سراغ رسانيءَ جو افسانو

سراغ رسانيءَ جو افسانو

چراغ حسن حسرت

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

پوليس، جاچ مان ٻه ڳالھيون معلوم ڪيون. ھڪ ھيءَ ته؛ مرڻ واري جو موت ڪنھن اتفاقي حادثي تحت نه ٿيو آھي، بلڪ کيس قتل ڪيو ويو آھي. ٻي ھيءَ ته؛ قاتل بابت ڪا راءِ قائم نه پئي ڪري سگھجي.

ھاريءَ جو خواب

ھاريءَ جو خواب

چراغ حسن حسرت

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

گذريل سياري جي موسم جي ھڪ رات، مون ھڪ خواب ڏٺو، جيڪو پنھنجي علائقي جي پادري اباشيو کي وڃي ٻڌايم. ھن ٻڌي چيو؛ ”ھيءُ خواب ڪنھن کي نه ٻڌائجانءِ!“ اوھان کي ياد ھوندو، جڏھن حڪومت سان پوپ جو ٺاھ ٿيو ھيو ته ڊان اباشيو قربان گاھ جي ڏاڪي تي بيھي ھڪڙي تقرير ڪئي ھئي، جنھن جو مضمون ھيو؛

”ھارين جا چڱا ڏينھن اچڻ وارا آھن. پوپ، مسيح کان اجازت ورتي آھي ته ھارين جون سموريون ضرورتون، ھڪ ھڪ ڪري پوريون ڪيون وڃن.“ ان ئي رات، مون خواب ۾ پوپ کي يسوع سان ڳالھيون ڪندي ڏٺو.

ان جي پڙھڻ سان گھڻن جو ڀلو ٿيندو

ان جي پڙھڻ سان گھڻن جو ڀلو ٿيندو

چراغ حسن حسرت

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

ھن، جھاز تان لھندي ئي منھنجو ڌيان پاڻ ڏانھن ڇڪائي ورتو. سندس انداز منجھان ائين پئي لڳو ڄڻ ڌرتيءَ جي گولي جي ڪنڊ ڪڙڇ کان واقف ھجي ۽ بمبئيءَ ورھين پڄاڻان آيو ھجي. ھن جھڙو بدشڪل ۽ بي ڊولو شخص، اڄ تائين منھنجي نظر مان نه گذريو آ. ليڪن سندس بدصورتيءَ ۾ به ھڪ خاص قسم جي ڇڪ ۽ ڪشش ھئي. سندس بي ڊولن مھانڊن، ڪاري رنگ ۽ اڍنگي بت تي نظر پوندي ئي ماڻھوءَ کي بيزاريءَ جي احساس سان گڏوگڏ حيرت به ٿيڻ لڳي.

ڪيلي جي کل

ڪيلي جي کل

چراغ حسن حسرت

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

۱۷ فيبروري ۱۹۲۸ع جي رات جو، نواب ڇٽن واھ جو ڪنارو وٺيو پئي ويو ته ھڪ ڪيلي جي کل تان، جيڪا مڄاڻ ڪنھن نڀاڳي اتي اڇلي ھئي، پير ترڪيس ۽ نواب عالي قدر جن واھ منجھ وڃي ڌوڙيو ڪيو. ٿورو ۱۷ فيبروري ۱۹۲۸ع جي رات کي ڌيان ۾ رکجو. جيڪڏھن بلرام ۽ شيخ شبراتي، ٿڏي تي موجود نه ھجن ھا ته دنيا نواب ڇٽن کي نيري محل واري مرحوم نواب ڇٽن جي نالي سان ياد ڪري ھا. ھاڻ ٻڌو ته شيخ شبراتيءَ نواب ڇٽن جي جان ڪيئن بچائي.

ڪلو قانوني

ڪلو قانوني

چراغ حسن حسرت

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

ڪلو، جيتوڻيڪ موچي ھيو، ليڪن کيس پنھنجي ڪم مان جيترو وقت واندڪائيءَ جو ملندو ھيو، قانون پڙھڻ ۾ لڳائيندو ھيو. قانون جا چند جھونا ڪتاب ڪٿئون ھٿ لڳا ھيس. بس اھي ئي اٿلائيندو پٿلائيندو رھندو ھيو. پنھنجي انھيءَ خصوصيت جي ڪري، سڄي ڳوٺ ۾ ڪلو قانونيءَ جي نالي سان مشھور ھيو. بلڪ سڄي تر ۾ سندس قانون دانيءَ جي ھاڪ ھئي.

ڪاٺيءَ جي ٽنگ

ڪاٺيءَ جي ٽنگ

چراغ حسن حسرت

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

 

”لالا! بنواري لال! چؤ تو کي ڪاٺيءَ جي ڀلي سھڻي ٽنگ وٺڻي آھي؟ ٻه سال ٿيندا جو ورتي ھيم. ھاڻي چوان ٿو ته وڪڻانس. غربت وڌي وئي آھي. گيدي ۾ ڪوڏي به ڪانھي. ان کي، پاڻ کان پري ڪرڻ تي دل به نه ٿي چوي. ليڪن پيٽ ۾ ٻريل رڻ جي ڪري، اھو چاھت وارو رشتو ٽوڙڻو پوندو. ٽنگ، تمام ڀلي شيءِ آھي. ان جي مدد سان ماڻھو، سولائيءَ سان اندر ٻاھر اچي وڃي سگھي ٿو. مگر ڀاءُ! پيٽ ته کائڻ لاءِ گھري ٿو. ھاڻ ٺھڻ جي ڳالھ ڪر! ھيءَ ٽنگ اٿئي ولائتي. اسٽيل جون ڪمانيون، رٻڙ جا جوڙ، لچڪدار چنبا ۽ کڙيون. جيئن وٺڻ وقت ھئي، تيئن جو تيئن آھي. بلڪ ان کان به سٺي بيٺي آھي. سچ پڇين ته ان دور جي ٽنگ، مون ڪڏھن نه ڏٺي آھي. اگر زندگيءَ جو ڪو مزو آھي ته اھو ھيءُ آ ته ھھڙي جڙيل ٽنگ ھٿ اچي وڃي. بس، اھو احساس ئي، ماڻھوءَ کي خوش ڪرڻ لاءِ ڪافي آھي ته اھا ٽنگ سندس ملڪيت آھي. لالا احسان! مان ته تو سان چڱائي پيو ڪيان! جيستائين جيئرو ھوندين، دعائون پيو ڏيندين. وري جو اگھ ٻڌندي ته واڇون ئي ولليون ٿي ويندءِ! ھيڏانھن مون اگھ ٻڌايو، ھوڏانھن تون چوندين؛ منظور! تو کي ھيءَ ٽنگ، چئن سؤ رپين ۾ ڏئي ڇڏيندس. اڙي! توبانھ! مان ڇھن سون بدران چار سؤ چئي ويس! ليڪن خير! ڇڏ ان کي! جيڪو واتان نڪري ويو سو نڪري ويو. مڙس جي زبان آ، ڀاءُ مڙساڻي زبان آ! مان ۽ ڳالھ تان ڦران! ليڪن ان اگھ تي ته مفت آ.“

اُمنگن جو آهنگ - رزاق سهتو

اُمنگن جو آهنگ

ننڍڙي ڪهاڻي

رزاق سهتو

رحمتِ نيرن جي ماني گهڙڻ ويٺي. اکيون ڄڻ سالن کان اوجاڳيل. منهن تان رونق موڪلايل، ساڻو سرير ۽ ساهه کي ڇڪ. نڪي چاهه پاڻ سان نڪي گهر سان، بي ساهه پتلي جيان پئي لڳي. پاري مان اٽو ڪڍي، پاٽ ۾ پلٽيائين. اٽي کي چڱي ڪل ڏئي، ڳوھي تيار ڪري، مکڻ وٽيءَ ۾ رجائي، ڀر ۾ رکيائين. تئو چلھ تي چاڙهي، اڳ ئي باهه ڪري ڇڏي هئائين. وري ڪاٺين کي سوري، باهه کي وڌايائين. تئي تي گهه جا ڇانڊارا هنيائين، اهو جاچڻ لاءِ ته تئو ماني پچائڻ جهڙو ٿيو يا نه. ڳوٿل اٽي مان چاڻو پٽي، چُوڪور تي رکي ٿڦائين. ٿورو ويلي، رجيل مکڻ مان آڱريون ٻوڙي، تنهن مٿان گهمايائين. اوڦٽارو ٺاهي تئي ۾ وڌائين. هي سڀ ڪم بي دليو ۽ پاڻ هرتو پئي ٿيو.

شاعر - غفار سومرو

شاعر

ننڍڙي ڪهاڻي

غفار سومرو

مون ته کيس پري کان ئي ڏسي، لاڙو ڪرڻ جي وڏي ڪوشش ڪئي. هروڀرو موبائل ڪڍي، ڪن تي رکي، تکو تکو قدم کڻي گوهي ڏيڻ چاهي. پر رستي ويندي ساڳي گهٽيءَ ۾ سامهون ايندي، مون کي به ڏسي ورتائين. هڪل ڪري سڏ ڪيائين؛ “هلو مسٽر غفار!” ساڻ ساڄي ٻانهن به مٿي ڪري هٿ لوڏي، بيهڻ جو اشارو ڪيائين.