Sunday, December 23, 2012

مُرشد، مايا ۽ جوڳي - ڪريم لغاري


مُرشد، مايا ۽ جوڳي
ڪريم لغاري
هو چنگچي رڪشا مان لهي واسينگ جي واهيري، ٽُٻڻي کي بگري ۾ وجهي ۽ بگري کي ڪڇ ۾ هڻي شهر ۾ لڳندڙ مال پِڙي ۾ ائين ڪاهي پيو جيئن پوليس جي موبائيل ڳوٺن ۾ ڪاهي پوندي آهي.
هڪ پاسي ٽائون آفيس واري پوٺي تي بيٺل مال جا ڌڻ، ماڻهو ۽ مختلف شيون کپائيندڙ گهورڙين جي رش، ٻئي پاسي چانور، چڻا ۽ بوتلون کپائيندڙن جا گاڏا بيٺل هُئا. جوڳي انهن گاڏن جي وچ واري رستي ۾ لهي پيو ۽ ڪٿي پنهنجي ويهڻ لاءِ جڳهه جي ڳولها ڪرڻ لڳو. نيٺ هيڏانهن هوڏانهن جهوتون هڻڻ کانپوءِ کيس هڪڙي سنياسي جي ڀر ۾ هڪڙي جڳهه ملي وئي، هو ديوار جي پاسي ۾ ويهي رهيو ۽ سمورو سامان کولي پنهنجي ڪاروبار کي لڳي ويو. اچانڪ هڪڙي پاسي کان ڪنهن سندس ساڄي ٻانهن ۾ هٿ وجهندي ٻاهر هلڻ جو چيو. جوڳي جي چهري تي احتجاج لهي آيو، پر هو بنا ڪجهه چوڻ جي پنهنجو سامان ميڙي همراهه سان هڪڙي پاسي نڪري آيو.

Sunday, December 16, 2012

بَنگُل - مٺل جسڪاڻي


بَنگُل
مٺل جسڪاڻي
بنگُل ڪڏهن ۽ ڪٿي ڄائو، سا خبر نه آهي، البت اسين ننڍا هئاسين، ستر واري ڏهاڪي جي پڇاڙي وارن سالن ۾، سندس والدين لڏو کڻي، ان ئي ڳوٺ جي ان ئي پاڙي، بلڪ ان ئي ويڙهي ۾، پنهنجو گهر اڏي، اچي رهيا هئا، جنهن ۾ اسان جو به گهر هو... هن نئين گهر ۾ موٽيل عمر جو هڪ مرد ۽ هڪ عورت جڏهن ته ٽي ڳڀرو نوجوان ڀاتي هئا. اسان ننڍا هئاسين، ان ڪري شروع ۾ صرف ايتري خبر پئي ته نانا جا مائٽ آهن. موٽيل عمر جي مرد ۽ عورت کي اسين ننڍا ٻار زال مڙس ۽ باقي ٽنهي ڳڀرو نوجوانن کي ڀائر سمجهندا هئاسين، پر اڳتي هلي خبر پئي ته مرد ۽ مائي، پاڻ ۾ ڀيڻ ڀاءُ هئا. ڀيڻ جو گهر وارو ۽ ڀاءُ جي گهر واري فوت ٿي ويا هئا. ڀاءُ جا ٻه پُٽ هاشم ۽ بنگل، ڀيڻ جو هڪ پُٽ علي آهي.

دان شور - شوڪت لوهار


دان شور
شوڪت لوهار
”جهڙي طرح ٿورڙا پٿر گڏجي پاڻي جي وڏي وهڪري کي روڪي ڇڏيندا آهن، اهڙي طرح معاشري ۾ به تبديلي ائين آهسته آهسته ايندي آهي. دنيا جا سڀ مظلوم هڪ ئي جهڙا آهن، دنيا جا سڀ ئي غريب هِڪ ئي قطار ۾ بيٺا آهن. دنيا جا سڀ ئي بکيا ماڻهو ڄائي ڄمانڊو زندگي جي تار تي ايڪروبيٽ بڻجي هلي رهيا آهن. دنيا جا سڀ ئي پئسا ٻن ماڻهن جي قبضي ۾ آهن.“

Sunday, December 2, 2012

روحاني علاج - ڪريم لغاري


روحاني علاج
ڪريم لغاري
هُو جهرڪيون آزاد ڪرائي پنهنجي بي چين روح کي چند لمحا سُڪون پُهچائيندو آهي. اُن ڏينهن مون کي فون ڪندي چئي پيو؛ چاند چوڪ ۾ اچ ته هڪڙي ننڍڙي خوشي سيليبريٽ ڪريون.
اهو چاند چوڪ جيڪو اسان جي شهر جو روح آهي.
۽ ها انهيءَ شهر جو روح جنهن سان اسان جون محبتون منسوب آهن، جيڪو اسان جي خواب جو شهر آهي.
آئون انڪار ڪريان مطلب سندس جذباتن کي مجروح ڪيان.
آئون پهچي ويس.