پنجوءَ جي عيد
مٺل جسڪاڻي
پنجوءَ سان پراڻا واسطا اٿم. سدائين پاڻ ئي اچي مٿي ۾ لڳندو
اٿم. ڪلهه مليو، چئي: ”عيد لاءِ ورتل ڪپڙن جي سلائي جا پئسا درزي کي ڏئي، ڪپڙن جي ٿيلهي
کڻي، دڪان مان نڪري روانو پئي ٿيس، ته دروازي تي بيهي درزي وڏي اخلاق سان آهستگي ۾
چيو: سائين دل ۾ نه ڪجو، اوهان جا ڪپڙا، ڀل ۾ پنجوءَ پهلوان جي ماپ تي سبي ڇڏيا اٿم.“ منھن ۾ سونڊ وجھي ڏٺومانس ته اڳتي چوڻ لڳو؛
”پنجو! اهو
تو وارو نالي ڀائي! جنهن زندگيءَ ۾ هڪ به
ملهه نه ماري آ! سڏائي وري پهلوان ٿو!
ان پنجوءَ
جي ماپ تي تنهنجا ڪپڙا سبي ڇڏيا اٿم. اڃا به پئي چيائين؛ اوهان
جو خير آهي، مڙئي ٿورا خلاصا بيهندا!
باقي رهيو
پنجو پهلوان! اهو عيد پراڻن ڪپڙن ۾ گذاري.
پوءِ ڀلي
پيو مون کي ڳوليندو وتي! آئون هتان لڏيو پيو وڃان!
گهر ناٺي
ٿيڻ جي شرط تي مائي ملي اٿم! ساهرن ۾ رهندس. دڪان به اتي کوليندس.“