ڌوٻيءَ جي بهادري - همايو حفيظ

ڌوٻيءَ جي بهادري

همايو حفيظ

هڪ ڳوٺ ۾ هڪ ڌوٻي رهندو هو، ڳوٺ وارا کيس بيوقوف سمجهندا هئا. کيس پاڻ کان هميشه پري رکندا هئا. هي ويچارو به پنهنجي ڪم تي ڌيان ڏيندو هو ۽ سڄو ڏينهن واهه ڪناري پيو ڪپڙا ڌوئيندو هو.

هڪ ڏينهن هڪ ڌوٻي واهه تي ڪپڙا ڌوئي رهيو هو. کيس اُتي ئي رات پئجي وئي. ويتر جو اچي وڏ ڦڙو مينهن وٺو ۽ سندس ڌوتل ڪپڙا به مينهن ۾ خراب ٿي ويا هئا. هي ويچارو اچي پريشان ٿيو. پنهنجا سمورا ڪپڙا کڻي اچي هڪ وڻ هيٺان ويٺو. هن سوچيو ته؛ ”ڀلا مينهن بند ٿئي ته پوءِ ڳوٺ ٿو وڃان. سڀاڻي وري اچي سڄو ڪم لاهيندس.“

ننڊ نه اچڻ جو ڪارڻ - سعيد سومرو

ننڊ نه اچڻ جو ڪارڻ

ڪھاڻي

سعيد سومرو

”توهان کي ته خبر آهي. زال مُئي سال ٿيا هوس. ويچاري کي چار نياڻيون هيون. الهه بخشيس ... وڏي ويئي پاڙي جي مانڊيءَ واري سان ڀڄي ... ٽئين ۽ ٻئينءَ موبائيل فونن تي گھر ۾ پئي يار گھرايا! پڻهس پڪتو ته چيائون ٿي، ’دوستَ‘ آهن...! هئه ڙي نوان زمانا....!“

ڪٻاڙي دوست ٿڌو ساهه کڻي وراڻيو.

آزاد گهوڙو شاهويز علي مرتضيٰ جوڻو

آزاد گهوڙو

شاهويز علي مرتضيٰ جوڻو

ڪنهن زماني جي ڳالهه آهي. هڪ همراهه ٽانگو هلائيندو ھيو. سندس گهوڙو تمام ڀلي نسل جو هو. گهوڙو سدائين سوچيندو هو ته؛ جيڪڏهن مون کي جيئن ئي پنهنجي مالڪ کان آزادي ملي، ته مان هن کان وڌيڪ خوش رهندس. گهوڙو پنهنجي مالڪ سان ڪڏهن به راضي نه رهندو هو، هو سدائين آزاد رهڻ گهرندو هو.

مون کي پنهنجو رمضان موٽائي ڏيو مقصود گل

مون کي پنهنجو رمضان موٽائي ڏيو

مقصود گل

اسان جي ڳوٺ ۾ هڪ ننڍڙو هوٽل آهي، هوٽل ڇا هڪ ننڍڙو ڇنو يا ڇپر آهي، جنهن ۾ اسان جي ڳوٺ جو هڪ بيروزگار نوجوان گلشير چانهه ڪندو آهي. شام جي وقت ڳوٺ ۾ ٻي ڪا به تفريح نه هجڻ جي ڪري ڳوٺ جا سڀ پوڙها توڙي جوان وقت پاس ڪرڻ جي لاءِ گلشير جي هوٽل تي اچي گڏ ٿيندا آهن. گلشير جي هوٽل تي ٽي وي به رکيل آهي. ان رونشي جي ڪري به ننڍا نيٽا اچي هوٽل تي گڏ ٿين. وري ماستر ملوڪ جيڪو نوڪريءَ جي سانگي روز شهر ويندو آهي ته واپسيءَ ۾ هو اخبار به وٺي ايندو آهي. شام جو اها اخبار هوٽل تي ايندڙ ماڻهو به هٿ هٿ ڪري وٺي پڙهي وٺندا آهن.