Saturday, August 31, 2019

قھر ڪري ڇڏيئي - بابر جاگيراڻي


قھر ڪري ڇڏيئي
مختصر ڪھاڻي
بابر جاگيراڻي
پنهنجي واسطيدار اداري جي معرفت، آئون ۽ منصور، چئن ڏينهن جي ٽريننگ حاصل ڪرڻ لاءِ، ٽرين وسيلي اسلام آباد پهتاسين. اداري، پي سي (پرل ڪانٽينٽل) ڀورڀن ۾ ڊبل بيڊ روم بڪ ڪرائي ڇڏيو هو. سکر کان اسلام آباد جي مسافت طويل هئي. تنهن ڪري ٿڪاوٽ سبب، آئون دير سان اٿيس.

Friday, August 30, 2019

سنڌي ادب ۾ مختصر ڪهاڻيءَ جو مقام - ريحانه نظير


سنڌي ادب ۾ مختصر ڪهاڻيءَ جو مقام
ريحانه نظير
سنڌي ادب ۾ نثري لکڻين جي باقاعده شروعات انگريزن جي دور ۾ ٿي. ھيءُ اھو دور ھو جنھن ۾ عام ماڻھو جديد تعليم پرائڻ لڳا، ائين چوڻ ۾ ڪو به وڌاءُ ڪونه ٿيندو ته انگريزن ئي اسان جي سنڌي ادب ۾ نثر جي پيڙھ جو پھريون پٿر رکيو، جنھن تي اڳتي ھلي سنڌي ادب جي شاندار عمارت قائم ٿي. اھو دور ئي ھو جنھن ۾ سنڌي ماڻھن کي پنھنجي تاريخي ورثي موھن جي دڙي جي ڄاڻ پئي جنھن جي ذريعي اسان کي پنھنجي تاريخي اھميت جو قدر ٿيو. ان سان گڏ سنڌين جو نون علمن سان پڻ واھپو پيو ۽ اھو به انگريزن جو ئي دور ھو جنھن ۾ نه صرف سنڌي آئيويٽا تيار ڪئي ويئي، پر ان سان گڏ سنڌ اندر سنڌي ٻوليءَ کي لازمي قرار ڏنو ويو.

بکايل تھذيب - ظفرالله کوسو


بکايل تھذيب
(مختصر ڪھاڻي)
ظفرالله کوسو
اوطاق تي ويٺل ماڻهو، قديم ۽ جديد جو سنگم عيان! ويچارو ڏاڙهون ويٺو ڪچهري ڪنائي..
ابا هيل جي اليڪشن به نرالي ٿيندي، پاڻ واري پراڻي ليڊر جو پاسو هيل چوکيرو ٿو لڳي.“ هڪ پوڙهي چيو.
هڪ اڌڙوٽ عمر واري چيو؛ ”هائو! پر پاڻ وارو مرشد جيڏانهن حڪم ڪري، ٻيڙا ئي پار! ٻنهي جهانن جا وارث آهن، سائين ڪامل، پاڻ غريبن لاءِ اجهو.“
ڪچهريءَ ۾ ويٺل هڪ نوجوان ٺهه پهه جواب ڏنو؛ ”چاچا! هاڻ ايئن نه ٿيندو! اسان ووٽ ان کي ڏينداسين جيڪو ڪم ڪندو. جيڪو سنڌ ۽ سنڌي قوم جو ڀلو سوچيندو.“

خوف - حيدر دريا


خوف
(مختصر ڪھاڻي)
حيدر دريا
سيپٽمبر جو مهينو، خزان جي موسم ۽ آڌي رات جو وقت هو. پوين تاريخن وارو چنڊ، گيڙو رنگ واري بيمار ڪيفيت سان اڀريو هو. وحشت ڀريو خاموش ماحول هو. سارو لوڪ، خواب لڀندڙ گهري ننڊ ستل هو. اوچتو هو ابتيون سبتيون رڙيون ڪري جاڳي پيو. سڄو گھر پريشانيءَ ۾ وٺجي ويو. زال پڇيس؛ ”ڇا ٿيو، خير ته آهي؟!“
گھٻراهٽ مان چوڻ لڳو؛ ”مون خواب پئي ڏٺو ته مري ويو آهيان. ماڻهو منهنجو جنازو دفنائڻ لاءِ قبرستان کڻي پيا وڃن. آخر انهن ڪانڌين، منهنجو جنازو جڏهن قبر ۾ لاٿو ته قبر جي وحشت ناڪ خوف کان مون رڙيون ڪري چيو پئي بچايو، بچايو! مان زنده آهيان! ايئن ڪندي ته مان جاڳي پيو آهيان!“

Tuesday, August 27, 2019

نفرتن ۽ محبتن جون ڪھاڻيون


نفرتن ۽ محبتن جون ڪھاڻيون
علي رضا قاضي
ڪهاڻيون هر جڳهه تي ٽڙيون پکڙيون پيون آهن. هو ڪنهن به جاءِ جو لحاظ ڪرڻ کان سواءِ پنهنجي جڳهه ٺاهي وٺن ٿيون پر، جهڙيون ڪهاڻيون ڳوٺن يا ٻهراڙين ۾ آهن؛ انهن جو ڪو جوڙ ناهي. سچ ته ڳوٺن ۾ ڪهاڻيون هِن جنم کان هُن جنم تائين ايئن وڇايون پيون آهن، ڄڻ آسمان جي نيري چادر هجي. ڪجهه ڪهاڻيون اسان کي مسرتون بخشين ٿيون ته ڪجهه کي پڙهڻ سان غم جي جهان جا پانڌيئڙا بڻجي وڃون ٿا. ڪجهه ڪهاڻين پڙهڻ يا ٻڌڻ سان بُتَ ۾ سيسراٽيون پئجيو وڃن، لڱ ڪانڊارجيو وڃن ۽ ڪجهه ڪهاڻين سان روح بي چين ٿي وڃي ٿو ته ڪجهه کل خوشي ارپيو وڃن ته ڪجهه حيرت ۾ مبتلا ڪريو ڇڏين.

پندرنھن سال وارنٽي


پندرنھن سال وارنٽي
مختصر ڪھاڻي
بابر جاگيراڻي
سيٺ سرور پنهنجو نئون بنگلو، شهري گوڙ گھمسان کان پري، نئين سوسائٽيءَ ۾ نڪور نقشي تحت، هڪ تعميراتي ڪمپنيءَ کي تعمير ڪرائڻ لاءِ آڇ ڏني. سيٺ، ڪمپنيءَ جي گھرج مطابق، رقم ڏيڻ لاءِ، ان شرط تي راضي ٿيو ته ايندڙ پندرنهن سالن تائين بنگلي جي ڪم ۾ ڪنهن به قسم جي نقص جي بحالي، ڪمپني جي ذمي هوندي.
ڪمپني ٽن سالن اندر، سيٺ جي گھرجن مطابق معياري اڏاوت ڪرائي، بنگلو تيار ڪيو.
سيٺ سرور، ڪمپنيءَ کان پندرنهن سالن جي وارنٽيءَ وارا صحيح ٿيل دستاويز کڻي، نئين بنگلي ۾ شفٽ ٿي ويو.
سيٺ، پھرين رات ئي، نئين بنگلي اندر، دل جو دورو پوڻ سبب، فوت ٿي ويو.

Sunday, August 25, 2019

ندا - رسُول ميمن - یاسر قاضی


ندا
 سندھی افسانے کا اُردو ترجمہ
افسانہ نویس: رسُول ميمن | ترجمہ: یاسر قاضی
وہ کمرا ایک پُر اسرار حقیقت تھاـ کمرا کیا تھا! رُوحوں کا پنجرہ تھاـ اُوپر جالے لگے ہوئے تھےـ جن میں مکڑیاں مَری ہوئی تھیں، جن کو پَتنگے کھا رہے تھےـ بائیں جانب دیوار کو ٹیک لگا کر الماری ایسے کھڑی تھی، جيسے کوئی خاموشی اور افسوس کے مارے اپنی ٹھوڑی پہ ہاتھ رکھے، اُس پلنگ کو دیکھ رہا ہو، جس پر کبھی اسکول ماسٹر نُور الامین نوروز اپنی بیوی کے ساتھ سویا رہتا تھاـ دیوار میں بلب کے ساتھ گھڑیال بھی وہی لٹک رہا تھا، جس کا پنڈوليم ڈھیلی شلوار کے اَزاربند کی طرح لٹک رہا تھا، اور گھڑی کے نیچے ماسٹر نُورالامین نوروز کی تصویر، جو پیتل کے مضبوط فریم میں کِیلوں کے ساتھ ایسے لگی ہوئی تھی، جیسے وہ دیوار کے پلاسٹر کے ساتھ مِل کر ایک ہو گئی ہوـ ماسٹر نُورالامين نوروز کی رنگوں سے عاری سفید کالی تصویر ایسے دکھتی تھی، جیسے واقعی وہ کسی مَرے ہوئے آدمی کی تصویر ہوـ سفيد پگڑی اور سیاہ کوٹ کے درمیان پَھنسا ہوا مُنہ، کبوتر کے گھونسلے جیسا تھا، جس میں دو سفید انڈے اور ٹُوٹے ہو ئے بال و پَر لٹک رہے تھےـ
باپ کی وفات کے بعد اس کے بیٹے نوّاب الدين نَوروز نے اپنی ماں تصویر کو ڈھونڈھنے کی بہت کوشش کی، جو سائز میں کم و بیش اس کے باپ کی اسی تصویر کے جتنی تھی- اس کے باپ نے وہ تصوير کہیں چُھپا رکھی تھی، کیونکہ اس کی نظر جب اس تصویر پہ پڑتی تھی، تو صدمے کے مارے اس کی آہ نکل جاتی تھی- اس میں کوئی شک نہیں تھا کہ اس کی ماں اُس وقت دنیا میں موجود تمام خواتین سے زياده حسين تھی، کیونکہ ایسے گواہی نوّاب الدين نوروز کی آنکھیں دے رہی تھیں، جو تب بمشکل چھ برس کا تھا اور یہ ایسی عمر ہوتی ہے، جب دنیا میں موجود تمام لوگوں میں سے ماں جیسی کوئی اور ہستی نظر نہیں آتی- نوّاب الدين نوروز کی بدقسمتی تھی کہ اس نے اپنے بچپن میں ماں کو دہشتگردوں کے ہاتھوں مرتے دیکھاـ مارنے سے قبل جب وہ اس کی ماں کے ساتھ زبردستی کر رہے تھے، تو اس کے باپ نے اُنہیں التجا کی کہ "ایسے عمل سے پہلے مجھ پر رحم کھا کر مجھے گولی مار دوـ" مگر دہشتگردوں نے اس پر رحم نہیں کھایا اور اسے گولی نہیں ماری- اُس کے بعد اُس کا والد جیسے جیتے جی مر گیاـ یہ کراچی کے بدترین نسلی فسادات تھے، جن سے کھارادر میں رہنے والا یہ آغا خانی خاندان بهی متاثر ہواـ ان فسادوں میں نُورالدین نوروز کی چھ برس کی بیٹی "ندا" کہیں گم ہو گئی- اپنی بیوی کی دُکھدائک موت اور بیٹی کے بچھڑنے کے بعد نُور الامين نوروز بھی زیادہ وقت رہ نہ سکاـ ایک دن گھر سے نکلاـ رات تک واپس نہ آیاـ دُوسرا دن ہواـ اور پھر تیسرا روزـ بالآخر چوتھے دن اس کی لاش آئی- اس کا مُنہ مچھلیوں نے نوچ لیا تھا اور اس کی کهال کے نیچے مچھلیوں کے جيسے نفرت کے کانٹے نظر آ رہے تھےـ اس کی شناخت اس کے مسخ شده چہرے سے تو ہونے سے رہی! البتہ اُس کو پہنی ہوئی گھڑی سے ہوئی، جس کے کانٹے چل رہے تھےـ یہ گھڑی اب نواب الدّين نوروز کا سب سے بڑا اثاثہ تھی، جو الماری کے خانے میں ایک چهوٹی سی صندوقچی میں سرد لاش کی طرح رکھی ہوئی تھی- اور جب نواب الدّين نوروز وہ صندوقچی کھول کر اُسے ہاتھ میں اُٹھاتا تھا، تو اس آٹومیٹک گھڑی کو سُوئياں اس کے دل میں موجود نفرت اور بدلے کی آگ کی طرح بھڑک کر ایسے دوڑنے لگتی تھیں، جیسے جسم کا خون- جس میں سب نفرتیں، اذیّتیں اور الم، کسی سیلاب میں بہتی، چیختی، فریاد کرتی جاتی ہوں-
نواب الدّين نوروز جب دَھکے کھا کر جوان ہوا، تو پھر اس نے دَھکے دینا شروع کیےـ اس نے سب سے پہلا دَھکّا اپنے آپ کو دیا، جس میں اُس کا ضمیر نیچے گِر کر، سڑک پر چلنے والے ٹرالر کے نیچے آکر، ریزہ ریزہ ہو کر مر گیاـ اُس نے دُوسرا دھکّا ایک ایسی عورت کو ديا، جو اُسی پلنگ پر گری، جس پر کبھی اس کی ماں کو زیادتی کا نشانہ بنایا گیا تھاـ

چُوڑیاں - ممتاز مرزا - یاسرقاضی


چُوڑیاں
سندھی افسانے کا اردو ترجمہ
افسانہ نگار: ممتاز مرزا | مُترجم: یاسرقاضی
حسبِ معمُول وه سودا لینے گئی. اُس دن چھ آنے نہ جانے کیسے بچ گئے. سوچنے لگی کہ ان چھ آنوں سے کیا خریدوں... چلتے چلتے، اُس کی نظر، راستے کے کونے پر بیٹھے ایک سرخی پوڈر فروش کی صندوق پر پڑی. اُس صندُوق کے اُوپر طرح طرح کی رنگین چُوڑیاں رکھی ہوئی تھیں. اس نے اپنی ویران کلائیوں کی طرف دیکھا، جو کئی دنوں سے چُوڑیوں سے محروم تھیں. اس نے چُپ چاپ اپنے لئے چھ چُوڑیاں خریدیں اور گھر چلی آئی. گهر پہنچ کر، اُس نے اپنے بیٹے کو، جو اس کے کندھے پر ہی سو چکا تھا، چارپائی پر لیٹایا اور خود بیٹھ کر اپنی کلائیوں کو دیکھنے لگی. سوچنے لگی کہ جب اس کا شوہر اس کی چوڑیاں دیکھے گا، تو وہ ضرُور خوش ہوکر اُس سے ان چُوڑیوں کے بارے میں دریافت کرے گا.
جب وہ اپنے شوہر کے لئے کھانا لے کر گئی، تو اس وقت تمام مزدور کھانا کهانے کے لئے مختلف درختوں کے سائے میں بیٹھے ہوئے تھے. مرادو نے اُن مزدُوروں میں اپنے شوہر کو ڈھونڈھا، مگر وہ اُسے وہاں نظر نہیں آیا... وہ اِدھر اُدھر دیکھنے لگی. اتنے میں اس نے دیکھا کہ زیرِتعمير ديوار کے ساتھ بندھے تختوں پر، تھوڑی سی اُونچائی پر ایک نوجوان برہنہ پِیٹھ کام میں مصروف ہے، جس نے اجرک کی لنگوٹ باندھی ہوئی ہے. یہی اس کا خاوند، شہمیر تھا.
"کھانا نہیں کھانا کیا!؟"

پروميٿيئس - فرانز ڪافڪا - ياسرقاضِي


پروميٿيئس
Prometheus) - (فرانز ڪافڪا جي هڪ جرمن تمثيل جو ترجمو)
(مصنف: فرانز ڪافڪا | مُترجم: ياسرقاضِي)
پروميٿيئس جي باري ۾ ديومالائي ڪهاڻيُون چئن قسمن جُون آهن:
پهريُون اُهي، جن ۾ کيس ”قفقاذ“ جي جابلُو سلسلي جي هڪ چوٽيءَ تان هڪ فولادي پنجوڙ جي مدد سان ان ڪري ٻَڌي ورتو ويو هو، جو هُن ديوتائُن جا رازَ، انسانن کي ٻُڌائي ڇڏيا هُئا ۽ ديوتا هُن ڏانهن اهڙا بازَ موڪليندا هُئا، جيڪي سندس اُهو هانءٌ کائي ڇڏيندا هُئا، جيڪو هر ڀيري کاڄي وڃڻ باوجُود به ٻيهر وجُود وٺي، وري پُورو ٿي ويندو هو ۽ سندس وجُود ۾ ڌڙڪڻ لڳندو هو.

گيلرِيءَ ۾ - فرانز ڪافڪا - ياسر قاضِي


(جرمن ڪهاڻي)
مصنف: فرانز ڪافڪا | مترجم: ياسر قاضِي
جيڪڏهن ڪا ڏُٻرِي، ٿَڪلَ پر سُهڻِي گهوڙي سوار عورت سرڪس ۾ ڪنهن ٽپا ڏيندڙ گهوڙي تي ويهي، اهڙِيءَ طرح پنهنجي فن جو مُظاهرو ڪري رهِي هُجي، جو تماشبينن جي ڏسڻ جِي طلب پُورَي ٿيڻ جو نالو ئي نه وٺندي هُجي ۽ پنهنجي چهبُڪ کي گهمائيندڙ بي رحم رِنگ ماسٽر، بنا ڪنهن ساهِيءَ جي کيس ڪيترن مهينن تائين دائري ۾ ئي ڦرندَي رهڻ تي مجبُور ڪندو رهي... گهوڙَي تي ويٺي ويٺي پر تيز رفتاريءَ سان حرڪت ڪندڙ هيءَ فنڪاره تماشائين تي پنهنجيُون چُميُون نڇاور ڪندِي، ۽ پنهنجي بدن جي چيلهه کان مٿي واري حصي کي ڪڏهن اڳيان، ڪڏهن پويان لهرائيندِي رهي، جڏهن آرڪيسٽرا جي موسيقيءَ ۽ پکن جي گوڙ ۾ جاري هي ختم نه ٿيڻ وارو شو لاڳيتو اهڙيءَ طرح جاري رهي، جو سندس تاريڪ مُستقبل به حال ئي جو حصو بڻبو رهي... گڏوگڏ جيڪڏهن حاضرِين جي تاڙين جو گوڙُ، گهٽجڻ پُڄاڻان وري وري وڌندو به رهي ۽ تاڙيُون به اهڙن هٿن سان وڄايُون وڃن، جيڪي ٻاڦ سان هلندڙ مشيني هٿوڙن وانگر پنهنجي حدف تي ڀرپُور ڌڪُ هڻندا هُجن، ته اهڙيءَ صُورتحال ۾ مهمانن جي گيلريءَ ۾ ويٺل نوجوان مهمان، شايد وڏي تيزيءَ سان دائرن ۾ ٺهيل تمام ڊگهيُون ڏاڪڻيُون اورانگهيندي، هڪدم سرڪس جي بلڪل وچ واري دائري (سَرڪل) ۾ اچي، پنهنجي زور شور سان وڄندڙ آرڪيسٽرا جي موسيقيءَ ۾ رڙيُون ڪندي اهو آواز لڳائي ته: ”بند ڪريو!“

راهِ نجات


راهِ نجات
سندھی افسانے کا اردُو ترجمہ
تحرير: نجم عبّاسی | ترجمہ: یاسر قاضی
وہ خيالوں کے طُوفان سے پيچها نہیں چُھڑا پا رہا تھا- اس نے اُٹھ کر ریڈيو لگایا- اور اُس کی آواز بلند کر دی- مگر اس کے کان، باہر کی آواز کی جانب مُتوجّہ نہیں ہو پائے- وہ نہانی تذبذُب کی سرگوشیاں سن رہے تھے-
وہ اخبار اُٹھا کر تازہ نرخ نامہ پڑھنے لگا، پر اُس کی نظریں اخبار پر ہونے کے باوجُود بھی، دُور--- بہت دُور--- بہت دُور کا نظارہ دیکھ رہی تھیں- جہاں اس کے ماضی کی سینکڑوں داستانیں پھیلی ہوئی تھیں-
بے آرامی نے اُسے پلنگ پر سونے نہ دیا، اور وه اُٹھ کر، کھڑکی کے پاس جا کھڑا ہوا اور باہر کی طرف دیکھنے لگا- سامنے اپنے دوست کا بنگلہ دیکھ کر، پهر گذشتہ واقعات اور پرانی يادیں، اس کے ذہن میں اُبھرنے لگِیں-
ابھی گزشتہ شب ہی تو اُس کے مرحوم دوست نے، اُسی بنگلے میں ایک حسین رقاصہ بلوائی تھی، اور نصف شب تک عيّاشی کی تھی، اور صبح اُسے اطلاع ملی کہ اس کا وہی پيارا دوست، موٹر کار کے حادثے میں مر گيا- دکھ اور غم کے مارے، اُس کی آنکھوں سے ٹپ ٹپ اشک بہنے لگے-

نمڪ حلالي


نمڪ حلالي
سبق آموز آکاڻي
نواز علي شوق
ڪنهن زماني ۾ درهم بن نصر سجستان جو امير هو. سندس دور حڪومت ۾ عمرو ليث ڪجهه دوستن سان گڏجي ڌاڙيلن جو ٽولو تيار ڪيو هو. ۽ اهي مختلف هنڌن تي چوريون ڪندا هئا ۽ ڌاڙا هڻندا هئا. پر انهن ڌاڙيلن جو اهو اصول هوندو هو ته گهر جو سمورو سامان ڪو نه کڻي ويندا هئا، فقط ضرورت آهر سامان کڻي ويندا هئا.
هڪ رات هنن درهم بن نصر جي خزاني ۾ کاٽ هنيو. سڄو مال ٻاهر ڪڍي رکيائون. ليث جو پير ڪنهن صاف ۽ شفاف شيءَ تي پيو. هن سمجھيو ته ڪو قيمتي پٿر آهي. اونداهي هئي. هن اها شيءَ کڻي چکي ڏٺي ته معلوم ٿيس ته لوڻ آهي. لوڻ چکڻ کان پوءِ هن پنهنجن ساٿين کي چيو ته، “هلو، هتان ڪابه شيءَ ڪا نه کڻڻي آهي. سڀ ڪجهه هتي رکي ڇڏيو.

Saturday, August 24, 2019

ناول نگار


ناول نگار
مختصر ڪھاڻي
حيدر دريا
هڪ ادبي محفل ۾ ڪنهن تعارف ڪرائيندي چيو؛ ”هيءُ ڀلوڙ ناولسٽ آهي. هن پنج شاهڪار ناول لکيا آهن. هر ناول جي ڪهاڻي ۽ اسلوب بلڪل الڳ ٿلڳ آهن. جيڪو به هن جا ناول پڙهي ٿو ته ان کي حيرت لڳي ٿي ته يڪا پنج ناول هن جا ئي لکيل آهن! ناول لکڻ جي مهارت، بس هن کان ئي سکجي.“
۽ پوءِ جنهن مهل هن پنهنجن ناولن تي ڳالهايو. تڏهن مون کي لڳو، جهڙو هو منهنجو اڳ ۾ ئي ڏٺل وائٺل هجي.
ٿوري دير کان پوِ مون کي ياد آيو؛ جنهن دڪاندار کان مهيني تي سامان کڻندو آھيان، سو سامان جي هر پُڙي، ھن جي ڪنهن نه ڪنهن ناول جي پني سان ٻڌي ڏيندو آھي.

Friday, August 23, 2019

وه رات


وه رات
سندھی افسانے کا اردُو ترجمہ
تحرير: ع .ق. شيخ | ترجمہ: یاسر قاضی
رات تھی اور اندھیری رات--- اُنتیسویں کی رات کی تاریکی حتی الامکان، ذرّے ذرّے کو تاريک کئے ہوئے تھی- دنيا نيند کی آغوش میں بے پرواہ آرامی تھی- آسمان بادلوں سے ڈھکا ہُوا تھا- میں کسی کی بُھولی ہوئی ياد کو اپنے سینے میں دل کی طرح چُهپائے--- تنہا، شہر سے باہر--- دُور ایک چشمے کے کنارے بے خبر کسی کی خیالی پرستش میں محو تها- آبشاروں کی آواز، میرے دل کو بے چين کر رہی تھی-
پہاڑ کی چوٹی پر سے کوئی انتہائی مدُهر سُروں میں گا رہا تھا- جس کے بولوں کا مطلب کچھ اس طرح تھا---
”اے محبت کی شروعات!--- تیری آرزُو--- کتنی حسين اور دلکش تھی--- مگر افسوس! تيرا انجام بھی اگرچہ خوشرُو تھا--- مگر موت کا سياہ نقاب--- اوڑھے---“

Thursday, August 22, 2019

گِرتی ہوئی دیواریں


گِرتی ہوئی دیواریں
سندھی افسانے کا اردُو ترجمہ
تحرير: شوکت حسين شورو | ترجمہ: یاسر قاضی

دیواریں گِر رہی تھیں!
وہ اپنے قیمتی لباس کو سبھالتے ہوئے پاس آئی- جب اُنگلی اس کے ہونٹوں پر آئی-
"یہ تو گِر رہی ہیں-"
دیواریں خاموش تھیں- دیواروں کو زبان کہاں!
"شکر ہے کہ میں اس گھر میں نہیں آئی-"
- ہاں
دیواریں
گِر رہی
ہیں---
دیواریں
گِر رہی
ہیں---