سنڌي سماج سان ٺهڪندڙ پرڏيهي ڪهاڻين جو جائزو - محبوب سنڌي

سنڌي سماج سان ٺهڪندڙ پرڏيهي ڪهاڻين جو جائزو

محبوب سنڌي

”ستارن پويان ڊوڙندڙ شخص“ پرڏيهي ڪهاڻين جو ڳٽڪو آهي، جنهن جو سنڌي ٻوليءَ ۾ ترجمو (ڀون سنڌي) ڪيو آهي. ترجمن سان ئي عالمي ادب سرحدن جي پابندين کان آزاد رهي ٿو. سٺو ۽ معياري ادب ”فروٽ فل“ ٿئي ٿو، پوءِ ڇو نه جو هو ترجمي جي صورت ۾ ملي. سو ڀون سنڌي جي هي محنت سنڌي ادب جي زرخيريءَ ۾ هڪ شاهوڪار وڌارو آهي. هن ڪهاڻين جي ڪتاب کان اڳ به ڀون سنڌي ۱۹۸۵ع ۾ (گوري، گهاگهر ۽ گوندر) جي نالي سان پرڏيهي ڪهاڻين جو ترجمو ڪري چڪو آهي. وري ڪافي وقت کان پوءِ ۲۰۱۵ع ۾ (ستارن پويان ڊوڙندڙ شخص) ڪهاڻي ڪتاب ۾ هن چونڊ پرڏيهي ڪهاڻيون ترجمو ڪري شامل ڪيو آهن. جن جي خاص خوبي اها آهي ته هنن ڪهاڻين جو منهن مهانڊو نج سنڌي پڻي سان ملندڙ جلندڙ آهي، ڄڻ ته اسان جي سماج جا مسئلا اسان جي سامهون گردش ڪندي نظر اچن ٿا ۽ ائين لڳي ٿو ته هيءَ ترجمو نه پر ڄڻ ڀون سنڌي آرٽ جي مصوريءَ سان ادبي ڪئنواس تي سنڌي معاشري جا عڪس چٽيا آهن.

ڏيپلائي صاحب جي افسانا نويسي ڊاڪٽر پروين موسيٰ ميمڻ

ڏيپلائي صاحب جي افسانا نويسي

ڊاڪٽر پروين موسيٰ ميمڻ

افسانو/ڪهاڻي جديد نثري صنف آهي، جا پوريءَ دنيا جي ٻولين جي ادب ۾ مقبول ۽ معروف نثر جي صنف طور سڃاپجي ٿي. سنڌي ادب کي به اهو اعزاز حاصل آهي ته سنڌي ادب ۾ بهترين افسانا لکيا ويا آهن. .

پوءِ جو پڇتاءُ - موپاسان - انجنيئر عبدالوهاب سهتو

پوءِ جو پڇتاءُ

(فرانسيسي ڪھاڻي)

موپاسان

انجنيئر عبدالوهاب سهتو

شھر ڪانز جي مشھور ھوٽل جي لائونج ۾، ھو ھڪڙي آرام ڪرسيءَ تي آھليو، پنھنجي خيالن ۾ گم ھيو. لائونج ۾، ان وقت ھو اڪيلو ويٺو ھيو. خيالن جو سلسلو روان ھيس ۽ سندس ذھن عجيب قسم جي مونجھاري ۽ ڪشمڪش جو شڪار ھيو. سوچيائين پئي ته ھاڻ ڪانز جي ھوٽل ۾ نويڪلو ٿيو ويٺو آھيان پر ھڪڙي ٽوھيي ماڻھوءَ وانگر، آھيان آزاد. حالانڪ پيرس ۾ به ساڳي ڪيفيت ھئي، ليڪن اتي اڪيلائپ جو احساس ائين زور جو به نه پئي ٿيو.  

سوچيندي سوچيندي کيس پنھنجي ڏھاڳ ڏنل زال جو خيال، ذھن تي تري آيو. ٻڌو آھي ته ٻيو پرڻيو ڪري ڇڏيو اٿائين. ھيءُ سوچي رھيو ھيو ته منھنجو جائنشين، منھنجي موسيءَ سان، مون کان وڌيڪ پر مسرت زندگي گذاريندو ھوندو؟ يقين سان ٿو چوان ته اھو ڪو احمق ئي ھوندو، جنھن منھنجي تجربي مان ٽڪي جو سبق نه ورتو ۽ اھڙي عورت سان پرڻيو آھي. ليڪن مون کيس چونڊڻ ۾ ڪھڙو ڏاھپ جو ثبوت ڏنو ھيو. مان به احمق ھيس. ان جو سبب، غالبًا، اھو ھيو جو ھوءَ سونھن ۾ سڀني کان سرس ھئي. کيس ڏسي ڀورن وارن جو خيال پئي آيو. ھوءَ ايڏي سھڻي ۽ سندر ھئي جو مڙس کيس اڪيلو ڇڏي ئي نه سگھي. ڏھاڳ کان پوءِ کيس، مون جھڙو ڪو ٻيو مرد ملي ويو ھوندو ته اھا به ڪا ڇرڪائيندڙ ڳالھ ناھي. سندس وصَفَ مرد کي پاڻ ڏانھن موھڻ جي صلاحيت رکن ٿا. ھوءَ ھڪ مڪمل عورت آھي. منجھس فقط ھي ئي نقص آھن ته ھوءَ غير ذميوار ھئي ۽ سندس طبيعت سندس قابوءَ ۾ نه ھئي. ھوءَ اخلاقيات جي به قائل ڪا نه ھئي. انھن مڙني خاصيتن کان بغير ئي ڪنھن جو گھر آباد ٿي سگھي ٿو. وري جي آباد به ٿيو ته اھو ڪيستائين ٽِڪي سگھندو؟

ڀنگيءَ جو پٽ - رزاق سهتو

ڀنگيءَ جو پٽ

(ننڍڙي ڪهاڻي)

رزاق سهتو

رحمان روئندو پٽيندو گاريون ڪڍندو گھر ۾ داخل ٿيو ته سندس ماءُ اڱڻ ۾ ويٺي هئي. جوان پٽ کي جو بيحال ڏٺائين ته پريشان ٿي وئي. ڊوڙي وڃي پٽ کي ڀاڪر ۾ ڪيائين کائونس پڇڻ لڳي؛

“پٽ رحمو! خير ته آهي؟! ڪنهن ماريو ٿي جو روڄ راڙو ڪندو ٿو اچين؟”

“امان ـــ چوڪ تي بيٺو هيس ته ڪجھ ماڻهن اچي مونکي گھٽ وڌ ڳالهيو ۽ چيائون ته ڀنگيءَ جو پٽ آهين.”

“امان ٻڌاءِ مان ڀنگيءَ جو پٽ آهيان!؟”

چنڊائي - غفار سومرو

چنڊائي

مختصر ڪهاڻي

غفار سومرو

گهر کان ٿورو اورتي گهٽيءَ جي موڙ وٽ حيران پريشان بلڪ ائين چئجي ته وائڙن وانگر ڏينهن تتي ۾ پگهرون پگهر هيڏانهن هوڏانهن نهاري وري نراڙ تي هٿ جي تري هڻندو ٿي رهيو. چپن ۾ الاءِ ڇا جو ڇا ڀڻڪندو ٿي رهيو.

مون کي ايندو ڏسي، پُٺِ ڏيئي گهر ڏانهن تکو تکو روانو ٿيڻ لڳو. هڪل ڪري بيهاريومانس. سندس ويجهو پهچندي مون ڏٺو ته همراه صفا پورو لڳو پيو هو. ڪلهي تي هٿ رکيومانس ته ڇرڪ نڪري ويس ۽ نهايت معصوم شڪل بنائي ڏسندو ئي رهيو.

کنڀ ڪو نه لڳندا - آگم منڙو

کنڀ ڪو نه لڳندا

ننڍڙي ڪهاڻي

آگم منڙو

پڪي پلاسٽڪ جو وڏو ٽُڪر، اُن سان اڌ جُڙيل ٻه چار اڻ ڇِليل ڪانيون ۽ ڪجُھ ننڍيون وڏيون لوهي پِنون کڻي هُو اڳتي وڌيو، ”ڪٿي استاد علي بخش به ڪو بهانو ڪري نه ويهي!“

”نجيب جي دل ۾ الائي ڇا هو؟ لڳائڻا ته صرف کنڀ ئي هُئا، پر ايتري ڪم لاءِ به چوي ٿو وقت ڪونهي! ڪٿي نجيب ڪو بهانو ته نه ڪيو آهي؟“ هُن پنهنجي پاڻ کان پڇيو.