اڌ اکري - مٺل جسڪاڻي

اڌ اکري

(مختصر ڪھاڻي)

مٺل جسڪاڻي

ڊاڪٽر ڪي ڊي نه ته ڪو عام رواجي ڊاڪٽر آھي ۽ نه ئي ڪو عام شخص آھي، پر سفا سڌو، سچو، کرو ھجڻ ڪري، گھڻائيءَ کان گھڻو مختلف آھي. ڪڏھن ڪڏھن دل جو بار ھلڪو ڪرڻ لاءِ ايندو آھي، ته ويھندو آھي، ماڻھن جا ساڻس وڙھندڙ رويا ٻڌائي، پنھنجو من ھلڪو ڪري، مون تي وزن وڌائي ھليو ويندو آھي.

ڪريل وڻ، ڦاٿل ماڻھو- مير اعظم علي ٽالپر

ڪريل وڻ، ڦاٿل ماڻھو

مير اعظم علي ٽالپر

هڪڙي سرڪاري اداري جي آفيس جي لانَ (پارڪ) ۾ سالن جو پوکيل يادگار وڻ، تيز طوفاني هوائن (جهڪ) سبب ڪري پيو. وڻ، وڏو هئڻ ڪري، ڪرڻ وقت، ان آفيس جي ڀر ۾ هڪ ڪارخاني (فيڪٽري) جي ڀت مٿان اٽڪي بيهي رهيو. البته وڻ ڪرڻ وقت، هڪ واٽهڙو، اتفاق سان ان وڻ جي ٿُڙَ هيٺان اچي ڦاسي پوڻ سبب، دٻجي ويو ۽ وڻ جي مٿان هئڻ سبب، دانهون ڪرڻ ۽ بچائڻ (ڪڍڻ) لاءِ رڙيون ڪرڻ لڳو. سندس آواز تي، آفيس جو لان سنڀاليندڙ مالهي، هڪدم ڊوڙي آيو. جڏھن ته وڻ کڻڻ يا مٿي ڪرڻ، ان لاءِ ممڪن نه هو. مالهي ڊوڙي وڃي آفيس ۾ اها ڳالهه، في الحال، ڪلارڪ کي ٻڌائي. ڪلارڪ وري اها ماجرا، هيڊ ڪلارڪ سان ڪئي. اهو قصو، ائين ڪندي، آفيس سپرنٽينڊنٽ ۽ ايڊمنسٽريٽر آفيسر تائين پھتو. آخرڪار پورو داستان آفيس جي وڏي صاحب تائين پهچي ويو. جنهن فورًا زباني حڪم جاري ڪيو ته؛

اچ ته وڇڙي وڃون - مظھر الاسلام - همير گاد

اچ ته وڇڙي وڃون

مظھر الاسلام/ همير گاد

هو جدا ٿيڻ کان پهريان، پنهنجي زندگيءَ جو جمع ٿيل سامان ورهائي رهيا هئا.

سڀ کان پهريان، هن مسڪراهٽ اڌ اڌ ورهائي ته هن چيو: “تون پنهنجي حصي جي مسڪراهٽ جو ڇا ڪندين؟“

“يتيم خاني جي ننڍن ننڍن ٻارن کي ڏيندس.“ هن جواب ڏنو.

هوءَ ڏاڍي وسيع دل واري نڪتي ۽ جڏھن اداسي ورهائڻ جو وقت آيو ته چوڻ لڳي؛ “مان ان مان ڪجھ نه کڻندس، سموري اداسي تون رکي ڇڏ.“

سنڌي ڪھاڻيءَ جي جسم ۽ روح جو ميلاپ - شوڪت شورو

سنڌي ڪھاڻيءَ جي جسم ۽ روح جو ميلاپ

شوڪت شورو

جديد مختصر ڪھاڻي جي شروعات چيخوف ۽ موپاسان سان ٿئي ٿي. موپاسان ۱۸۵۰ع ۾ فرانس ۾ ۽ چيخوف ۱۸۶۰ع ۾ روس ۾ ڄائو ھو. ٻئي جديد مختصر ڪھاڻي جا استاد ڪھاڻيڪار ليکيا وڃن ٿا. موپاسان جي لاءِ چيو وڃي ٿو ته “زندگي موپاسان جي ھٿن مان ٺپجي ٺھي ڪھاڻي بڻجي ويندي آھي.” چيخوف لاءِ وري اھو چيو وڃي ٿو ته؛ “چيخوف زندگي کان به وڌيڪ آھي، ڇو ته ھو زندگي جو رس آھي.”

حد کان وڌيڪ ڏيکاءُ - تنوير احمد

حد کان وڌيڪ ڏيکاءُ

تنوير احمد

ھڪ ڏينھن ھڪ مڙس پنھنجي گهر ۾ داخل ٿيو ته ڏٺائين، سندس زال ٻوڪڙ ڪري روئي رهي آھي. روئڻ جو ڪارڻ معلوم ڪيائين، ته زال ٻڌايس؛ ”اسان جي گهر جي وڻ تي ويٺل پکي، هر روز مونکي بي حجابي ۽ بغير پردي جي ڏسندا آھن، ته مونکي ڊپ ٿيندو آھي، ته ڪٿي ان ۾ ڪو گناه نه ٿيندو هجي. هڪ ڏينھن ان جو حساب، الله جي سامھون ڏيڻو پيو، ته مان ڪھڙو جواب ڏيندم؟ بس اهو سوچي ۽ انھي خوف ۾ روئي رهي آھيان!“

ايڪسيڊنٽ مختصر مختصر ڪهاڻي عنايت ميمڻ

ايڪسيڊنٽ

مختصر مختصر ڪهاڻي

عنايت ميمڻ 

هر پاسي خاموشي ڇائنجي وئي، ماحول سوڳوار ٿي ويو.

سڀني جي اکين ۾ لڙڪ تري آيا. ماڻھو ڪڇي، ڄڻ ڀت ڪڇي.

امتياز جي اوچتي ايڪسيڊنٽ جي خبر ٻڌي، سڀني تي سڪتو تاري ٿي ويو. ڪنهن کي اعتبار ئي نه پئي آيو ته ڪو امتياز هيئن به جدا ٿي سگهي ٿو. امتياز، پاڙي وارن سان پيار ڪندڙ، کل مک، محبتي ماڻھو هيو. ڏک سک ۾ ساٿ ڏيندڙ، سچو ۽ کرو ماڻھو هيو. امتياز جي روز جو معمول هيو، لاڙڪاڻي کان سکر وڃڻ. هو تازو ئي ڪراچي کان اسٽيٽ بينڪ سکر لاءِ بدلي ڪرائي آيو هيو. هو چوندو هيو ته؛ ”ڪراچي صحيح آھي پر گهر جا مسئلا، بابي جي بيماري، ننڍن ڀائرن تي نظرداري جي ڪري، بدلي ڪرائڻ تي مجبور ٿيو آھيان.“

تنھنجا-منھنجا ٻار

تنھنجا-منھنجا ٻار

مختصر مختصر ڪھاڻي

وھاب سھتو

ھڪڙي ھمراھ جي گھرواري گذاري وئي ھئي، جنھن مان ٽي چار ٻار ھيس. کيس اھڙي عورت ٻي شاديءَ لاءِ ملي، جنھن جو مڙس ته مري ويو ھيو پر ان ٻچڙوال کي به ٻه ٽي ٻار ھيا.

شاديءَ کان پوءِ کين، ٻه چار ٻار ٻيا به ڄاوا.

ھڪ ڏينھن، مڙس آفيس ۾ ھيو جو زال فون تي ٻڌايس؛ ”جلدي گھر پھچ، ٻار پاڻ ۾ وڙھي پيا آھن.“

”ڪھڙا ٻار پاڻ ۾ وڙھيا آھن.“ مڙس کانئس ڌرين بابت پڇيو.

مٿين ڪمائي

مٿين ڪمائي

مختصر ڪھاڻي

وھاب سھتو

ھڪڙي گداگر، ھڪڙي گھر جي در تي اچي، گدا جي سين ھنئي. گھر-ڌياڻي، در جي ڏيوڍيءَ ۾ آئي ته سندس آڏو اٽي-لپ يا مانيءَ-گرھ ڏيڻ لاءِ صدا ھنيائين. گھر-ڌياڻي، کيس ڏيوڍيءَ وٽ ڇڏي، بورچيخاني مان اٽي-لپ کڻڻ لاءِ مڙي ته پويان پٽ تي پيل ٽامي جو گلاس، فقير جي نظر چڙھي ويو، جيڪو لمڪو ڏئي بگريءَ ۾ وڌائين. گلاس کڻڻ واري آھٽ مالڪياڻيءَ به ٻڌي ورتي. يڪدم پوئتي ڏٺائين ته فقير، گلاس بگريءَ ۾ لمائي رھيو ھيو. يڪدم جھڻڪيائينس؛ ”فقير! اھو ڇا ٿو ڪرين؟“

ڌپ - عنايت ميمڻ

ڌپ

مختصر ڪهاڻي

عنايت ميمڻ

هڪڙو دور هيو، جڏهن اسٽيج ڊرامن لاءِ، کدڙا هيروئن جو ڪردار ادا ڪندا هيا. شوقين ڏسندڙ جڏهن يڪسانيت مان بيزار ٿيا ته وري پوءِ چڪلي مان چونڊ ڪري، ڊرامن لاء هيروئن آڻي ڊرامن ۾ ساه وڌو ويو. تنهن وقت مان اسٽيج لاءِ ڊراما لکندو هيس. انهيءَ دور ۾، اسٽيج ڊرامن ۾، هڪ هيروئن مشھور ٿي. ماٺيڻي طبعيت، پنهنجي ڪم سان ڪم رکندڙ، سڀني روايتي رنڊين کان جدارو انداز، سڀن جي اکين جو مرڪز هئي. مجال آ جو اسٽيج تي هن جي چھري تي ڪا چڪلي جي چال نظر ايندي هجي۔

تارازيءَ ۾ رکيل محبت - امر لغاري

تارازيءَ ۾ رکيل محبت

امر لغاري

هڪ ڪاميڊين هڪ بيواهه عورت سان شادي ڪري آيو. شاديءَ جي ٻئي ڏينهن تي پنهنجي زال کي چيائين؛ ”خبر اٿئي ته مون کي تو سان ڪيتري محبت آهي؟“

ڪنوار اهو ٻڌي، ٿورو پريشان ٿي وئي. پر پوءِ به نهايت ادب ۽ احترام وچان پڇيائينس؛ ”ڇو؟“

”ڇو جو تون منهنجي زال آهين!“ همراهه فخر منجھان سرخرو ٿيڻ جي ڪوشش ڪندي چيس.

”ته ان ۾ ڪهڙي ڳالهه آهي؟“ جوڻس چيس؛ ”زال ته مان ٻين جي به هيس. انهن ته ڪڏهن به اهڙو انڪشاف ڪو نه ڪيو!“

مڙس جي تارونءَ ۾ مڇيءَ جو ڪنڊو ڦاسي پيو. ڳيت ڏيندي چيائين؛ ”تون منهنجي پهرين زال آهين نه ان ڪري!“