ھاٿيءَ جو پُڇُ
(ملايالم ڪھاڻي)
ليکڪ: ويڪوم محمد
بشير (۲۱ جنوري ۱۹۰۸ع- ۵
جولاءِ ۱۹۹۴ع)
سنڌيڪار: انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
ھيءَ ھڪڙي چوريءَ جي ڪھاڻي آھي.
ھڪڙو وڏو ھاٿي ھيو، جنھن ٻن مھابتن کي پنھنجي پيرن ھيٺئون لتاڙي ماري ڇڏيو ھيو. انھيءَ
ھاٿيءَ جي دُمِ مان ھڪڙو وار چورائڻو ھيو ۽ چورائڻو اھڙي نموني ھيو جو ڪير ڏسي نه سگهي.
نه ابو، نه امڙ ۽ نه وري مھابت. مون کي سندس دُمِ مان ھڪڙو وار، فقط ھڪڙو ئي وار
کپندو ھيو. اتي فقط ھڪڙو نه بلڪ ٽي ھاٿي ھيا. مون کي ان وڏي ھاٿيءَ جي دُمِ جو وار
کپندو ھيو، پنھنجي لاءِ نه، بلڪ راڌا مني لاءِ. راڌا مني، ايڪسائيز انسپيڪٽر جي
ڌيءَ ھئي ۽ مون سان گڏ پڙھندي ھئي. انھيءَ، ڪتاب ۾ رکڻ لاءِ مون کي مور جو کنڀ ڏنو
ھيو. اڙي ھا! تن ڏِھاڙن ۾، منھنجي ھڪڙي عرفيت ھئي؛ ’ھاٿيءَ جو پُڇُ.‘ منھنجا سنگتي
مون کان پڇندا ھيا؛ ”ھاٿيءَ جا پُڇَ! ڪاڏي ٿو وڃين؟“ يا وري ”ھاٿيءَ جي پُڇَ جو
جواب غلط ٿي ويو. ٻڙي مليس.‘ دراصل مان ’ھاٿيءَ جي دُمِ‘ کي عام طور تي ’ھاٿيءَ جو
پُڇُ‘ چوندو ھيس.
”ھاٿيءَ جو پُڇُ“
