَوڙهه جي سونهن بڻيل ماءُ سياري جي
صبح جو ڏڪندي اچي اٿارڻ لڳس.
ڌيءُ جلدي اُٿ يونيورسٽيءَ جي بس جو اجهو وقت ٿيو.
هائو امي اُٿان ٿي؟
ماڻس ناشتي ٺاهڻ ۽ ڪاٺيون ڀر مان کڻي جوت جلائڻ ۾ مشغول ٿي وئي.
پيءُ لڙڪيلَ چمڙي سيءَ جي سَٽ ۾ لُڏندو لڙڪندو اچي در ٽپيو،
زينب ڌيءُ اڃا آرامي آ.! .. آئون بسڪوٽن جو پڙو وٺي به آيس..