Friday, March 1, 2024

مشڪرو - جُوزي بنٽُو مونتيارو لُوباتو - انجنيئر عبدالوھاب سھتو

مشڪرو

(برزايلي ڪھاڻي)

ڪھاڻيڪار: جُوزي بنٽُو مونتيارو لُوباتو

سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو



(۱)

پيڊرو لوڪس، حياتيءَ جا ٻٽيھ کن بھارَ ماڻڻ پڄاڻان، سنجيدگيءَ سان ڪجھ ڪرڻ جو سوچي رھيو ھيو. ھو پنھنجي فطرت ۾، ھڪڙو مشڪرو ھيو. ھيل تائين ته، ڏاتار جي ڏنل انھيءَ ڏات ذريعي، پنھنجو گذر سفر ڪندو پئي آيو. وٽس رھڻ لاءِ ھڪڙو آرامدھ گھر ۽ اُوچو لباس مطلب ته ھر سھوليت ھڪي حاضر ھئي. انھن مڙني جا خرچا پکا، ھو پنھنجي فن جي ڪمائيءَ مان ڪندو ھيو. ڪڏھن مزاحيه شڪليون ٺاھيائين، ڪڏھن لطيفا ٻڌايائين، ته وري ڪڏھن انگريزن تي ڊونگل اڇلايائين. پيڊرو اصل ۾، ھڪڙو نفسيات جو ماھر ھيو ۽ اڳلي جي نفسيات آھر، ڪھاڻيون گھڙي وٺندو ھيو.

Sunday, February 25, 2024

بيهوش راهيءَ جو مدهوش سفر - احسان لغاري

بيهوش راهيءَ جو مدهوش سفر

مختصر ڪھاڻي

احسان لغاري



ائنسر-شيٽ گول مول ئي هئي جو انويجيليٽر اچي ڪاپيءَ ۾ هٿ وڌا. دل چيو ته واپس نه ڏيان ۽ ڦاڙي ڇڏيان. اڃا انهيءَ ڪشمڪش ۾ هئس جو پويان اچي ڪنهن اکين تي هٿ رکيا. ڪاپي مان هٿ ڪڍيم، سوچڻ لڳس ته ڪير ٿي سگهي ٿو. هٿ ڪنهن جا هوندا، هٿ نرم آهن، شايد ڪو نوجوان دوست آهي، هن جي خاموشي مونکي به خاموش رکيو ته جيئن ڪو ڀُڻڪو ٿئي ته کيس سُڃاڻان. حيدرآباد جا ڪيترائي دوست سارڻ لڳس، علي نواز نٿو ٿي سگهي جو هن هاڻ ڪنهن به ٽيسٽ ڏيڻ کان ٺپ انڪار ڪيو آهي، چاهي ٿو ته باقي زندگي جنهن ماحول ۾ آهي گذاري ڇڏي، کيس اهو به ذري جو احساس ناهي ته جتي هو موجود آهي، اتي جي عملداري سندس ڏات سان زنا ڪري کيس سُنڍ بنائي ڇڏيندي. شاهنواز به نٿو ٿي سگهي، جنهن زماني جو ماحول ڏسي پنهنجا خواب سرد خاني ۾ رکي ڇڏيا آهن، ائين ٻيا ڪيترا چهرا اکين آڏو ڦرندا رهيا. پر محسوس نه پئي ٿيو ته انهن مان ڪنهن جا هٿ هجن. سوچيم ته ڪو ضلعي جو دوست هوندو، پر ان سطح جي حجت ڀلا ڪير ڪري سگهي ٿو. مٺو سانگهڙائي ڪري سگهي ٿو، پر هو ڪيئن ٿو ٿي سگهي، سندس هٿ وڏا آهن، هو هوا ۾ اُڏامندڙ جوانيون جهٽي وٺندو آهي، پر هي هٿ ته ننڍا ۽ نرم آهن. ڪير ٿي سگهي ٿو، سوچن جو پکيءَ الائي ڪيترا ڪلوميٽر سيڪنڊن ۾ پار ڪندو رهيو، پر هٿن جي باوجود ڪوشش جي سڃاڻپ نه ڪري سگهيس. اوچتو هٿ ڍرا ٿيا، ڪنڌ ڦيرايم ته پٺيان پري تائين ڪو ماڻهو نه هو. هي ڇا؟! چوڌاري گول ڦري ڏٺم، پر اهڙو ڪو ماڻهو نه ڏسڻ ۾ آيو، جنهن تي شڪ ڪريان ها ته ان اکين تي هٿ رکيا هوندا.

جِناتِي بابا - امتياز ابڙو

جِناتِي بابا

ڀوڳن ڀوڳن ۾ - ننڍڙي ڪھاڻي

امتياز ابڙو



اسان سنڌ جي مشهور جناتي بابا وٽ انٽرويو وٺڻ پهتاسين. اسان کي ڏسي هن چيو؛ ”آئون خود انٽرويو ۾ پاس ڪرائڻ جا تعويذ لکي ڏيندو آهيان ۽ توهان مون کان انٽرويو ڪندائو؟”

جمعي پڇيس؛ “سائين، سي ايس ايس ۾ پاس ٿيڻ واري تعويذ جا گهڻا وٺندا آهيو؟”

جناتي بابا وٽ هڪڙي مائي ويٺي هئي. بابا ان کي چيو؛ ”تنهنجي مڙس ۾ جن آهي!”

مائيءَ حيرت ۾ چيو؛ ”اڇا...جِنَ ۾ جِنُ!”

بابا چيس؛ ”اهو جِنُ ڪڍڻ جا ويهَه هزار لڳندا...!”

رؤنشي ڪوڏيا ۽ هاڃي هنيا - منظور ڪوھيار

رؤنشي ڪوڏيا ۽ هاڃي هنيا

ننڍڙي ڪھاڻي

منظور ڪوھيار



هوٽل ۾ جتي لکيل هوندو آھي:

”سیاسی گفتگو کرنا منع ہے!“

اتي ماڻھن جو سياسي چرٻٽو لڳو پيو هيو۔ هر ڪو ان بحث ۾ الجھيل هيو ته: ”اليڪشن ٻيهر ٿيڻ گھرجي يا نه ؟..“

ڪن چيو پئي ته: وڏي ڌاڌلي ٿي آھي، ان ڪري ٿيڻ گھرجي۔“

هڪ بابا، ٻيو آءُ ۽ ٽيون ڪانءُ - منظور ڪوھيار

هڪ بابا، ٻيو آءُ ۽ ٽيون ڪانءُ

نرگسيت جي مختصر ڪھاڻي

منظور ڪوھيار



’جديد سنڌي ادب جا سؤ سال‘ جي حوالي سان ليڪچر ٿي رهيو هيو. مانواري، محترم ۽ مهان اديب، ايڏو ته گھرائي ۽ گيرائي سان ليڪچر ڏنو، جو ٻڌندڙن جا ذهن گنجرجي ويا.

جڏهن سوالن جو وقفو ٿيو ته هڪ عام پڙهندڙ کانئس سوال ڪيو؛ ”سائين! اسان کي صرف اهو ٻڌايو، ان سؤ سالن جي عرصي ۾جديد ۽ معياري ادب ڪنهن پيش ڪيو آهي؟“

Saturday, February 24, 2024

ھٿرادو چھرو - انتون چيخوف - انجنيئر عبدالوھاب سھتو

ھٿرادو چھرو

(روسي ڪھاڻي)

ڪھاڻيڪار: انتون چيخوف

سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو



’ايڪس‘ سوشل ڪلب ۾ امدادي ڪمن جي لاءِ فينسي ڊريس رقص يا جيئن وڏ-گهراڻيون عورتون ان کي چوڻ پسند ڪنديون آھن ’بال ناچ‘ ھلي رھيو ھيو.

اڌ رات گذري چڪي ھئي. ناچ سان دلچسپي نه رکندڙ دانش ور، جن ھٿرادو چھرا نه پاتا ھيا، تن جو ڳاڻيٽو پنج ھيو. پڙھڻ واري ڪمري اندر وڏي ميز جي چؤڌاري ويھي پنھنجا نڪ ۽ چھرا، اخبارن جي پنن منجھ لڪائي، پڙهي رھيا ھيا، اوٻاسيون به ڏئي رھيا ھيا. بلڪ ماسڪو ۽ پيٽرس برگ جي اخبارن جي انتھائي آزاد خيال خصوصي رپورٽرن چواڻي؛ ’خيالن ۾ گم ھيا‘.

Friday, February 23, 2024

سزا ۽ صفائي - امداد ڪانهيو

سزا ۽ صفائي

مختصر ڪهاڻي

امداد ڪانهيو



گهنٽي جي آواز تي دالان ۾ ويٺل قاصد ڇرڪي پيا ۽ واجھائيندڙ اکين سان هڪٻئي ڏي نهارڻ لڳا، پر همٿ ڪنهن به نه ٻَڌي ۽ مخاطب نگاهون هڪ هڪ ٿي جُهڪڻ لڳيون ڇو ته ڪنهن جي به دل نٿي چاهيو، هاڻ وري ننڍي صاحب جي سڏ تي اندر ڪمري ۾ وڃجي.

ننڍي صاحب جي ڪمري ۾ هُنن مان ڪير وڃي ته به آخر ڪيئن وڃي؟ ٿوري دير اڳ ئي ته وڏي صاحب سموري عملي جي سڀن سامهون اُتي ٻاهر چڱي ڀلي بي عزتي ڪئي هُئي ۽ هُو ماتحت هُجڻ ڪري سڀ جا سڀ زهر پي خاموشي سان آفيس جي دالان ۾ پراڻي ڀڳل بئنچ تي رهجي ويا هئا.