ڪهاڻي ڪتاب ”خواب ۽
حقيقت“ جو اڀياس
علي نواز آريسر
سنڌي ڪهاڻي، سنڌو
تهذيب جيتري آڳاٽي آهي ۽ سنڌي ڪهاڻيءَ جو سفر ڪو ننڍڙو ڪونهي، ڇاڪاڻ جو سنڌ جو
مزاج ئي ڪجهه اهڙو آهي. سنڌي ماڻهو ابتدا کان وٺي ڳوٺ ٻڌي رهڻ کي ترجيحي ڏيڻ ۾
مشهور آهن ۽ ميٺ محبت سندن خمير ۾ شامل پئي رهيو آهي. جديد سنڌي ڪهاڻيءَ جو دَور ڀلي
کڻي ۱۹۱۴ع کان شمار ڪيو وڃي، پر اُصولي طور تي ڏٺو وڃي ته سنڌ ۾ ڪهاڻي جيڪا پهرين
آکاڻيءَ جي صورت ۾ اسان وٽ آئي، ۽ ماڻهن جي محفلن جي رونق بڻي، پر جڏهن انهي جديد
دور ۾ قدم رکيو ته سڄي دنيا کان گوءِ کڻي وئي، ان جو هڪڙو سبب اهو به آهي ته سنڌي ڪهاڻي
حقيقي ڪهاڻي آهي، جيڪا سچائيءَ تي مبني هوندي آهي، اهو سنڌو تهذيب جو ڪرشمو چئجي
يا سنڌي ڪهاڻيڪار جي ذهني وُسعت جيڪو ڪهاڻيءَ جي ڪِرب مان گذري به ڪهاڻيءَ کي
جيئندان ڏيندو رهيو. حالتون ڪهڙيون به هجن، پر سنڌ جي قلمڪار ڪڏهن به سمجهوتو نه ڪيو،
آئون نه ٿو سمجهان ته دنيا جي ٻين قومن جو قلمڪار ايتري بردباريءَ سان اڳتي وڌيو
هجي يا ان انداز ۾ لکيو هجي يا اهڙين حالتن ۾ ٽُٽو نه هجي. ٽٽو ته سنڌي قلمڪار به
آهي، پر اهو سدائين عشق هٿان، سدائين پنهنجن جي رَوين هٿان، سدائين محبتن هٿان، پر
ڪنهن به حاڪم/ جابر اڳيان هُن هٿيار ڦٽا نه ڪيا آهن، ان کي چئبو آهي ڪمنٽمنٽ/وفا.
