Wednesday, June 29, 2016

هيري جو قدر - چنديرام جيرامداس

هيري جو قدر
چنديرام جيرامداس ڪلوئي
ڪنهن زماني ۾ مٽي ڍوئيندڙ هڪ غريب ماڻهوءَ وٽ چاليهه پنجاهه گڏهه هوندا هئا. انهن تي هو مٽي ڍوئي پنهنجو گذر سفر ڪندو هو.
هڪ ڏينهن هو جيئن ئي ڪم تي وڃي رهيو هو، ته هن مٽيءَ ۾ هڪ پٿر چمڪندي ڏٺو. هن اهو کڻي پنهنجي وڏي گڏهه جي ڳچيءَ ۾ ٻڌي ڇڏيو.

Tuesday, June 28, 2016

قديم خزاني جو نقشو نصرت رضا شيخ/ باقراڻي

قديم خزاني جو نقشو
نصرت رضا شيخ/ باقراڻي
علي رضا، نعيم، جميل ۽ خليل چار ئي پاڻ ۾ دوست هئا، سڀئي ساڳئي ڪلاس ۽ اسڪول ۾ پڙهندا ۽ هڪ ئي ڳوٺ ۾ رهندا هئا، هڪ ڀيري اسڪول جي انتظاميا پاران سڀني ٻارن کي قديم قلعو گهمائڻ جو پروگرام ٺاهيو ويو. هنن چئني ڄڻن به گهمڻ جو فيصلو ڪيو ۽ پوءِ اها گهڙي به اچي وئي، جڏهن سڀ گهمڻ ڦرڻ لاءِ نڪتا هو ڪل 50 شاگرد هئا ۽ انهن جي نگراني جي لاءِ پنج استاد ۽ ٽي گارڊ به مقرر ڪيا ويا هئا، قلعي تي پهچي هر هڪ استاد کي ڏهه، ڏهه ٻار سنڀالڻ لاءِ ڏنا ويا. هڪ هنڌ تي علي رضا، نعيم ۽ ٻين کي هڪڙي بورڊ تي ”ممنوع علائقو“ لکيل نظر آيو، جنهن جو صاف مطلب هو ته ان طرف وڃڻ سخت منع آهي، پر خبر ناهي خليل ڇا سوچيو جو هن جميل کي چيو ته اسان ان طرف ضرور وينداسين چار ئي ڄڻا استاد جي نظر کان بچي ان طرف وڃڻ لڳا اتي انهن کي هڪ هنڌ ڏاڪڻيون نظر آيون، جنهن کانپوءِ اهي چار ئي انهن ڏاڪڻين ذريعي هيٺ لٿا ته اتي هڪ تهه خانو ٺهيل هيو تهه خاني ۾ هنن کي هڪ کڏ نظر آئي، جو چار ان کڏ ذريعي ٻاهر نڪتا ته اتي هڪ وڏو باغ هيو، ايتري ۾ علي رضا جي پير سان ڪا شئي ٽڪرائجي وئي، هن ان کي کنيو ۽ ڏٺو ته اهو هڪ چمڙي جو ويڙهيل ٽڪرو هيو ۽ جڏهن هن اهو کوليو جيڪو هڪ مضبوط ڌاڳي سان ٻڌل هيو ته ڏٺائين ته ڪو نقشو آهي، جنهن ۾ هنڌ هنڌ تي رهنمائي جي لاءِ عربي ۾ ڪجهه لکيل هو. نعيم چيو ته لڳي ٿو ته هيءُ ڪنهن خزاني جو نقشوآهي، جنهن تي جميل چيس مون کي نه ٿو لڳي، في الحال اسان کي فورن ٻاهر نڪڙڻ گهرجي نه ته استاد اسان جي چهري جو نقشو نه بدلائي ڇڏي. علي رضا نقشو ٻيهر ويڙهي پنهنجي کيسي ۾ وجهي ڇڏيو ۽ چارئي کڏ مان ٻاهر نڪري آيا، اتفاق سان ڪنهن به ايتري دير سندس غائب رهڻ جو نوٽس نه ورتو.

Sunday, June 26, 2016

ڊاڪٽر منظور قادر جي ڪهاڻين جو مجموعو فيس بڪ - بادل جمالي

ڊاڪٽر منظور قادر جي ڪهاڻين جو مجموعو فيس بڪ
بادل جمالي
ڊاڪٽر مظور قادر پيشي جي لحاظ کان ته ڊاڪٽر آهي، پر ادب، شاعري ۽ فنون لطيفه سان سندس دلچسپي، ننڍي هوندي کان رهي آهي.  هو جڏهن اڃا ڪاليج ۾ پڙهندو هو، ته سنڌ جي مختلف ادبي رسالن ۾ ڇپيل منهنجي ڪهاڻين بابت، پنهنجي راءِ خط ذريعي مون کي موڪليندو هو. اڳتي هلي هو پاڪستان ٽيليويزن ڪراچي مرڪز تي به پهچي ويو. جتي آئون نوڪري ڪندو هئس. مون سان روبرو ملي، هن پنهنجي ادبي ذوق جو اظهار ڪيو هو. ان سان گڏ، هن ٽي وي ڊرامن ۾ ڪم ڪرڻ جي خواهش به ڏيکاري هئي. مهانڊي جو ملوڪ، قدر ڪاٺ ۾ ٺيڪ ٺاڪ، ٺاهوڪو نوجوان هو. ان ڪري سڀني پروڊيوسرن کيس ڊرامن ۾ بوڪ ڪرڻ شروع ڪيو ۽ ڏسندي ئي ڏسندي هو ڊاڪٽر سان گڏ، هڪ سٺو آرٽسٽ به ٿي ويو.
پنهنجي ڊاڪٽريءَ واري شعبي ۾ ڪجهه عرصو اڳ هن هڪ نئين شعبي” هيئر ٽرانسپلاٽيشن“ ۾ اسپيلائيزيشن ڪري ورتي. اهڙيءَ طرح اڄڪلهه هو قوم جي خوشحال ٺوڙهن جي ٽڪڻ تي ڪاميابي سان گهاٽا واري پوکي، سندن حسن ۾ چار چنڊ لڳائي رهيو آهي.

بادشاهه ۽ پادري - مراد علي مرزا

بادشاهه ۽ پادري
انگلستان جي ڪهاڻي
سنڌيڪار: مراد علي مرزا
ڪنهن زماني ۾ انگلستان (برطانيا) تي هڪڙو بادشاهه حڪومت ڪندو هو. بادشاهه جو نالو ’جان‘ هو. اهو بادشاهه ظالم ۽ حاسد هوندو هو. هو سمجهندو هو، ته سڄي انگلستان ۾ مون کان سواءِ نه ڪنهن وٽ دولت هجي ۽ نه عزت! هِن کي جيڪڏهن ڪنهن شخص تي شڪ ٿيندو هو، ته ماڻهو هُــن جي عزت ڪن ٿا ۽ هُــن جي ڳالهه مڃن ٿا، ته پوءِ بادشاهه انهيءَ شخص جو دشمن ٿي پوندو هو ۽ هُــن تي ڏاڍا ظلم ڪندو هو.

Saturday, June 25, 2016

عمر جو راز - نور گهلو

عمر جو راز
ڪالم ڪهاڻي
نور گهلو
چوندا آهن مرد کان پگهار ۽ عورت کان عمر ناهي پڇبي، ڇاڪاڻ ته مرد پنهنجي زال کانسواءِ ٻين سڀني کي پنهنجي پگهار وڌيڪ ٻڌائيندو آهي ۽ عورت پنهنجي عمر هميشه گهٽ ٻڌائيندي آهي، ٻيو ته ٺهيو، پر عورت پنهنجو پاڻ کان به پنهنجي عمر لڪائيندي آهي ۽ جهوني گلوڪاره ملڪه پکراج جي ڳاتل گيت وانگر پوڙهي ٿيڻ باوجود ”اڀي تو مين جوان هون“ جهونگاريندي رهندي آهي.

Tuesday, June 21, 2016

فيصلن جي ڀڃڪڙي - نثار مصطفيٰ کوسو

فيصلن جي ڀڃڪڙي!
نثار مصطفيٰ کوسو
سڄي اوڙي پاڙي ۾ هُل مچي ويو ته سنڌ جي برک استاد سائين رب ڏنو رازي کي سرڪار سڳوريءَ سٺ سالن جي عمر هئڻ ڪري رٽائر ڪري ڇڏيو آهي. سائين جن جي خدمتن کي وسارڻ ڏاڍو ڏکيو آهي. پاڻ پيشي ۾ استاد هئا، سندن پڙهايل ٻار اڄ وڏن وڏن عهدن تي فائز آهن ۽ سائين انسان دوست ماڻهو آهي. سائين جن کي وڏو داناءُ ليکيو وڃي ٿو، پر ڇا ڪجي گورنمينٽ جو اهو مؤقف آهي ته 60 سالن جي عمر ۾ ماڻهوءَ کي اها سگهه ۽ شعور نه رهندو، ڇو ته ماڻهو پيريءَ جي اسٽيج تي پهچي وڃي ٿو. بس معمول وانگي شام جي وقت سڄي ڳوٺ جا نوجوان سائين رب ڏنو وٽ ملڻ لاءِ اچن ٿا. سائين جن جي چهري تي اها ئي مسڪراهٽ، هر ڪنهن سان اها ئي نيازمندي، وريام وردي سميت ڊيوٽيءَ تان ورڻ مهل (وريام به سائين جن جو شاگرد آهي، پر پوليس جي نوڪري ڪرڻ جي شوق مان وڃي پوليس جي نوڪري ورتس) سائين رب ڏنو وٽ آيو، سائين رب ڏني پري کان وريام کي ايندو ڏسي کلي ڏنو. ڇو ته وريام جون خبرون ئي پنهنجون هونديون آهن.

Thursday, June 16, 2016

نٺر نينگر - حبيب الله رحيم بخش مرزا

نٺر نينگر
حبيب الله رحيم بخش مرزا
گهڻي وقت جي ڳالهه آهي، مان تڏهن حيدرآباد واري ’گورنمينٽ هاءِ اسڪول‘ ۾ ماستر هوندو هئس. اسان جو هيڊ ماستر هڪ قابل ۽ شريف استاد هوندو هو. هڪ ڏينهن اوچتو ئي اوچتو، مون کي سڏائي چيائين: ”ادا، هينئر مون کي انسپيڪٽر آف اسڪولس وٽان فون آئي آهي، اُن صاحب کي جناب ڪمشنر صاحب حڪم ڪيو آهي، ته سندس بنگلي تي اهڙو ڪو استاد موڪلي جو تجربي وارو ماڻهو هجي ۽ جنهن کي سنڌي ٻولي چڱيءَ طرح سان ايندي هجي.“ وڌيڪ چيائين ته: ”منهنجي مرضي آهي، ته اوهان ئي اهو ڪم سرانجام ڏيو.“