Tuesday, July 31, 2012

ڪچي قبر - منور سراج


ڪچي قبر
منور سراج
آچر جي صبح آهي.
نه ٻارن کي اسڪول وڃڻو آهي نه کيس آفيس. پوءِ به صبح سوير اٿيو آهي. هونءَ موڪل واري ڏينهن هميشه دير سان اٿندو آهي.
زالهنس جو موڊ خراب ته ڪونهي پر خوشگوار به نه اٿس.
زالهنس کي خبر آهي ته اڄ هو ڪيڏانهن وڃڻو آهي.

Sunday, July 15, 2012

قصو ھڪ ڪتي جو - ڊاڪٽر عزيز ٽالپر


قصو ھڪ ڪتي جو
ڊاڪٽر عزيز ٽالپر


اسان جي سنڌ جا گهڻا ڀوتار خفتي آهن. ڪي ڪوڪڙي ته ڪي ڪُتائي. اسان جي ڳوٺ جو وڏيرو ولڻ به هڪ ڀيري رڇ ڪتي جي ويڙهه ڏسي آيو ۽ پاڙي جي هڪ وڏيري وٽ ڪُتا ڏسي آيو، جنهن سان هو مرونءَ جو شڪار ڪندو هو. وڏيري ولڻ کانئس هڪ ڪُتو گهريو پر هن ٺپ جواب ڏئي ڇڏيس. چيائين؛ ”جي پٽ گهرين ته ڏئي ڇڏيائين پر ڪتو هرگز ڪو نه ڏيندس“. وڏيري جي انڪار تي کيس ڏاڍو ڏک پهتو.

اسپتال کان گهر تائين - امر جليل


اسپتال کان گهر تائين
امر جليل
اسپتال کان واپس موٽڻ کانپوءِ مون کي منهنجي پاڙيسرين ٻڌايو ته منهنجو دماغ هليو ويو هو. منهنجي دماغ ۾ ڪنهن قسم جي گڙٻڙ ٿي وئي هئي. پنهنجي سڃاڻپ سان گڏ مان ٻين شين جي سڃاڻپ به وساري ويٺو هئس. سمجهندو هئس هڪ ئي شخص جو نالو آهي رياض ملڪ ۽ رياض بسرا، جڏهن مون ماڻهن کان ٻڌو ته رياض بسرا پاڪستان اچي رهيو آهي ته مون انهن کان پڇيو؛ ”ڀائو، رياض بسرا پاڪستان ڇا لاءِ اچي رهيو آهي؟“

Tuesday, July 10, 2012

وکري و يل خوا ب جو الميو - عزيز ڪنگراڻي


وکري و يل خوا ب جو الميو
عزيز ڪنگراڻي
ڪار فيڪلٽيءَ جي مُک دروازي وٽ اچي سائيڊ تي بيهي ٿي. اڌڙوٽ وهيءَ جو سيبتو شخص ڪار تان لهي، ڪار جا دروازا لاڪ ڪري، پنهنجي خيالن ۾ اڳتي وڌي ٿو. درازي وٽ بيٺل سيڪيورٽي گارڊ سلام ڪريس ٿو ته خيالن منجھان نڪري سلام جي ورندي ڏيندي ماحول جو جائزو وٺي ٿو. فيڪلٽيءَ ۾ ڪا چهل پهل نه ڏسي سوچي ته شايد معمول کان اڳ فيڪلٽي پهتو آهي. ڀڻڪي ٿو: “ڪا پهر ئي ڪانهي؟ مون به چيو ته گھر واري ڇو پئي چيو ته اڄ سوير سنبريو آهين.” سوير اچڻ جو سبب ياد ايندي ئي ڊپارٽميٽ واري آفيس ڏانهن تڪڙي وک ڀري ٿو. خاموش ۽ خالي ڪاريڊور منجھان گذرندي قدمن جو آواز ايئن ٿو لڳيس ڄڻ ڊوڙندو هجي. آفيس پهچي، آفيس کولي هڪدم ٽيبل جا خانا تلاش ڪرڻ لڳي ٿو. ٽيبل جي خانن ۾ نه ٿو مليس ته الماڙيءَ کولي تلاشڻ لڳي ٿو. “ڪاڏي ويو خط؟ ٽيبل تي به ناهي، ٽيبل جي خانن ۾ ڪونهي، الماڙيءَ ۾ به ناهي ته ويو ڪاڏي؟ انهيءَ خوف کان سوير آيس ته متان ٽيبل تي وساريو هجيم ۽ پٽيوالو صفائِي ڪندي هيٺ مٿي نه ڪري ڇڏي يا لڳي نه وڃي ڪنهن ٻئي جي هٿ” پاڻ سان پاڻ ڳالهائيندي پگھرجي،پاڻ کي اچي ڪرسيءَ تي اُڇلي ٿو ته کيس سوچون گھيري وڃن ٿيون. ڄڻ سوچن جي ککرن ۾ کڙو هنيو هجيس ۽ سوچون ڀُون ڀُون ڪري ذهن کي چمبڙي ويون هجنس. سوچن کان آجائپ لاءِ وارن ۾ آڱريون ڦيري ٿڌو ساهه کڻي پڪ ڪرڻ لاءِ ٻيهر ٽيبل جا خانا کولي جاچڻ لڳي ٿو.

Monday, July 9, 2012

درويش - غزالا چنڙ


درويش
غزالا چنڙ
اڄ ڪافي ڏينهن کانپوءِ سنجها آڪاش سان ملي هئي. ٻنهي جي اکين ۾ هڪ جوت اچي وئي هئي. هو هڪ ٻئي ۾ ائين گم ٿي ويا جيئن صدين کان اڃايل ڪنهن مسافر کي ڪو پاڻي جو تلاءُ نظر اچي ۽ هو پنهنجو سڄو وجود ئي ان ۾ ڀڄائي ڇڏي، ان وقت شام جا پنج ٿيا هئا.
ڪجهه ئي پل گذريا هئا جو اچانڪ موبائل جي رِنگ جي آواز تي ٻئي ڇرڪي پيا. آڪاش موبائل کڻي ڳالهائڻ لڳو.
“هيلو”
“اڇا ڪيڏي مهل پهچڻو آهي؟”

هندستاني انگريز - خوشونت سنگهه طفيل مگسي


هندستاني انگريز
خوشونت سنگهه
طفيل مگسي
سر موهن لال وڏي ٺٺ سان ويٽنگ روم جي آئيني ۾ پنهنجي صورت ڏٺي پر آئينو پراڻو هو، ان طرح هن آئيني تي ٺٺول ڪندي چيو، ته تون به هندستان جي هر شيءِ جيان خراب آهين، ان کانپوءِ هن رڙ ڪئي “ڪو آهي؟”

تون اڪيلي ناهين! - نور ڪلهوڙو


تون اڪيلي ناهين!
نور ڪلهوڙو
زاهده تنهنجي پنهنجي غلطي هئي... ها ها تنهنجي.... تنهنجي ئي غلطي هئي. جڏهن تنهنجون ڀينرون تنهنجي بابا سائينءَ سان کيڏنديون ڪڏنديون هيون، تڏهن تون پنهنجي اداس خيالن ۾ وڪوڙيل هوندي هئينءَ! ها مڃان ٿو ته تنهنجي بابا جي به غلطي هئي جو هو تنهنجي ڀينرن سان کيڏندو ڪڏندو هو ته پڇڻ به گوارا نه ڪندو هو ته زاهده ڪٿي آهي. پر هو ته هيو ئي فوجي.... هن کي ڪهڙي خبر ته زندگي رڳو جنگ ناهي هوندي، زندگيءَ ۾ پيار به هوندو آهي، شفقت به هوندي آهي، چاهنا به هوندي آهي، همدردي به هوندي آهي. هن کي ڪهڙي خبر ته گل ٽڙڻ ڇا کي Symbolize ڪري ٿو... هن کي ڪهڙي خبر ته بهار جي موسم ۽ بهار جي ساوڪ توڙي خوشبوئن جي Value ڇا آهي... هن کي ڪهڙي خبر ته ڍنڍن جو سڪون، دريائن جو شور ۽ سمنڊ جي گهرائي ڇا کي Represent به ڪري ٿي.... هن کي ڪهڙي خبر ته سانوڻيءَ جي مينهوڳي توڙي ڦڙ ڦڙ کانپوءِ اٿندڙ چيڪي مٽيءَ جي خوشبوءِ جي Merit ڇا آهي... هن کي ڪهڙي خبر زاهده! هن جي نسن ۾ هن جي دل ۾ ليفٽ رائيٽ ليفٽ رائيٽ ڀريل هو. زاهده توکي بابا وٽ پاڻ وڃڻو هو.... توکي پاڻ کي قربت وڌائڻي هئي.

پٽ ڏاھو ٿي - بلوچ صحبت علي


پٽ ڏاھو ٿي
بلوچ صحبت علي
اڄ خبر نه آهي ته هن جي اهڙي ڪيفيت ڇو ٿي وئي هئي. هو ڏاڍو بيچين هو. هو اڄ ڪم تي به نه وڃي سگهيو هو، صبح کان ئي هن جي اندر ۾ ولولن ۽ عجيب ڪيفيتن ڪڙا چاڙهي ڇڏيا هئا، هو مختلف ڪيفيتن جي گهيري ۾ اچي ويو هو. اڄ هن کي ائين محسوس ٿيو هو ته هو پنهنجي اندر جي وشال ڪائنات ۾ اڪيلو رهجي ويو آهي، هن جي اردگرد جيتوڻيڪ ڏاڍو شور هو، گوڙ هو. دنيا پنهنجي اصل رفتار کان وڌيڪ تيز هلي رهي هئي، پر هن جي ڪيفيت پل پل مٽجي رهي هئي، هن کي احساس نه ٿيو ته لائيٽ هلي وئي هئي ۽ هو پگهر ۾ شل ٿي ويو هو، اڄ هن کي نيرن جي ضرورت نه پئي لڳي، اڄ هن ۾ اٿڻ جي سگهه ختم ٿي وئي هئي. هن جي شيو ڪرڻ تي دل نه ٿي چاهيو، اڄ هو برش ڪرڻ کان بيزار هو، هن جي پاسي ۾ ايشٽري سگريٽن جي ٽوٽن ۽ خاڪ سان ٽٻ ٿيل هئي، جيتوڻيڪ هو چين سموڪر هو، صبح جو ننڊ مان اک کلندي ئي ويندي رات جو سمهڻ تائين هو سگريٽن جا چار پاڪيٽ پي ويندو هو، يعني 80 سگريٽ هن جو کاڄ بڻجي ويندا هئا، پر اڄ هن کي سگريٽ جي ٻاڙ نه لڳي هئي، اڄ هن کي نه اڦراٽي ۽ نه ئي وري چانهه جي ٻاڙ لڳي هئي.

دٻيل سوال - سندر اگناڻي

دٻيل سوال
سندر اگناڻي
ٻارن کي اسڪول مان وڪيشن ملي. ڏاڍا خوش ٿيا. ننڍا ٻه ٻار ماءُ کي نانيءَ ڏانهن وٺي هلڻ لاءِ چئي رهيا هئا، پر وڏو ڪڪو ڪمار جيڪو هن کان اڳ ماءُ کي ئي ٻاهر گهمڻ وٺي هلڻ لاءِ چوندو هو، اڄ منهنجي ڀرسان اچي ويٺو. مان ڪتاب پڙهڻ ۾ محو هئس. سندس نگاهون مون ڏانهن مٿي کڄي وري هيٺ جهڪي ٿي ويون. سندس اکين ۾ ڪي سوال هئا، جيڪي هن پڇڻ ٿي چاهيا، پر پڇي نٿي سگهيو، صرف منهنجي چهري ۾ نهاري شانت ٿي ويو.