عيد مبارڪ
ننڍڙي ڪھاڻي
منظور ڪوھيار
عيد نماز کانپوءِ گھڙي نه گذري
ته گھر جي ڪال بيل وڳي. نڪري ڏٺم ته ڪکو خان هيو. ٻٽا ٻک هڻي چيائين؛ ”عيد مبارڪ!“
وراڻيم؛ ”خير مبارڪ!“
”جلدي ڪر، سيون کاراءِ! وري ٻين
هنڌن تي به وڃڻو آهي.“
ھن بلاگ اندر پڙھندڙن جي دلچسپيءَ لاءِ سنڌي افسانا ۽ ڪھاڻيون رکيون ويون آهن.
عيد مبارڪ
ننڍڙي ڪھاڻي
منظور ڪوھيار
عيد نماز کانپوءِ گھڙي نه گذري
ته گھر جي ڪال بيل وڳي. نڪري ڏٺم ته ڪکو خان هيو. ٻٽا ٻک هڻي چيائين؛ ”عيد مبارڪ!“
وراڻيم؛ ”خير مبارڪ!“
”جلدي ڪر، سيون کاراءِ! وري ٻين
هنڌن تي به وڃڻو آهي.“
آھيون ته وڏي جيل ۾. . .
(ننڍڙي ڪھاڻي)
منظور ڪوھيار
ٽي هفتا اڳ منهنجي وڏي پٽ بالاچ
حسين ٻڌايو ته: پندرھن ڏينهن لاءِ هو ڏکڻ آمريڪي ملڪ ڪولمبيا گھمڻ ٿو وڃي.
”يورپ (جرمني) کان آمريڪي کنڊ ڏانهن
سفر؟“ مان حيرت کائيندي چيومانس: ”ان کان ته آمريڪا يا ڪئناڊا جو چڪر هڻي هان. ڪولمبيا
۾ ڇا رکيو آھي؟“
ماسترياڻيءَ جو مھمان
چليءَ جي مختصر ڪھاڻي
ڪھاڻيڪار: اِزابيل آلندي
سنڌيڪار: انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
ماسترياڻي
انيس، ’دي پرل آف دي اوريئينٽ‘ منجھ گھڙي، جيڪو ان وقت صفا سُڃَ لڳو پيو ھيو. سڌي
ڪائونٽر تي پھتي، جتي رياض حلابي، چِٽن گلن واري ڪپڙي جا ٿانَّ ويڙھي رھيو ھيو. ماسترياڻيءَ
کيس ٻڌايو ته پاڻ مھمان سراءِ ۾ ھڪڙي مھمان جي منڍي لاھي آئي آھي. واپاريءَ پنھنجو
اڇو رومال ڪڍيو ۽ وڏي رڙ سان پنھنجي وات تي ويڙھي ڇڏيائين...
”ڇا
چيئي انيس؟“
”اھو،
جيڪو تو ٻڌو، ترڪ!“
”ڇا؟
اھو مري ويو؟“
”يقينًا.“
حج اڪبر
ننڍڙي ڪھاڻي
منظور ڪوھيار
ڪکو خان، اڄ ٽپهري ڌارا گھر آيو
۽ چيائين؛ ”صرف چانھ پيئندس، ٻي ڪا تڪليف نه ڪجانء!“
”اڄڪلھ ڊائيٽنگ ٿو ڪرين ڇا؟“ پڇيومانس۔
”ڊائيٽنگ ڪرڻ واري تي لعنت ڪر!“
مشڪرو
(برزايلي ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: جُوزي بنٽُو مونتيارو لُوباتو
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
(۱)
پيڊرو
لوڪس، حياتيءَ جا ٻٽيھ کن بھارَ ماڻڻ پڄاڻان، سنجيدگيءَ سان ڪجھ ڪرڻ جو سوچي رھيو
ھيو. ھو پنھنجي فطرت ۾، ھڪڙو مشڪرو ھيو. ھيل تائين ته، ڏاتار جي ڏنل انھيءَ ڏات
ذريعي، پنھنجو گذر سفر ڪندو پئي آيو. وٽس رھڻ لاءِ ھڪڙو آرامدھ گھر ۽ اُوچو لباس
مطلب ته ھر سھوليت ھڪي حاضر ھئي. انھن مڙني جا خرچا پکا، ھو پنھنجي فن جي ڪمائيءَ
مان ڪندو ھيو. ڪڏھن مزاحيه شڪليون ٺاھيائين، ڪڏھن لطيفا ٻڌايائين، ته وري ڪڏھن
انگريزن تي ڊونگل اڇلايائين. پيڊرو اصل ۾، ھڪڙو نفسيات جو ماھر ھيو ۽ اڳلي جي
نفسيات آھر، ڪھاڻيون گھڙي وٺندو ھيو.
بيهوش راهيءَ جو مدهوش سفر
مختصر ڪھاڻي
احسان لغاري
ائنسر-شيٽ گول مول ئي هئي جو
انويجيليٽر اچي ڪاپيءَ ۾ هٿ وڌا. دل چيو ته واپس نه ڏيان ۽ ڦاڙي ڇڏيان. اڃا انهيءَ
ڪشمڪش ۾ هئس جو پويان اچي ڪنهن اکين تي هٿ رکيا. ڪاپي مان هٿ ڪڍيم، سوچڻ لڳس ته ڪير
ٿي سگهي ٿو. هٿ ڪنهن جا هوندا، هٿ نرم آهن، شايد ڪو نوجوان دوست آهي، هن جي خاموشي
مونکي به خاموش رکيو ته جيئن ڪو ڀُڻڪو ٿئي ته کيس سُڃاڻان. حيدرآباد جا ڪيترائي
دوست سارڻ لڳس، علي نواز نٿو ٿي سگهي جو هن هاڻ ڪنهن به ٽيسٽ ڏيڻ کان ٺپ انڪار ڪيو
آهي، چاهي ٿو ته باقي زندگي جنهن ماحول ۾ آهي گذاري ڇڏي، کيس اهو به ذري جو احساس
ناهي ته جتي هو موجود آهي، اتي جي عملداري سندس ڏات سان زنا ڪري کيس سُنڍ بنائي ڇڏيندي.
شاهنواز به نٿو ٿي سگهي، جنهن زماني جو ماحول ڏسي پنهنجا خواب سرد خاني ۾ رکي ڇڏيا
آهن، ائين ٻيا ڪيترا چهرا اکين آڏو ڦرندا رهيا. پر محسوس نه پئي ٿيو ته انهن مان ڪنهن
جا هٿ هجن. سوچيم ته ڪو ضلعي جو دوست هوندو، پر ان سطح جي حجت ڀلا ڪير ڪري سگهي ٿو.
مٺو سانگهڙائي ڪري سگهي ٿو، پر هو ڪيئن ٿو ٿي سگهي، سندس هٿ وڏا آهن، هو هوا ۾ اُڏامندڙ
جوانيون جهٽي وٺندو آهي، پر هي هٿ ته ننڍا ۽ نرم آهن. ڪير ٿي سگهي ٿو، سوچن جو
پکيءَ الائي ڪيترا ڪلوميٽر سيڪنڊن ۾ پار ڪندو رهيو، پر هٿن جي باوجود ڪوشش جي سڃاڻپ
نه ڪري سگهيس. اوچتو هٿ ڍرا ٿيا، ڪنڌ ڦيرايم ته پٺيان پري تائين ڪو ماڻهو نه هو.
هي ڇا؟! چوڌاري گول ڦري ڏٺم، پر اهڙو ڪو ماڻهو نه ڏسڻ ۾ آيو، جنهن تي شڪ ڪريان ها
ته ان اکين تي هٿ رکيا هوندا.
جِناتِي بابا
ڀوڳن ڀوڳن ۾ - ننڍڙي ڪھاڻي
امتياز ابڙو
اسان
سنڌ جي مشهور جناتي بابا وٽ انٽرويو وٺڻ پهتاسين. اسان کي ڏسي هن چيو؛ ”آئون خود انٽرويو ۾ پاس ڪرائڻ جا تعويذ لکي ڏيندو آهيان
۽ توهان مون کان انٽرويو ڪندائو؟”
جمعي پڇيس؛ “سائين، سي ايس ايس ۾ پاس ٿيڻ واري تعويذ جا گهڻا وٺندا
آهيو؟”
جناتي
بابا وٽ هڪڙي مائي ويٺي هئي. بابا
ان کي چيو؛ ”تنهنجي مڙس ۾ جن آهي!”
مائيءَ
حيرت ۾ چيو؛ ”اڇا...جِنَ
۾ جِنُ!”
بابا
چيس؛ ”اهو جِنُ ڪڍڻ جا ويهَه هزار لڳندا...!”