Saturday, July 29, 2017

شهزادي رابيل

شهزادي رابيل
ٻاراڻي ڪھاڻي
هڪڙو هو بادشاهه، جنهن کي رب جو ڏنو سڀ ڪجهه هو، پر اولاد ڪو نه هئس. ان ڪري پاڻ ۽ سندس راڻي، غم ۾ گذاريندا هئا. هڪڙي ڏينهن هڪڙو، فقير بادشاهه وٽ آيو، جنهن کيس چيو ”تو کي جلد هڪڙي ڌيءَ ڄمندي، پر تنهنجي زال ان جي ڄمڻ کانپوءِ جلدي مري ويندي.“
ائين ٿيو، جيئن فقير چيو ھيو. جلد ئي راڻيءَ کي ڌيءُ ڄائي. راڻي، ڌيءُ جي ڄمڻ وارن سورن ۾ ئي مري وئي. بادشاهه کي جيتري ڌيءُ جي ڄمڻ جي خوشي ٿي، اوترو ئي زال جي مرڻ جو ڏک به ٿيس.

Friday, July 28, 2017

لومڙيءَ جو پُڇ- سليم سهتو

لومڙيءَ جو پُڇ
سليم سهتو
پراڻي زماني جي ڳالهه آهي، ته ڪنهن ڳوٺ ۾ هڪ پوڙهي مائي رهندي هئي. هڪ ڏينهن ٻڪري ڏُهڻ کان پوءِ، ڏڌل کير وارو ٿانءُ رکي، کير اُٻارڻ لاءِ ڪاٺيون کڻڻ وئي.
اتفاق سان هڪ لومڙيءَ جو اتان گذر ٿيو، ان جو کير سان ڀريل ٿانءُ ڏٺو، سو فوراً ان ۾ منهن وجهي لَڪ لَڪ ڪري سڄو کير پي وئي.

Thursday, July 27, 2017

عقلمند بادشاهه

عقلمند بادشاهه
ٻاراڻي ڪھاڻي
آڳاٽي زماني جي ڳالهه آهي.
بغداد ۾ هڪ واپاري رهندو هو. سندس عمر وڏي ٿي وئي هئي. هن دل ۾ سوچيو ته؛ ”هاڻي شايد زندگي وفا نه ڪري. ان لاءِ پهريان حج ڪرڻ گھرجي.“
وٽس روڪ رقم کان سواءِ، الله جي واٽ ۾ خرچ ڪرڻ لاءِ، هڪ هزار اشرفيون به هيون.
دل ۾ چيائين؛ ”جيڪڏهن اهي اشرفيون مون سان گڏ هونديون ته خرچ ٿي وينديون. ان لاءِ ڪنهن دوست وٽ رکرايان.“

Wednesday, July 26, 2017

وڏيري ڳهڻي خان سان ڳالهه ٻولهه - حافظ سڪندر تنيو

وڏيري ڳهڻي خان سان ڳالهه ٻولهه
ڪالم ڪھاڻي
حافظ سڪندر تنيو
ڪالھه وڏيري ڳهڻي خان سان ملاقات ٿي.
چيائين؛ مونکي ڪيترا سال سياست ڪندي ٿي ويا آهن، اٺ چاريم، وڏيري ولڻ جي خدمت ڪندي تيل مالش ڪيم، مولوي دُرل جي لاءِ پاڙي مان فَڪَرُ پنيم، ٽرڪ تي ڪلينري ڪيم، مال ۽ ماڻھن جا سودا ڪرڻ جي دلالي ڪندي اڄ ملڪ جو ناليوارو سياستدان ٿو سڏجان. سو منهنجو انٽرويو ڪر ته ماڻھن ۾ مشهوري وڌيڪ ماڻيان.
ٻڌايومانس؛ ڀوتار انٽرويو ڪرڻ لاءِ اسان جي کيسي ڀرڻ جي خبر رکجو، جو اسان صحافين جو گذر بسر ئي پوليس، وڏيرن ۽ ڪامورن جي ڦرلٽ ڪيل مال مان پن سن ڪندي پورت تي آهي.“

Sunday, July 23, 2017

واقفيت - ھدايت منگي

واقفيت
منظوم ڪهاڻي
ھدايت منگي
هات پرديسي!
ڀلي آئين........
هائو، واليڪم سلام!
تون ته خوش آن ني؟
هائو، بس گذري پئي.
تون ٻڌاٰءِ............
ڪهڙيون ڳالهيون ٿو پڇين؟
مڙس ويچارو رڳو پَٽ کوهه ۾
اڌرات جو آ موٽڻدو
ڳوٺ هوندو هو
ته سومهڻي نه ٿي
۽ اچي کٽ تي ڪريو.
کونگهرا، ٻرڙاٽ پيا پوندا هيس.
۽ هتي...........؟

ورڪ ۽ وهڪ - ھدايت منگي

ورڪ ۽ وهڪ
ھدايت منگي
”اڙي! اها نرس اٿئي.....“
”خبر آهي........“ نجما ويهارو کن وکن تي بيٺل ڇوڪريءَ وٽان نهار موٽائيندي، ڦڪائيءَ سان چيو.
”اها ساڳي نرس ته آهي جنهن بابت اخبار لکيو هو ته پوئين اليڪشن ۾، قتل ٿي ويل اميدوار فياض عليءَ لاءِ اسپتال جي مريضن جون سهڻيون مائٽياڻون ڦاسائي، کيس سپلاءِ ڪندي هئي.“
هن پيشورانه انداز ۾ نرس جو تعارف ڪرائيندي زيبيءَ کي معلومات ڏني.
” پر ڪالهه ته مولانا قريشيءَ جي ورڪ ڪندي پئي وتي.......“

ڪُٺيس ڪويڄن- ھدايت منگي

ڪُٺيس ڪويڄن
ھدايت منگي
ماڻهن مان هڪ ٻئي سان ڳالهائڻ جو ڏانءُ صفا نڪري ويو آهي.
۽ ان جو مون کي جيترو ڏک ٿئي ٿو ان کان گهڻي وڌيڪ، پريشاني وڌي ٿي.
..........................................
ڪلهه هو اسان جي آفيس ۾ آيو هو.
گاديءَ واري شهر جي هڪ وڏي سنڌي ماهوار رسالي جو ايڊيٽر آهي. طبيعت جو، دوستن ۾ وڻندڙ، ۽ ساڳي ئي وقت نهايت ڏکوئيندڙ. پرپٺ سنگتين کي ماءُ تي گاريون ڏيندو، اگهاڙن عضون سان سندن شبيهون ملائيندو.

نقشو- ھدايت منگي

نقشو
ھدايت منگي
”چاچا! مسجد جو نقشو ليڪرائي آيو آهيان.“
”چڱو ڪيئه پٽ! هيڏي ته ڪر ته ڏسان، پر بيهه ته وضو ساري اچان، ائين مسيت شريف جي نقشي کي هٿ لائڻ به صحي ڪونهي.“
”پر چاچا ...ٰ!
”ابا ٻه منٽ ڪل لڳندا وضوءَ سارڻ ۾، ڪهڙي اچي تڪڙ لڳي اٿئي؟“
پنجن منٽن کان پوءِ؛
”ابا هي ته ڏاڍو ڀلو ڪم ڪيو اٿئي، واهه جي مسيت شريف ٺهندي. اصل ڳوٺ ۾ گلاب جي گل وانگر ٽڙي بيهندي.... پر هن نقشي ليڪائڻ تي ڏوڪڙ گھڻا لڳا اٿئي؟“

پارٽنر - ھدايت منگي

پارٽنر
ھدايت منگي
ڪهاڻيءَ جي پڄاڻي؛

        مان گرومندر ويجهو باغيچي ۾ هڪ کٽ، ٻه پراڻيون بئگون، کجيءَ جو هڪ ٿيلهو، ٽي رلهيون، گاديلو ۽ فراسي، ڪتابن جي هڪ بيڊڪ ۽ ٿورو ٻيو سامان ڀر ۾ رکيو، سوچي رهيو آهيان، منهنجي ذهن ۾ ٻُري رهيون آهن اڌ ڪلاڪ اڳ ڪيل اهي ڳالهيون جيڪي مون کان ڪڏهن نه وسرنديون.

ڪهاڻيءَ جو منڍ؛

”انساني مسئلي جي ڳالهه ڪري تون اجايون مون کي قائل ڪرڻ جي ڪوشش نه ڪر.“

سمجهه - ھدايت منگي

سمجهه
ھدايت منگي
        او....هِيا، هوءَ اچي پئي. تکي جهڙي هرڻي، ۽ پنهنجي وايو منڊل بابت شڪي به ان وانگر. در در تي، ٻنهي پاسي، گهٽيءَ کُٽڻ تائين لئوڻا هڻندي، ڪِن کليل دروازن ۾ بيٺل سندس اوسيئڙو ڪڍندڙ نوجوانن جون ميڇون سهندي، ڪڏهن مُرڪندي ڪڏڪندي ته ڪڏهن بنهه ڊنل هرڻيءَ جان ڇال هڻي دروازا پوئتي ڇڏيندي پئي اچي.
        پنهنجي باري ۾ ايتري ته واچ فل جو ڀانءِ ته اجهو ٿو ڪو جَهٽي وٺيس. ڦِڙت...........ڦِڙت...........ڦڙت........... اسپنج جي چمپل کي ڦڙڪائيندي گهرن اندر ويٺلن کي محسوس ڪرائيندي، ته هوءَ وڃي پيئي، جهاٽڪي ۾ منهنجو در به لنگهي وئي آهي.

مندو ڪَنين مَ سُڻان - ھدايت منگي

مندو ڪَنين مَ سُڻان!
ھدايت منگي
        ڪالهه تائين تون مان اصل ٻک هنيو پئي گهمياسين. فلسفي کان جنس تائين اسان جي ذهني هم آهنگي، اسان ٻنهي لاءِ ته آدرش جهڙو ڏيک ڏئي رهي هئي. ايتري حد تائين موافقت ۽ مفاهمت سچ ته آهي به آدرش.
        توکي به ماڻهو پنهنجن الڳ حلقن ۾، جيڪڏهن تنهنجي منهنجي مڪمل الحاق تي تنهنجي واضع ۽ سڌي موقف سبب بحث نه ڪري سگهندا هئا، تڏهن به اشاري سان ٽوڪ هڻي ڪڍندا هئا، مون کي به اڪثر اهڙا مشاهدا ٿيا.

سـارنـگ - ھدايت منگي

سـارنـگ
ھدايت منگي
        عجيب ماڻهو هو. گهر موجود هوندو هو ته سڄي پاڙي کي خبر هوندي هئي ته هو گهر ويٺو آهي. سندس گهر ويٺي مهل پاڙي جا ٻار واري وٽيءَ سان پيا ليئا پائي ڏسندا هئس.
ڪلاسيڪي موسيقي ويٺو ٻڌندو، ۽ ڪونه ڪو ڪتاب هٿ ۾کليل هوندس ئي هوندس. ٻارن تي نظر پئجي ويس ته ٽافيون اڇلي ڏيندن، پر جي ڪنهن ڪو کڙڪو ڪري توجهه ڇڪڻ جي ڪا هجت ڪئي ته اٿي اچي کيس هٿ ۾ ٽافي ڏيندو، ۽ ڪن پڪري کيس ٻڌائيندو ته ٽافي کڙڪي کانسواءِ به ملي سگهي ته پوءِ هروڀرو کڙڪي ڪرڻ جو ضرور؟ تقريباَ سڀني ٻارن کي خبر پئجي چڪي هئي ته ٻارن سان پوندي اٿس، پر هو خلل انگيز ڳالهه کي اصل پسند نه ٿو ڪري.

جان جيئين، تان جل! - ھدايت منگي

جان جيئين، تان جل!
ھدايت منگي
        اڄ توکي منهنجي باري ۾ پريشانيءَ کان وڌيڪ مون تي ڪاوڙ اڀري اڀري ايندي هوندي. چوندي هوندينءَ ”اهڙي نوڪريءَ کي کڏ ۾ ڇو نه ٿو هڻي جنهن ۾ سر جو خطرو آهي ئي آهي.“
        اڄ توکي خبر پئي هوندي ته ٽي ويءَ تي خبرون به ٻڌڻ جي شيءِ ٿينديون آهن. ٽي ويءَ تي هونئن ته گهٽ ويهندي آهين. چوندي آهين ”کڏ ۾ وڃي پوي ڊرامو. اسان کي پنهنجا ڊراما ئي گهڻا لڳا پيا آهن“. ۽ انهن گهڻن ڊرامن مان هڪ به ٻڌائيندي ناهين. ڪراچيءَ ۾ ڪرفيوءَ جون تصويرون ٽي ويءَ تي ڏسڻ لاءِ ٻوڙ مانيون اڌ ۾ ڇڏي ڊوڙي هوندينءَ؟ ڇا نظر آيئه؟ وڏور پٽ کي چيو هوندءِ ”ريڊيو ته کول - من اهو مئو ڪا چڱي خبر ٻڌائي“. خبرون هونئن تو سڄي زندگيءَ ۾ ائين ڪن ڏئي نه ٻڌيون هونديون، جهڙيون ڪلهاڪون ڪَنَ سرلا ڪري ٻڌندي هوندينءَ. هر هر خبرون ٻڌي شديد رد عمل ڏيکاريو هوندءِ، ”اڃان اتي مزو ٿو اچيس. اسان جو هتي لڪيءَ ۾ اچي ساهه ڦاٿو آهي ۽ پاڻ بي پرواهه لڳو نپٽي ڪراچيءَ ۾ ويٺو آهي.“ اصلي آرام نه ايندو هوندءِ، ويٺي بيٺي، سمهئي. پاڻيءَ کان ٻاهر اڇليل مڇيءَ وانگر هوندينءَ. ٻارن کي دڙڪا ڏيندي هوندينءَ ۽ وري پوءِ انهن کي ڳراٺڙيون ڀري روئي ويهندي هوندينءَ ڄڻ مان ڪرفيوءَ جي هنگامن ۾ مري ويو هوندس. توکي ريڊيو ٽي ويءَ وارا اهو ته ٻڌائين ئي ڪونه ٿا ته مان ڪٿي آهيان، ڪهڙي حال ۾ آهيان ۽ ڳوٺ ڇو نه ٿو ڀڄي اچان، رڳو خط به نٿو لکان؟! واهه جون گاريون به ٺهي انديون هوندءِ پر اهي ڳهي ويندي هوندينءَ ۽ انهن سوچن تي وري پڇتائيندي هوندينءَ. ڪو شهر کان ڳوٺ موٽيو هوندو ته اڄ پهريون ڀيرو اخبارن جون خبرون به پڇندي هوندينءَ ته ”ادا ڪا خير جي خبر؟“.

ڪمٽمينٽ - ھدايت منگي

ڪمٽمينٽ
ھدايت منگي
        بس جي کاٻين سيٽن مان هڪ تي اچي ٿو ويهي. اڳيان ويٺل همراهه سگريٽ ائين ڇڪي رهيو آهي، ڄڻ وڏيرو پنهنجي زمين تي بيٺو هجي. ڦوڪ ڀري هن ڏي نهاريندي ئي دونهون سندس ٻوٿ ۾ هنيو ٿو وڃي. ۽ هن کي توهين جو احساس ٿيندي ٿيندي گم ٿي ٿو وڃي. پاڻ به سگريٽ دکائي ٿو ۽ پولارن ۾ گم ٿي ٿو وڃي.
”اڄ جي هوندو ته ڪنهن نه ڪنهن نموني پنهنجي دل جي ڳالهه ڪبي. ڪچهري پنهنجي جاءِ تي ۽نوڪري پنهنجي جاءِ تي. ماحول جي اثر ڪري مون منجهان به همٿ نڪرندي پئي وڃي. پورهيو ائين گهر ويٺي ڪنهن کي ڪونه ٿو ملي، ڳولڻو ٿو پوي، ۽ مون کي به ڳولڻو پوندو. کيس چوڻو پوندو.“

هاريا ويڄ مُياس- ھدايت منگي

هاريا ويڄ مُياس!
ھدايت منگي
        چمنيءَ جي وٽ ٿو گهٽايان ته ڏسڻ ۾ ڪجهه به نه ايندو، لکندس ڪيئن؟ ۽ جيڪڏهن اتي ئي ٿو رهڻ ڏيانس ته پڪ سان صبح جو بيمار ٿي اٿندس. گاسليٽ جي ڌپ ته اڳي ئي ڪمري کي گهيري ورتو آهي. گهڙي سوا ڦوڪ ڏئي وسايانس. در ۽ دري به کوليان، ڌپ ۽ دونهون ڪجهه گهٽجن ته وري ٻاري پوءِ لکان. لکڻو به ضرور آهي نه ته مياري ٿبو ۽ جونئر ڊاڪٽر چوندا ته ٺڳ آهي ڊاڙ ٻٽاڪ تي پيو هلي. رڳو ڊاڪٽر ئي نه، سڄي سنگت به ائين سمجهندي. پر هن بتيءَ ته بنهه تنگ ڪري ڇڏيو. پارٽنر پنهنجي گنجي ٺوڙهه به سوڙ ۾ لڪائي ڇڏي آهي. ٻوٿ ٻاهر هوس ته دونهين تي کنگهه اچي ورايو هوس. ڪڇي ڪونه ٿو سگهي شريف ماڻهو آهي. ٻيو ڪو هجي ته سوڙ کي لوڏو ڏياري هوند بتي وسائي ڇڏي. خير... سگريٽ دکائي اڳ ۾ سوچڻ کپي. هون ن ن ن م... ڇا پيو چئي ڪڪري گرائونڊ وارو ٺوڙهو ڊاڪٽر؟

اڻ پوري ڪهاڻي - ھدايت منگي

اڻ پوري ڪهاڻي
ھدايت منگي
        ٽاڪ منجهند هئي ۽ تارونءَ تي پگهاريل رڪ هاريل محسوس ٿي رهيو هو. وايومنڊل تي ڇانيل گنڀير ماٺ اٻاڻڪن روحن کي ويتر گهيري ورتو هو. ”ايڪهين صديءَ جي سياست جا اهڃاڻ“ ڪتاب جا اڄ لکيل صفحا ٺپي هن نرڙ، پيٽ ۽ ٻانهن تان وري پگهر اگهيو ۽ کليل دروازي وٽ اچي بيٺو. هن پنهنجا حواس اڳ ڪڏهن به ايترا دٻيل محسوس نه ڪيا هئا، جيترا هينئر پئي لڳس. پاڻ ۾ ٿورڙي چٽائي آڻيندي وايومنڊل جو جائزو ورتائين. آسمان ته ڏسڻ کان ئي ناممڪن لڳس. تکي اس جا نيزا اکين تي الر ڪيو بيٺا هئا. اکين جي جوت ڏاڍي ڪندي هن گهر ٻاهران نظر ڊوڙائي ته هڪ گاڏير سڙڪ جي ڌوڙ مان ڏاندن جا پڇ وٽيندو کين هڪليندو پئي ويو. پريان هڪ ڪاسبيءَ جي اڱڻ مٿان ويٺل ڪانءُ اڄ به رڙيو پئي. ”جنهن گهر ۾ سرس ڳڀو ٽڪر نه پچندو آهي اتان صبح کان شام تائين مُنيءَ تي ويٺل بکئي ڪانءَ جون دانهون ٻرنديون رهنديون آهن،“ هن سوچيو. ”ڪانءُ اتان اٿي ڪنهن سڀري جي گهر مٿان ڇو نه ٿو وڃي ويهي؟ شايد ان ڪري جو پکي ڪائنات جا اڻ بدلجندڙ ساهوارا آهن“. هن سگريٽ ڪڍي دکايو. ٻريل تيليءَ جي گرمي هن سگريٽ دکائڻ وقت نرڙ تي به محسوس ڪئي.

”ايندڙ صديءَ جا ماڻهو ٽوڪيندا ته، چرئي سياست جي ڪتابن ۾ پکين جو ذڪر ڪيو آهي. چڱو ڪيو اٿم.“
        سگريٽ جي ڪوساڻ ڊوهه ڏيڻ سان ڇاتيءَ ۾ گهڙندي محسوس ڪيائين.
”عروضي ۽ سماوي شيون پنهنجو نج نظارو به پسائين ٿيون ۽ احساس به ڏيارين ٿيون.“
        نيٽ جي واڻيل ڪرسيءَ جي پٺ تان ٽوال کڻي پگهر سان آلا ٿيل هٿ اگهيائين ۽ٽوال ڪلهن ۽ مٿي تي پٿاري دروازي کان ٻاهر نڪري آيو. وايومنڊل جي ڄَر سندس وجود کي وڪوڙي وئي. هو سڙڪ واري لاڙي تي بيٺل اڪيلي ٻٻر ڏانهن وڌڻ لڳو جتي ڪو مسافر خالي مٿي سان نراس ٿيو، هيڏي هوڏي واجهائي رهيو هو.
”پاڻي ته مون به ساڻ ناهي کنيو، باقي هن ڏانهن وڃڻ جو ڪهڙو ڪارج...“ هو اتي ئي وراڪو ڏئي موٽيو. پلاسٽڪ جي ڪولر مان ٽي گلاس ٿڌو پاڻي جڳ ۾ وجهي هو وريو. سڙڪ ڏانهن ڏٺائين ته مسافر اتان وڃي چڪو هو.
”ڊوڙ پائي کيس ڳولڻ کپي...“ ۽ هن ڊوڙ پاتي. سڙڪ تي پهچي هن کاٻي ۽ ساڄي پاسي گهور ڪري نهاريو. ”ڪٿي آهين مسافر؟“ هن رڙ ڪئي. ٻٻر ۾ لڪي ويٺل جهرڪين ۾ هڪدم ماٺ اچي وئي. ۽ وايومنڊل ماٺ جي ڪن ۾ ٻڏندو لڳس.
        هو ٻٻر جي ڇانءَ ۾ اچي بيٺو. جهرڪين وري ماحول کي جئرو ڪري ڇڏيو. هن مٿي تان ٽوال سرڪائي ٻنوڙي تي رکيو ۽ جهاٻڪي هڻي ان تي چڙهي ويٺو.
”پاڻي گرم ٿي رهيو آهي، من ڪو ٻيو مسافر ئي پهچي. پر تڪڙو نه ايندو ته پوءِ ته بي سود آهي.

        مان ڪنهن مسافر کي سندس رفتار تان ٿيڙي پنهنجي دلپسند رفتار ته ڏئي نه ٿو سگهان. تاريخ به ته ائين ٿي ڪري. ڪنهن کي تڪڙو ريڙهڻ لاءِ جيستائين سبب پئدا نه ٿي ڪري تيسين...“

زرينه - ھدايت منگي

زرينه
ھدايت منگي
        هو ڀت ۾ ٽنگيل آرسيءَ اڳيان اچي بيٺو آهي. ڦڻيءَ سان گڏ رکيل گاسليٽ جي چمني رات جو آرسيءَ جو ڳچ حصو دونهين سان ڪارو ڪري ڇڏيو آهي. ميرو ٽوال ڪئونري مان آلو ڪري آرسيءَ کي اگهي ٿو ۽ ڦڻي کڻي وار سنوارڻ لڳي ٿو.
”اڄ وري وڃانس ٿو. اڳئين ڀيري به ويو هومانس ته ڳاله ئي نه سمجهيائين. ڪجهه پڇيائين ئي ڪونه. ڏسي وٺي ”اچو، اچو“ ڪيائين. مان ساڻس ڀاڪر پائي ملڻ يا سندس ڪتابن تي تبصرو ڪرڻ ڪونه ويو هوس. لڳي ٿو ته وٽس وڃڻ وارن ۾ اڪثريت اهڙن جي آهي، جيڪي سندس ڪتابن جي تعريف لاءِ سيڙجي اچن ٿا. مان جيترا ڀيرا به وٽس آيو آهيان، ان مقصد سان نه ويو آهيان. مون واري ڳالهه کي واتئون نڪرڻ جو موقعو ئي نه مليو. جهٽ چانهه جو آرڊر ڏئي کڻي نئون ڪتاب اڳيان رکيائين ڄڻ منهنجي منظوريءَ جي محتاجي هجي ڪتاب کي. تعريف جو محتاج ڪتاب ئي ڪهڙو. گهٽ ۾ گهٽ ڇپائڻ کانپوءِ ته ڪتاب بابت راءِ ڪابه ٿي سگهي ٿي. ۽ هي ليکڪ رڳو هڪ ئي قسم جي تبصري جي اميد ڇو رکندا آهن؟

بلئڪ هول جو انت - ھدايت منگي

بلئڪ هول جو انت
علامتي ڪهاڻي
ھدايت منگي
        ... هيءُ ته ڪو ردي آهي. اصل صفا ردي ماڻهو. ۽ هي ماڻهو ئي وري کيس غلط نالن سان به سڏين ٿا. ڪو صحيح نالو ته اڃا مٿس ڪنهن رکيو ئي ناهي. ڪتو ٿا سڏينس، جيڪو وفادار آهي ۽ ٻچڪر تي پڇ لوڏيندو مالڪ جي پيرن ۾ اچي پوندو آهي. هيءُ به ائين ڪندو آهي، پر اهو منجهس اجهاڳ اوڳڻن مان فقط هڪ ئي آهي.
گڏهه، مالڪ جا سمورا نه ته به پنهنجي وت کان وڌيڪ بار به گهليندو آهي. پر هي ته مالڪن جا سڀ بار ڪلهن تي کڻڻ کان پيو ڪيٻائي. گڏهه جهڙو به ته نه ٿيو.

دل جي مرڪ - ھدايت منگي

دل جي مرڪ
ھدايت منگي
        ... گهڻي دير تائين سوچي سوچي، هاڻي هو صفا ٿڪجي پيو. هن محسوس پئي ڪيو ته جو ڪجهه هن ڪرڻ پئي چاهيو. سو، هنن حالتن هيٺ امڪان ۾ ئي نه هو.
        هاڻي هو ٻڏتر واري حالت ۾ به ڪونه هو. هو اهو فيصلو ته ڪري ئي چڪو هو ته، کيس ڪجهه ڪرڻو ئي آهي، اهو، جنهن سان سندس من شانت ٿئي. اهو ئي هن پنهنجي لاڀ لاءِ ڪافي ٿي ڄاتو.

آٿت - ھدايت منگي

آٿت
ھدايت منگي
        تون هن کي هتي اچڻ کان روڪي نٿو سگهين. هر ڀيري جڏهن هوءَ تنهنجي گهران نڪرندي آهي، تون کيس چوندو رهيو آهين ته وري نه اچي. پر ٻئي ڏينهن در کولي اندر لنگهي ايندي آهي ته تون کيس روڪيندو ناهين.
        تنهن ڏينهن به تو فيصلو ڪيو هو ته کيس هميشه لاءِ روڪيندين، پر منجهند جو، جڏهن تو وٽ مهمان به ويٺل هئا، آئي ته توکي پنهنجي اڳئين فيصلي تي افسوس ٿيو هو. ٻنهي، سندس ۽ سندس ڪڪيءَ جون اکيون سُڳل هيون ۽ ڳل ڀنل. مهمانن سبب تون کانئس پڇي به نه سگهئين ته ساڻس ويڌن ڪهڙي هئي، پر پريشان ڪيڏو ٿيوهئين، کيس ڪو آٿت ڏيڻ لاءِ، اهو معلوم ڪرڻ لاءِ ته هيترن ڏينهن کانپوءِ وري ڇو روئي رهي هئي!

سوال - ھدايت منگي

سوال
ھدايت منگي
”ڇو ٿي پنان؟ هرڪو ٿو اهو سوال پڇي. پنڻ کان بس ڪرائڻ جي ڳالهه ئي ڪو ڪو نه ٿو ڪري. جوان آهيان، ماڻهو چاهين به ٿا، پوءِ به رڳو گهڙيءَ سواءِ جي ڪچهري کپين. ان کان پوءِ سوال به بس ته سوال ڪرڻ جو شونق به بس. تو وانگر اهو سوال هرڪو ڪندو آهي پر مان الائي ڇو هر ڀيري سوال مٿان سوال ڪرڻ جو سوچيندي به آهيان، پر وري کڻي بس ڪندي آهيان.“