Monday, September 30, 2013

ٻه نگاهون - ولي رام ولڀ

ٻه نگاهون
مختصر کان مختصر ڪهاڻي
ترجمو: ولي رام ولڀ
پاڙي ۾ ٻن اوچين عمارتن جي اڏاوت جو ڪم هلي رهيو هو. اوچتو جهيڙو ٿي پيو. هڪ جڳهه جي دري، ٻيءَ عمارت جي حد ۾ اچي رهي هئي. ٻنهي عمارتن جا مالڪ، پاڻ ۾ اٽڪي پيا. ڳالهه ايتري قدر وڌي وئي، جو ٻنهي ڄڻن هڪ ٻئي جي گهرن کي ڊاهڻ جو فيصلو ڪيو.

Sunday, September 29, 2013

محبت ۽ حسن - ولي رام ولڀ

محبت ۽ حسن
مختصر کان مختصر ڪهاڻي
ترجمو : ولي رام ولڀ
هيءَ ڳالهه ان وقت جي آهي، جڏهن نه محبت انڌي هئي ۽ نه ئي وري حسن گونگو هو. هڪ ڏينهن ٻئي چهل قدمي ڪري رهيا ته چوڏهينءَ جو چنڊ کڙيو.
محبت جون نظرون چنڊ تي ڄمي ويون.
حسن کي اها ڳالهه ڏکي ۽ اڻ وڻندڙ لڳي، هن پنهنجي ساراهه ۽ چنڊ جي گلا ڪرڻ شروع ڪري ڏني.
انهيءَ تي محبت کي ڏاڍي مٺيان لڳي. ٻنهي ۾ لڙائي ٿي پيئي. حسن اڳيان وڌي محبت جون اکيون انڌيون ڪري ڇڏيون ۽ محبت، حسن جي زبان ڪڍي ورتي.
تڏهن کان محبت انڌي ۽ حسن گونگو آهي.

Sunday, September 22, 2013

”لڪي ليڪس“ ذريعي آئوٽ ٿيل هڪ شاعر ڪلارڪ جو خط - فاطمه ڀرڳڙي

”لڪي ليڪس“ ذريعي آئوٽ ٿيل هڪ شاعر ڪلارڪ جو خط
فاطمه ڀرڳڙي
سرڪار نامدار! توهان کي فسانهءِ دل ٻڌائڻ تي انهيءَ ڪري مجبور ٿيو آهيان، جو ”تم هي هو محبوب ميري.“ جناب! جيترو جلدي ٿي سگهي، پي اينڊ پينشن ڪميٽيءَ جي اينجيوگرافي ڪرائي وڃي، جو سندس ديارِ دل ۾ سرڪاري ملازمن جي الفت پاس نٿي ٿئي. پهرئين اسان کي سبز باغ ڏيکاريا ويا، جنهن ڪري ڪلارڪن جو ٽولو اهو سمجھڻ لڳو ته حڪومت اسان جي گھرن ۾ کير ۽ ماکيءَ جا نلڪا پئي لڳرائي.. پر ٿوري ئي عرصي ۾ اسان جون وايون بتال ٿي ويون. جناب، مون ٻڌو هئو ته چهرو دل جو آئينو هوندو آهي، سو جڏهن هڪڙي سهڻي مائيءَ جي منهن کي ڏسي پنهنجي گنجي مٿي جي چند وارن کي ڦڻي ڏيڻ لڳس ته منهنجي معصوم ڳل تي اهڙو ته ٿڦڙ هنيائين، جو ڳل تي ڊيلٽا ٺاهي ڇڏيائين. تڏهن کان اکين جي سنڌوءَ جو پاڻي ڳل تي ٺهيل ڊيلٽا کي سيراب ڪندو ٿو رهي. ڳل سڄي پيو آهي. سچي رڳو اوهان سان ڪئي اٿم. ٻيو ڪير پڇي ٿو ته چوان ٿو؛ ڏاٺ ۾ سور اٿم. ان مائيءَ جي جسامت ۽ دلِ بي رحم ڏسي سوچيندو آهيان ته،

شيفون جي ساڙهي - مپرالا شريڌر مورتي

شيفون جي ساڙهي
مپرالا شريڌر مورتي
انٽرويو ۾ بس ٻه ئي آهن.
خالي هڪ ئي آهي.
ليڊي ٽائيپسٽ جي نوڪري.
وقت گذري رهيو آهي.
انٽرويو مان جلد فري ٿي، ڪئمپ تي وڃڻو آهي.
”ويرنا“

شوق جو واقعي ڪو ملهه ڪونهي - مير حسن مري

شوق جو واقعي ڪو ملهه ڪونهي
مير حسن مري
ان ڏينهن گهاري پارڪ گهمڻ لاءِ ڇا ويس، ماڳهين گهمرين ۾ پئجي ويس. تفريح تي آيل هڪ همراهه وٽ ”جنبورو ڪُتو“ ڏسي مونکي اهڙي ئي قسم جي ڪُتي پالڻ جو شوق جاڳيو. سنگت ساٿ ۽ يارن دوستن کان وڙول ڏياريم. ڪُتن جي وڏن وڏن مَها خفتين جا در کڙڪايم پر منهنجو نصيب به غريب عوام جي نصيب جيان صفا ڪو ڦِٽل هو!

نالو رکڻ واري ٽه-رڪني ڪميٽي ۽ اختلاف راءِ - فاطمه ڀرڳڙي

نالو رکڻ واري ٽه-رڪني ڪميٽي ۽ اختلاف راءِ
فاطمه ڀرڳڙي
منهنجي ڄمڻ کان ٻه يا ٽي ڏينهن پهرين، ڏاڏا ڇهه ديڳيون رڌائڻ جي پوري تياري ڪري ڇڏي هئي. هو انهيءَ خوشفهميءَ ۾ مبتلا هو ته ڇوڪرين جي ڇيڙ پيدا ٿي وئي آهي، ڇوڪرو رڳو هڪڙو آهي، پڪ سان هيل کيس پوٽو ڄمندو، پر آئون غلطيءَ سان ڄمي پيس.... (اها انهن زمانن جي ڳالهه آهي، جڏهن اندر جا راز فاش ڪندڙ اها مُئي الٽرا سائونڊ نه هئي). هو ويچارو گھڻو اداس ٿيو پر ڇهه ئي ديڳيون پچرايائين. پوءِ منهنجي نالي رکڻ لا هڪ ٽه رڪني ڪميٽي ويٺي، جيڪا ڏاڏا، امان، بابا تي مشتمل هئي. نالي تي هر ڪنهن اختلاف راءِ جي آزاديءَ وارو پنهنجو حق ڀرپور نموني استعمال ڪيو. مونکي به ايستائين ’بي نام‘ رهڻو پيو، جيستائين ڪو اتفاق راءِ سان فيصلو ٿئي. ڇو ته اڪثريت راءِ سان ڪو فيصلو ڪرڻو نه هو، جو ان سان ٽه-رڪني ڪميٽيءَ جي هڪ ميمبر جو اختلافي نوٽ لڳڻ جو امڪان هو. ان ڪري اڪثريت راءِ واري فيصلي جا اوگڻ گهڻا هجڻ ڪري سمورو ڌيان اتفاق راءِ سان فيصلو ڪرڻ تي مرڪوز ڪيو ويو. منهنجو نالو هو، ڪو ڪالاباغ ڊيم ته نه هو، جنهن تي اتفاق راءِ نه ٿي سگهي! نيٺ منهنجو نالو اتفاق راءِ سان ’فاطمه‘ رکيو ويو.

شادي - جاويد بوزدار

شادي
جاويد بوزدار
پري کان نظر آيو عجيب حالت هيس، ڌڌڙ ۾ ڀڀوت لڳو پيو هو، وارن، مُنهن، مڇن، هٿن، پيرن، ڪنڌ ڪپڙن تي مٽي ئي مٽي هيس، رڳو اکيون ۽ ڏند نظر پئي آيس، جنهن مان لڳو ٿي ته هي به ڪو آدم جو اولاد آهي نه ته لڳي ها ته ڪو مٽي مان ٺهيل بت آهي جيڪو هلندو اچي. سندس چال مان لڳو پئي ته ٻيلي ڪو ڏٺل همراهه آهي نه ته سڃاڻپ کان چڙهيل هو.

گوءِ ۽ ميدان - محمد علي پٺاڻ

گوءِ ۽ ميدان
محمد علي پٺاڻ
سڪل ۽ هڏيون نڪتل سانوري چهري تي مٺ جيڏي سونهاري رکيل، سنهڙي سيپڪڙي، گوڏ ۽ پهراڻ سان مٿي تي انگوڇي ٻڌل پنجاسي ورهين جي ڦڙت ۽ چستيءَ سان هلندڙ ڪاڪي ڪريم ڏني جو منهن ان وقت ڪيڏو نه ٻهڪي رهيو هو، جڏهن ٻنيءَ تان ڪم ڪار ڇڏائي، گهر موٽيل ٽنهي پٽن کي سڏي سامهون ويهاري، ڪچڙيءَ منجهند کان سيني ۾ سانڍيل خوشيءَ جي خبر کي وائکو ڪندي چئي رهيو هو ته، ”ابا، مبارڪ هجئيءَ مڙسن چئن لکن ۾ نيٺ ڳالهه هڪ پاسي ڪئي.“
”ڪنوار تو کي ڏيکاريئون يا .....“

Saturday, September 21, 2013

واردات - محمد علي پٺاڻ

واردات
مختصر کان مختصر ڪهاڻي
محمد علي پٺاڻ
سومهڻيءَ جو وقت هو، ٻه ڪلاڪ اڳ اڻ اعلانيل لوڊشيڊنگ کانپوءِ بجلي آئي، ته گهر ٻاهران اوچتو گوڙ ٿي ويو. سمجهيم ته ڪا واردات ٿي آهي. تڏهن ماني هٿ ۾ ڇڏي ٻاهر نڪري آيس.
ٽيوب لائيٽس جي ٻرندڙ روشنيءَ ۾ ڏٺم ته ماڻهن جو چڱو خاصو تعداد گول دائري ۾ بيٺو هو. جن جي وچ مان ڪنهن شخص جي رڙين ۽ ”بچايو... بچايو...“ آواز پئي آيو.

جي سائين- انور ابڙو

جي سائين
مختصر کان مختصر ڪهاڻي
انور ابڙو
سچل پروفيشنل آنيسٽي، پنهنجي صلاحيت، اهليت، عقل ۽ پنهنجي ضمير جي سچائيءَ سبب ڪنهن به اداري ۾ گهڻي وقت تائين نوڪري نه ڪري سگهندو هو. هو نوڪريون جيڪڏهن پنهنجن ڪپڙن وانگر نه سهي، تڏهن به پنهنجي بوٽن وانگر ضرور بدلائيندو هو.
هن جي طبعيت ۾ عجيب قسم جي شوخي، ارڏائپ ۽ انا هوندي هئي. مالڪن تي ته سندس اک ئي نه ٻڏندي هئي. سڀني کي آڱوٺي ڇاپ سمجهندو هو. هو هميشه چوندو هو ته؛ ”مالڪ اسان کي جنهن ڪم جي عيوض پئسا ڏين ٿا، اسان کان اهو ڪم ٺڪي ٺوڪي وٺن. باقي وڌيڪ ٽڻ ٽڻ نه ڪن.“ اهڙي طبعيت سبب هو ٿورو وقت نوڪريءَ ۾ ۽ گهڻو وقت بيروزگاريءَ ۾ گذاريندو هو. پر هن جي اها خاصيت هئي ته هو نوڪريءَ سان ته نڀاءُ نه ڪري سگهندو هو، پر ڇوڪريءَ سان نڀاءُ ضرور ڪري ويندو هو. جڏهن سندس گهر جي سامهون واري گهر ۾ رهندڙ غزاله سان سندس عشق چوٽ تي چڙهيو ته هن ان سان شادي ڪري ورتي. شاديءَ کان ڪجهه ڏينهن پوءِ هو اوچتو گم ٿي ويو.

Tuesday, September 3, 2013

اوباما، پيزا هٽ ۽ مک - فاطمه ڀرڳڙي

اوباما، پيزا هٽ ۽ مک
فاطمه ڀرڳڙي
باقي دنيا ته ترقي ڪري چڪي آهي، پر اسان جي سنڌ.. توبنهن..! اڃا اتي جو اتي آهي.. مثال طور سوين سال اڳ ڳوٺن ۾ پتاشا ورهايا ويندا هئا.. هاڻي به پتاشا ورهايا ويندا آهن.
پتاشا ٺاهڻ وارن کي به شابس هجي... ڪو جديد رنگ.. ڪا نواڻ ڪا نه آندي اٿن. هيلوڪو به جڏهين ڳوٺ ۾ مڱڻو ٿيو... پتاشن جي ٿيلهي لڏندي آئي. جڏهين صبح ئي صبح منهنجين سهيلين هلاڪو خان وانگر اچي حملو ڪيو ته مون به پتاشا پليٽ ۾ وجهي کڻي اچي سندن سامهون رکيا. هڪ ٻن ڄڻين ٿورا گهڻا کائي ڇڏي ڏنا، جو باقي وري ڊائيٽنگ ڪري رهيون هيون. پليٽ پاسي ۾ پئي هئي. پليٽ مٿان ڪجھ مکيون لامارا ڏيڻ لڳيون.

Monday, September 2, 2013

ولڻ وائڙو ان بريڪنگ نيوز - ڊاڪٽر عزيز ٽالپر

ولڻ وائڙو ان بريڪنگ نيوز!
ڊاڪٽر عزيز ٽالپر
گري گنجي جا اخبارن ۾ فوٽو ۽ انٽرويو ڏسي، مونکي به شوق ٿيو ته هڪ عدد منهنجو به ڪو انٽرويو شايع ٿئي. ان لاءِ مقامي صحافين کي گاڏي تان اوجهريون کارائي، بوتلون پيئاري، سونف خوشبو پان کارائي، انٽرويو ڇاپڻ لاءِ عرض ڪيم.
چيائون: ”ان لاءِ تو کي اهڙو سياسي، سماجي اڳواڻ ٿيڻو پوندو، جيڪو ڪوڙن ليکن ڏيڻ ۾ پهريون نمبر هجي. يا اهڙو اديب ۽ شاعر ٿيڻو پوندو، جنهن جي ڪلهي تي ۲۴ ڪلاڪ ڏات جي ديوي ويهي ڪياڙيءَ تي کنهيار ڪندي هجي.“
چيم: ”ادا اهي ڪاريگريءَ وارا ڪم منهنجن وڏن به ڪو نه ڪيا، ٻيو ڪو ڌنڌو ٻڌايو؟“
چيائون: ’ٺهيو ڀلا، تون خالي هڪ وچولي درجي جو مسخرو ٿي وڃ‘.
چيم: ”اهو ڪو مسئلو ئي ڪونهي.“

هڪڙو هو ايس ڊي ايم - فاطمه ڀرڳڙي

هڪڙو هو ايس ڊي ايم
فاطمه ڀرڳڙي
ايس ڊي ايم گيدوڙي کي اها خبر اوچتو پئي هئي ته هي اسڪول به هن جي سار سنڀار هيٺ آهي ۽ هو خانه پوري ڪرڻ لا چڪر هڻڻ آيو هو. پورو منهن به ڌوتل ڪونه هئس. هن اسڪول ۾ ته ڏهه يارنهن ماسترياڻيون به هيون!!. سٺا ڪپڙا پاتل، ميڪ اپ ٿيل، ننڍيون نيٽيون ڇوڪريون. ٻئي ڏينهن به صبح سويري ٺڪاءُ اچي ڪيائين. هاڻي ته منهن ڌوئي، ڦڻي ڏئي آيو هو، ڪپڙا ڌوتل پائي آيو هو ۽ لپ لوشن جي  به لڳائي آيو هو. سنهڙو اهڙو هو، جو ڦٽل سوزوڪيءَ ۾ به ويهي ته چار ئي ٽائر پنڪچر ٿي وڃن. پو۽ روز ميٽنگ ٿيڻ لڳي...سو به هاف ٽائيم ۾ ..ماسترياڻين جو اهو کائڻ پيئڻ جو ٽائيم هو. ڪجهه ڏينهن کانپوءِ پنهنجي ڊي ايس پي دوست کدوءَکي به وٺي اچڻ لڳو. ڊي ايس پي جون ڪاريون ٿلهيون مڇيون ڏسي سنهڙن ڇوٽڙن وارن واريون مِسون رشڪ کائڻ لڳيون هيون. روز هاف ٽائيم واري ميٽنگ ماسترياڻين کي تنگ ڪري ماريو هو. اڄ واري ميٽنگ جي ايجنڊا هئي ته اسڪول کي رنگ ڪهڙو ڪرايو وڃي؟ ميٽنگ جي دوران مئڊم ڦاپوءَ مٿو کنهيو ته چپٽيءَ ۾ جونءَ نڪري آئي....مئڊم هٿ ڊي ايس پي کدوءَ ڏانهن وڌايو، جيڪو پڻ حسب معمول آيل هو.کدوءَ خوشيءَ مان جونءِ وٺي کڻي ٽچڪ ڪيو. ٻئي آفيسر پاڻ ۾ دوست هئا، هميشه گڏ رهندا هئا. هتي به هنن اخوت ۽ ڀائيچارو برقرار رکيو هو. ميٽنگ جي آخر ۾ نيٺ مس ملوڪي، جيڪا سڀني کان سهڻي هئي، تنهن جي ڳالهه فائينل ٿي، حالانڪه پهرين ٻنهي آفيسرن ٿڪ ڳيهي هئي، اهو ٻڌي ته اسڪول کي طوطي جھڙو سائو رنگ ڪرايو وڃي. ماسترياڻيون پنهنجي هاف ٽائيم جي ٻيڙي ٻڏڻ تي گهڻو پريشان هيون.مجال آهي جو ميٽنگ پيريڊ تي ٿئي ۽ هنن جو بچاءُ ٿئي. مس ڌني ته گھڻي هوشيار نڪتي. ميٽنگ کان پهرين ئي ٻارن جا لنچ باڪس کولرائي سڀني مان ذرو ذرو کائي ايندي هئي.

سهڻي وچ پاڻي رهه ڳئي.- منظور ٿهيم

سهڻي وچ پاڻي رهه ڳئي...
منظور ٿهيم
چانڊوڪي جي باوجود شهر ۾ ڄڻ اونده ڇانيل هئي، ڪيڏي مهل ڪو آواز خاموشي کي چيريندي ڪنن تائين پئي پهتو، شهر جو اڌ حصو ته تڏهن ئي خالي ٿي ويو، جڏهن وڏيرن جي سرڪار پاران مسجد جي لائوڊ اسپيڪرن ذريعي اعلان Early Warning)) ڪري چيو ويو ته شهر کي امڪاني ٻوڏ جي خطري جي ڪري شهري گھر خالي ڪري ڪنهن مٿانهين جڳهن ڏانهن منتقل ٿي وڃن. شهرين کي سرڪاري اعلان تي ڪڏهن اعتبار رهيو ڪونهي پر جڏهن ماڻهن خود بند تي پاڻيءَ جو دٻاءُ ۽ پاڻي بند کي جنهن طرح اندران ڪٽي رهيو هو ته تڏهن شهرين مان گھڻن ماڻهن فيصلو ڪيو ته گهر خالي ڪجن. ان جي باوجود ڪافي ماڻهو الله جي آسري رهندي گهر ڇڏڻ لاءِ تيار نه هئا. هنن ماڻهن بقول روڊن، رستن، ڪئمپن، اسڪولن ۾ انتهائي رسوائي ۽ تذليل واري زندگي، لالچي ۽ بي رحم ماڻهن جي رحم ڪرم تي رهڻ کان بهتر گھرن جي ڇتن تي رهي پاڻي جي لهڻ جو انتظار ڪيو، حالانڪ شهرين کي اها به خبر هئي ته ائين ڪرڻ ممڪن ڪونهي ۽ اها به خبر هئي ته بند ۱۲ لک ڪيوسڪ پاڻي جي سٽ جهلي نه سگهندو جو گذريل ۳۰ سالن کان حڪمرانن ۽ آبپاشي جي ڪرپٽ آفيسرن جي بيرحم بک ڪري بندن جي ڪا به مرمت ناهي ٿي. ايستائين جو بندن جي ڪناري جيڪي ٽالهي، نم، سرنهن ۽ ڪنڊي جا وڻ هئا. کاتي جي آفيسرن وڍائي کپائي ڇڏيا. بند تي بيهي ڏسبو ته ائين محسوس ٿيندو ڄڻ هنن ظالمن بند جو سر وڍي نيلام ڪري ڇڏيو هجي. وڻ بندن جي ڪناري سيخن جيان کپيل هيا، جن کي هنن وڪڻي کپايو ۽ رستو ڏنو پاڻي کي ته ڳوٺ ۽ شهر ٻوڙي ۽ واقعي به شايد هي آفيسر ائين چاهيندا هجن ته جئين ايمرجنسي فنڊن مان پئسو ٺاهن، انساني زندگين کي ٻوڏ جي پاڻي ۾ ٻوڙي پاڻ ڪناري تي ويهي تماشو ڏسن، نچن ڪڏن هڪٻئي کي مبارڪون ڏين رات جو شراب جون محفلون سجائي سنڌين کي ڄٽ، جاهل چئي گارين جا دس ڏيندي پوءَ وڃي سمهن ٿڌن ڪمرن ۽ فانوس جي هلڪين روشنين ۾.