احساس نگر - مٺل جسڪاڻي

احساس نگر

ڪھاڻي-ڪتاب جو تعارف

مٺل جسڪاڻي

”احساس نگر“ ڪھاڻين جو مجموعو آھي، احسان آڪاش جو ترتيب ڏنل آھي. احساس پبليڪيشن حيدرآباد جو ڪتاب نمبر ۰۹ آھي. ڊيمي سائيز جي ۱۴۴ صفحن تي مشتمل آھي. پڪي جلد جي خوبصورت سرورق سان، بئڪ ٽائيٽل تي مٿان مرتب جي تصوير، ان کان پوءِ مرتب ۽ ڪتاب جي حوالي سان حميد سنڌي جي تحرير، ھيٺ ھڪ لائين ۾ ترتيبوار ڪتاب ۾ شامل ۱۰ ڪھاڻيڪارن ۽ ڪھاڻيڪارائن جون رنگين تصويرون آھن.

عارب واڍو - انور ابڙو

عارب واڍو

ڪهاڻي

انور ابڙو

ڪراڙي رحيمان، روز رات جو، سلطان وارن جي گهران، ماني وٺڻ ايندي آهي. ڪڏهن ڪڏهن ڪجهه پئسا به کانئن گهُري وٺندي آهي. سلطان جو ننڍو خاندان آهي. کيس هڪ اهڙي خانگي نوڪري آهي، جنهن مان مهيني ۾ گهر جو خرچ پورو ڪرڻ کانپوءِ به ٻه ڏوڪڙ بچي پوندا اٿس..... سادي زندگي... ڪو به فعل نه...... نه ٻيڙي، نه سگريٽ..... چانهه جي به ڪا خاص ٻاڙَ نه.....پنهنجن ٻارڙن سان خوش....اوکي سوکيءَ ۾ ڀائرن ۽ ڀينرن جو سهارو بڻجندڙ.

دھرتی سے نکالے گئے. - علی بابا - مرتضے'ناز

دھرتی سے نکالے گئے...

(ڌرتيءَ ڌڪاڻا)

تحریر؛  علی بابا

سندھی سے ترجمہ... مرتضے'ناز

وہ جاپان ایئر لائین کے جہاز میں سفر کر رہا تھا. ایک لمبی دوڑ اور بڑی آواز کے بعد جب جہاز نے ایران کی دھرتی چھوڑی تو، اس نے اپنے اندر عجیب احساسات ابھرتے ہوئے محسوس کیئے. اس نے سوچا کہ تین گھنٹے بعد میرا جہاز پاکستان کے سب سے بڑے شہر کراچی میں اترے گا. کراچی، میری امی کے سپنوں کا شہر. میری ماں کی پیدا ہونے کا شہر، جس کو وہ پیار میں ہمیشہ اس کے قدیم نام کلاچی سے یاد کرتی رہتی ہے. لیکن میں اس شہر کو دیکھنے کے لئے بیچین کیوں ہوں؟ اس شہر کو دیکھنے کے لئے میرے اندر اتنی بیقراری کیوں ہے؟ اتنی آرزو کیوں؟ میں اس شہر کی سیر کیوں کرنا چاہتا ہوں؟ میں کلفٹن کیوں دیکھنا چاہتا ہوں؟ کیوں چاہتا ہوں کہ میٹرو پول کے خوبصورت لائونج میں بیٹھ کر شوق سے پلہ (مچھلی) کھائوں. منگھوپیر کے مقام پر جاکر مگر مچھ دیکھوں. جا کر مورڑو میر بحر کا مقبرہ دیکھوں. کسی بوک اسٹور سے 'شاھ جو رسالو' خرید کرکے کسی پارک میں بیٹھ کر پڑھوں. اس شہر سے تو میری کوئی چھوٹی سی یاد بھی وابستہ نہیں ہے. بٹوارے کے وقت جب میری ماں کو جلاوطن کیا گیا تھا، تب میں فقط چار مہینوں کا تھا، وہ بھی اپنی ماں کی کوکھ میں. میں نے تو اس شہر کی ہوا میں سانس بھی نہیں لی، جو پیدائش کے وقت ایک بچے کے پھیپھڑے پہلے بار رو کر کھینچنے لگتے ہیں، تو اس کی سانسوں کا سلسلہ چلنے لگتا  ہے. میں نے تو زندگی کی وہ پہلی سانسیں آگرے کی ایک کھولی میں لیں تھیں، پھر اس شہر کو دیکھنے کے لئے میرے اندر اتنی بیچینی اور بیقراری کیوں ہے؟ کیا فقط اس لئے کہ کراچی میری ماں کا وطن ہے. میری امی کی جنم بھومی ہے. کیا فقط اس لئے کہ میں نے چھوٹی عمر میں ہی اپنی ماں سے اس کے بارے میں بہت سی باتیں سنیں تھیں؟ کلاچ کے سمندر کی، منھوڑے کی، کلفٹن کی، زولاجی گارڈن کی، میوزم کی، منگھو پیر کی، مورڑو میر بحر کی، جس نے کلاچ کے سمندر میں دنیا کی سب سے بڑی وھیل مچھلی ماری تھی، جس کی ریڑھ کی ہڈی آج تک میوزم میں رکھی ہوئی ہے. امی کہتی تھی کہ ہرکیولیس ہو یا جولیئس سیزر ہو یا کوئی اور رستم، دنیا کا کوئی بھی پہلوان مورڑو کا ثانی نہیں ہوسکتا. مورڑو ہمت اور مردانگی کا سمبل ہے. امی کہتی تھی سندھو دریا کے مگر مچھ دنیا کے سب سے بڑے مگرمچھ ہیں. تم منگھو پیر کے مقام پر جا کر دیکھوگے، تو تمہیں ایک ایک مگرمچھ پندرہ فوٹ سے بھی لمبا نظر آئے گا. دیکھتے ہی دیکھتے آدمی کو دہشت سی ہونے لگتی ہے. امی کہتی تھی کراچی کا سمندر دنیا کا سب سے نیلا اور نمکین سمندر ہے. وہاں ہر روز بےدریخ، آوارہ ہوائیں چلتی رہتی ہیں. وہاں تم ہوا کے جھونکوں کو چلتے پھرتے محسوس کروگے. اوپر دیکھوگے تو ہوا کا جھؤنکا کسی چنچل لڑکی کی طرح ساڑھی میں لپٹا ہوئا دوڑتا ہوئا محسوس ہوگا. کراچی کی کیا بات کریں، وہ اپنے وطن کے درختوں کو بھی یاد کرکے رو پڑتی تھیں. اس کا بس چلے تو پر نکال کر اڑ کر اپنے وطن چلی جائے. کتنی منت کرنے کی کیفیت میں کہتی تھی کہ،..... رام...! یہ سیاستدان تو ہمیشہ سے لڑتے اور صلح کرتے رہتے ہیں. کبھی تو پاسپورٹ کھلیں گے. جب تم بڑے ہوجائو تو مجھے اپنے وطن کے درخت ضرور دکھا کر آنا. میں سندھو ساگر کی پوجا کروں گی. موھن جو ڈڑو کی دھرتی کو سجدے کروں گی. شاھ لطیف کی مزار پر چادر چڑھائوں گی. نہیں تو میری آتما گنگا کی گودی پر ہمیشہ نراتمائوں کی طرح بھٹکتی رہے گی، تڑپتی رہے گی. میں ایک بار لوٹ کر اپنے وطن جانا چاہتی ہوں، فقط ایک بار" پھر اس کا گلہ گھٹ سا جاتا تھا. آنکھوں پر ہاتھ دے کر دوڑتی ہوئی، اپنے کمرے کی جانب چلی جاتی تھی. اور اندر سے کنڈھی لگا کر گھٹنوں میں سر دے کر روتی رہتی تھی. کافی دیر کے بعد جب وہ دروازا کھولتی تھی تو  ایک بہت بوڑھی اور ضعیف عورت محسوس ہونے لگتی تھی، جو رو رو کر آنکھوں کی روشنی کھو بیٹھی ہو." اونھ، دقیانوس عورت تیئیس برس بیت گئے وہ وطن نہیں بھلا سکی. آج تک وطن نہیں بھلا پائی. " آج تک اس کی آنکھوں کا پانی خشک نہیں ہو سکا. اس نے بڑی بیقراری سے سیٹ پر کروٹ بدلی. اس کو پھر کچھ یاد آنے لگا. جب وہ ماں کو نئی کار میں بٹھا کر گھمانے لے گیا تھا، تو بمبئی سمندر کے کنارے پر Gate Way Of India آکر کتنا خوش ہوئی تھی. ٹھنڈی سانس لیتے ہوئے اس نے کتنی حسرت سے کہا تھا: الا... پتہ نہیں وہ مبارک دن کب آئے گا، جب میں اس طرح کلفٹن سے اپنے سندھو ساگر کا دیدار کر سکوں گی! "تب وہ ماں کو تنگ کرتے ہوئے بولا تھا:" امی تم کراچی کے سمندر کو ہمیشہ سندھو ساگر پکارتی ہو، لیکن تاریخ اور جاگرافی میں تو اس نام کا کوئی سمندر نہیں ہے. کراچی کے سمندر کو تو بحرِ عرب Arabian Seaکہتے ہیں.

سماجي نظرين کان ڏور، جديد آرٽ جو سفر - خليق ٻگھيو

سماجي نظرين کان ڏور، جديد آرٽ جو سفر

مُجيب اُوٺي جون ڪھاڻيون ڪتاب ’بارش کان بارش تائين‘

تجزيو: خليق ٻگھيو

لاڪ ڊائون جي ڏينھن ۾ مون، مجيب اُوٺي جو ڪَھاڻي-ڪتاب ”بارش کان بارش تائين“ پئي پڙھيو آھي. ھيءُ ڪتاب آڪٽوبر ۲۰۱۹ع ۾ ’ڪنول پبليڪيشن، قنبر‘ ڇپيو آھي. بنا مُھاڳن واري ھن ڪتاب جي ارپنا ’پروفيسر اروشيءَ‘ جي نالي ڪئي وئي آھي. بيڪ پيج تي پروفيسر اروشي، رحمت الله ماڃوٺيءَ ۽ منور سراج جا مختصر ترين رايا آھن. ڪارنر ورقن ۾ معشوق ڌاريجو ۽ شاھنواز خاصخيليءَ جا مختصر ترين رايا شامل ڪيا ويا آھن، ڪتاب ۾ ڪُل اُوڻويھ ”مختصر مختصر ڪھاڻيون“ آھن. اڪثر ڪھاڻيون پڙھڻ ۽ نتيجي اخذ ڪرڻ ۾ نھايت آسان آھن. ڪَھاڻين جي ٻولي نھايت سَھل/ سَڀاويڪ /عام فھم آھي. اُنھن ڪارڻن جي ڪري، پڙھندڙ ڪِٿي به بوريت جو شڪار نٿو ٿئي. پڙھندڙَ ڪِٿي به عدم دلچسپي جو شڪار نٿو ٿئي. ڪَھاڻين ۾ پيغام رسائيءَ جي برعڪس، فرد جي داخليت کي مابعد الطبيعاتي تصور ۾ تورڻ/ تڪڻ جو سعيو ساريو ويو آھي. سڀني ڪھاڻين ۾ فرد ئي آھي، سماج ڪونھي.

آخري ٽُٻِي - فقير محمد سنڌي

آخري ٽُٻِي

ڪهاڻي

فقير محمد سنڌي

زندگيءَ جي گھڻي جفاڪشيءَ کان پوءِ، هن جي پاڙي ۾ جڳھ ملي هئي. پهرئين ڀيري ئي پاڙي ۾ هن تي نظر پئي هئي. جھڙو ھو قداور، تھڙو ئي محلي ۾ خاص ۽ اخلاقي مزاج ماڻھو به ھو. ماڻھو ھن جي تعلق رکڻ کي، ڀاڳ جي نشاني سمجھندا ھيا.  

اھي محرم جا ڏينھن ھجن. جڏھن مان ھڪ پاڙي کان شفٽ ٿي، ھن جي پاڙي جي ھڪ گهر ۾ اچي، سندس پاڙيسري ٿيس. زندگيءَ جا ڏينهن گذرڻ لڳا. ظاهر ڳالھ آھي پاڙيسري ۾ ڪم پوي ئي پوي. ھڪ دفعي  گھر وارن چيو؛ ”موٽر پاڻي ڪو نه ٿو ڏي. ڏسي اچو ڪو مستري!“

ڪڏهن ڪڏهن دل کڄي به ويندي آ - نصرت چ

ڪڏهن ڪڏهن دل کڄي به ويندي آ

ڪهاڻي

نصرت چ

ملان مائيڪ کي ٺونگو هڻي، کنگهڪر ڪري اڃا ’الله اڪبر‘ چيو ته شانان وڃي کڙ جي ڪونر وٽ پهتي. ڀر ۾ رکيل جستي ڪلسي سان هن، ڪونر ۾ ڀڄايل کڙ کي ملايو ته سڄي ماحول ۾ کڙ جي بوء ڦھلجي وئي. هن ٽوڪرو کڻي، بھ واري ڪوٺي مان، سڀني ڪونرن ۾ بھ وڌو ۽ پوءِ ڪينگر کڻي کڙ جي ڪونر مان ڀريندي، بھ کي ملڻي ڏيندي، فارغ ٿي بالٽي ۾ بچيل پاڻيءَ مان هٿ ٻوڙي بھ ۽ کڙ کي هٿن تان لاٿو. پوتيءَ سان هٿ اگهندي، هن ٻھارو وڃي کنيو. چئن ڪمرن جي اڳ وارو پڌر ميڙيندي اچي ٽاري جي هيٺان پهتي، ويڙهي جو عورتون اکيون مهٽينديون پنهنجي پنهنجي ڪم سان لڳيون. ويڙهو ڇا هيو، پنج گهر هڪڙي ئي جاءِ تي هئا، جن جي چوڌاري ڪو ورلي ڍينگھرن جو لوڙهو ڏنل ھو۔ پنج ئي گهر پاڻ ۾ سوٽ، ماسات، پڦاٽ، ماروٽ ھئا۔

ڌيان - مٺل جسڪاڻي

ڌيان

(فليش فڪشن)

مٺل جسڪاڻي

اڌ مُني ڪلاڪ تائين ھُن جون ڳالھيون ٻُڌي چيائينس؛ ”تنھنجا دوست، اصل ۾ تنھنجا دوست نه، اھڙا عام واقفڪار آھن، جن کي تنھنجي ۽ تنھنجي حالتن جي ڪا خبر نه آھي. ان ڪري، تنھنجي متعلق سندن راين تي ڪو خاص ڌيان نه ڏيندو ڪر“.

پروفائيل پڪچر - مٺل جسڪاڻي

پروفائيل پڪچر

(فليش فڪشن)

مٺل جسڪاڻي

اڌ ڏينھن جي ڳُوڙھِي سوچ ويچار کان پوءِ به معاملو ڊُول ۾ نه ويٺس. ماني کاڌي نه کاڌي، وري به سوچن ۾ گم ٿي ويو...

پوئينءَ رات فيس بوڪ تي پوسٽ رکيائين ”ٻي شادي جو قانون پاس ٿيڻ جون خبرون عام ٿيندي ئي تصويري ۽ وڊيو شو وڌي ويا آھن... ڪنھن به مھربان قدردان وٽ منھنجي جواني جي ڪا تصوير ھجي، ته مھرباني ڪري موڪلي، آئون پروفائيل پڪچر چينج ڪريان.

بي بڻيادي - ابراهيم کرل

بي بڻيادي

ڪھاڻي

ابراهيم کرل

گلڻ سر ۽ ڪاني جو ڪم ڪندڙ آھي، جنھن جو مارو، ناري واري علائقي کان ويندي، سعيد آباد جي وارياسن پٽن تائين ھوندو آھي، جتان ھو سر ۽ ڪانا لڻي ۽ ڪپي، ڍڳ ڪري، اتي رکي ايندو آھي. بعد ۾ ٽرڪ ڪرائي تي ڪرائي، کڻي ايندو آھي. ڪانن مان پترون ٺاھڻ ۽ سرن مان ٽُوئا يا ٽوئيون ٺاھڻ، سندس ڪرتِ آھي. پترون مختلف ڳوٺن وارا وٽانئس، اڳواٽ ڏنل آرڊر تحت، کڻي ويندا آھن پر، ٽوئا ۽ ٽوئيون، کجين جي سيزن ۾ ھٿئون ھٿ وڪامي وينديون اٿس. گلڻ ھن ڌنڌي کان اڳ، وڏيرن جي زمين تي وکري (واڙي) ڪندو ھو، جنھن ۾ ھو بصر، ٿوم، ڀينڊي، ڪريلا، توريون، ساڳ، پالڪ، مطلب ته موسم آھر، ھر سبزي تيار ڪندو ھو. جنھن مان وڏيرا به خوب کائيندا ھئا ۽ ھي به پيو کٿين جون ڀروٽيون ٻڌي، قاسم واري ٽانگي تي، کڻي مارڪيٽ پھچائيندو ھو. جنھن مان مليل پئسا ھو، پوتڙي جي ور ۾ قابو ڪري، موٽ تي، ريلوي ڦاٽڪ وٽان، پڙو تماڪ جو ۽ پن جون ٻيڻيون وٺي سوٽا هڻندو اچي، سڌو وڏيرن جي اوطاق تي پهچندو ھو ۽ حساب ڪتاب چڪتو ڪري بوڇڻ ڇنڊي، گھر اچي لسيءَ سان نيرن ڪندو ھو. جڏھن کان باگڙي ميرپور ماٿيلي مان لڏي اچي وڏيرن وٽ پھتا ھا ۽ سبزي پوکڻ شروع ڪئي هئائون ته، گلڻ وڏيرن کي اھو چئي، واڙي ڪرڻ کان جواب ڏئي آيو ھو ته؛ ”وڏيرا ھاڻي پنھنجي يارو ياري.“ وڏيري ويهاري پڇيو ھئس ته؛ ”گلڻ ڇو ڀلا مون مان ڪو رنج پھتئي! جو ائين صفا ھٿ ڪڍيون ٿو وڃين.“

نئين دنيا - عاشق چانڊيو.

نئين دنيا

ڪھاڻي

عاشق چانڊيو.

سانول ھاڻي اچي ڪراڙو ٿيو آھي. پر اڃان ھلڻ گھمڻ کان لاچار ناھي ٿيو. ھو پنڌ گھمندو رھندو آھي. سندس جسم اڄ به مضبوط آھي. کڻي جو اھي جواني وارا جلوا نه رھيا اٿس. پوءِ به سندس جسم ۾ گھڻي طاقت آھي جو سڄي عمر پئي کير مکڻ کاڌائون، ميلن جا ميل پنڌ آيا ويا ٿي. تڏھن سواريون ڪو نه ھيون. اڄ جديد دؤر آھي ماڻھو ٻه وکون به موٽر سائيڪل کانسواءِ نه ٿو چري پر سانول جا اڄ به اھي ئي پيادا سفر! اڄ به ھو گھران نڪري شھر پنڌ پئي ويو جو مال جي منھ پٺيان پيل ڀڳل ھر تي نظر پئي ته سندس يادن جا ورق اٿلي آيا. اھي ڏينھن ياد آيا جڏھن ڏاندن جي جوڙن تي ھر ڪاھيندا ھئا. سڄو سڄو ڏينھن پيا ڏاند وھائيندا ھئا ۽ زمين کيڙيندا ھئا. کيس کنو ۽ ڦاڙھي ڏاند جو جوڙو ياد آيو. جنھن جوڙي جي پوري ڳوٺ ۾ ھاڪ ھئي. جتي ڪٿي پئي اھا ڳالھ ھلندي ھئي ته ڏاند ته سانول جا، اصل ھڪٻئي کي وارو ئي نه ٿا ڏين!

نامَرِدُ - مختيار چنو

نامَرِدُ

ڪهاڻي

مختيار چنو

سَوَا پَهَرَ ڏينهن گذري چڪو هو. 

زِيبُلُ اڃا تائين هڪ ڪَانبُو به ڪو نه چونڊيو هو. ھونئن هن وقت تائين ٻه ڪانبا چُونڊِي ويندي آهي. اڄ هن جو ڦُٽِينِ چُونڊِڻ ۾ بلڪل ڌيان نه هو. بي ڌياني ڪري هن جي هٿن کي جتان ڪٿان سُونگِهڙِيُن زخمي ڪري ڇڏيو هو. هوءَ آس پاس جي ماحول کان بي خبر، پنهنجي سوچن جي دنيا ۾ گم هئي.

ڪچو گوشت - بيدل مسرور

ڪچو گوشت

فليش فڪشن

بيدل مسرور

هو هڪ تمام گرينڊ قسم جي دعوت تي آيل هو، دعوت تي آيل سڀئي مهمان مزي مزي سان کائي رهيا هئا، پر هن اڃان مانيءَ ڏانهن هٿ نه وڌايو هو. ڀرسان ويٺل ڪنهن ڪاموري کيس ٺونٺ هڻندي هلڪي آواز ۾ کاڌي کائڻ لاءِ به چيو پر هن جي دل چاهيو پئي ته اتان اٿي وڃي.

ٽيھه منٽ - عاشق چانڊيو

ٽيھه منٽ

اختر حفيظ جون ڪھاڻيون

عاشق چانڊيو

اختر حفيظ جون ڪجھه ڪھاڻيون مون سنڌي مئگزينن ۾ پڙھيون ھيون،مون کيس پھريون دفعو سجاتا مئگزين ۾ پڙھيو ھو جنھن ۾ ھُن جي ڪھاڻي “۳۰۱۷ع...” شايع ٿي ھئي، اھا ھڪ شاندار ڪھاڻي ھئي، پاڻ اڳتي هلي ڪھاڻي تي ڳالھائينداسين، اختر حفيظ جون ٻه ٻيون ڪھاڻيون اتساھ مئگزين جي ٻن پرچن ۾ پڙھڻ لاءِ مليون ۽ تازو ابابيل جي پرچي ۾ به سندس ڪھاڻي “بابا ڊيمتي” پڙھڻ لاءِ ملي جيڪا چيف جسٽس جي ڊيم ٺاھڻ جي پسمنظر ۾ لکيل ھئي، اھا به ھڪ شاندار ڪھاڻي ھئي جيڪا ھن ڪتاب ۾ شامل ڪونھي. ان مان اھا ڳالھ واضع آهي ته ھو معياري مئگزينن ۾ شايع ٿيندو رھي ٿو.

سڀ ڪوڙ - جبار آزاد منگي

سڀ ڪوڙ

جديد دور جي ڪوڙي ڪهاڻي

جبار آزاد منگي

سمنڊ ۾ کنوڻ ۽ گجگوڙ ڏسندي معدنيات جي وڏي وزير، پنهنجي کاتي ريلوي جي سينيٽري انسپڪٽر کي حڪم ڏيندي چيو ته؛ ”موسم جي موڊ کي محسوس ڪندي، فوري طور تي شهر جي واٽر سپلاءِ جي گرڊ اسٽيشن انچارج ڊرگ انسپڪٽر کي ان ڳالھ جو پابند بڻاءِ ته گجگوڙ کان پاڻيءَ کي لڪايو يا ڍڪيو وڃي.“

ڪورونا گيٽس - انور ابڙو

ڪورونا گيٽس

مختصر ڪهاڻي

انور ابڙو

ٻن مهينن کانپوءِ ۱۱ مئي تي لاڪ ڊائون لٿو ته، ماڻهن جي پيرن جي زنجير جو ڄڻ ڪلف کُلي پيو. اڪثر ماڻهن گذريل ٻن مهينن دوران بجلي ۽ گئس جي بلن ۽ بينڪ جي قرض جون قسطون نه ڀرڻ توڙي گهرن ۾ رهڻ سبب، نِيتِ پَتِ سان خرچ ڪري، جيڪي ٻه ڏوڪڙ بچايا هئا، سي کڻي هو بازارن ۾ نڪري پيا. جاويد ۽ سندس گهرواري حفيظه به پنهنجي وڏي ڌيءُ عائشه ۽ ٻن ننڍن پٽن؛ شاڪر ۽ اعزاز کي گهر ۾ ڇڏي، صبح جو ٿورو جلدي، ڏهين وڳي ڌاران شانتي نگر مان نڪتا. هنن زينب مارڪيٽ توڙي صدر جي ٻين مارڪيٽن ۾ ماڻهن جي وڌيڪ پيهه ٿيڻ جي خدشي سبب طارق روڊ وڃڻ جو فيصلو ڪيو.

چانھ جي صلاح - جبار آزاد منگي

چانھ جي صلاح

مختصر ڪهاڻي

جبار آزاد منگي

هو آيو ۽ چيائين؛ ”انسان جي حياتي الائي ڇا! سو دل چيو تہ؛ اڄ توسان گڏجي چانھ پيئان!!“ مان جيستائين ھا يا نھ جي ورندي ڏيان، پڇيائين؛ ”چانھ وٺي اچان، پيئندين!؟“

ها ڪئيمانس.

ڊوڙندو، ٻہ چانهيون هوٽل تان کڻي آيو. هڪ مونکي ڏنائين. ٻي، منهنجي ڀر ۾ ويهي، پاڻ پيتائين.

چانھ پوري ڪرڻ بعد، ڪلهي تي رومال رکي چيائين؛ ”يا علي مدد! اسان هلون ٿا.“

مان حيرت وچان، کيس ڏسندو رهيس. هوٽل جو بيرو، سٺ روپين جو بل مون کان وٺي هليو ويو.

آڏو ٽَڪرَ ٽَرُ - ڊاڪٽر محبت ٻرڙو

آڏو ٽَڪرَ ٽَرُ

ڪھاڻي

ڊاڪٽر محبت ٻرڙو

پڄاڻي:

باک ڦٽيءَ مھل هڪ صوبيدار صاحب جا ٽي سپاهي کمون هاريءَ جي جهوپڙيءَ ۾ بنا اطلاع جي گهڙي ويا ۽ ننڊاکڙي کمون ۽ ان سان گڏ هڪ نوجوان کي کنڀي ٻاهر ڪڍي آيا. کمون ۽ نوجوان ايئن ٿي لڳا ڄڻڪ پنجوڙ ۾ شينھن ڦاٿا هجن. هڪ سپاهيءَ جي هٿن ۾ ڪيترا ئي ڪتاب هئا، گهر ۾ ٻائيتال مچي ويو هو.

کمونءَ تي ۱۰۹، ۱۱۰ [قلم] ۽ هڪڙي بدمعاش کي پنھنجي گهر ۾ لڪائڻ جو الزام هو ۽ نوجوان تي...

هڪ نوجوان شاعر سان ملاقات - اسحاق سميجو

هڪ نوجوان شاعر سان ملاقات

اڄ جي ڪهاڻي

اسحاق سميجو

يونيورسٽي ۾ پڙهائي پوري ڪري، مون گاڏي کاتي مان نڪرندڙ هڪ مشهور سنڌي اخبار ۾ شام جي نوڪري شروع ڪري ڏني. ان ڏينهن بائيڪ خراب هجڻ ڪري، نسيم نگر واري سوزوڪي ۾ چڙهيس ۽ ٻين مسافرن جي اچڻ جو انتظار ڪرڻ لڳس. ٿوري دير کان پوءِ ٻه باگڙياڻيون اچي منهنجي سامهون واري سيٽ تي ويٺيون. هڪ صفا الهڙ ۽ ٻي اڌڙوٽ عمر جي هئي. هوريان هوريان ٻيا مسافر به اچڻ لڳا. هڪ سنهڙو سيپڪڙو وکريل وارن ۽ سُڪِي پاٺو ٿيل چهري وارو نوجوان به چڙهي اچي منهنجي ڀر واري سيٽ تي ويٺو. رکي رکي کيس ڍڪر پئي آيا. سندس وات مان ڪچي شراب جهڙي بُوءِ پئي آئي. مان ٿورو اڳتي ٿي ويٺس، ته هي اڃا سُري اڳتي ٿيو. في الحال چُپ ڪري ويهڻ بنا ڪو چارو نه هو.