ڌوٻيءَ جي بهادري
همايو حفيظ
هڪ ڳوٺ ۾ هڪ ڌوٻي رهندو هو، ڳوٺ وارا کيس بيوقوف سمجهندا هئا. کيس پاڻ
کان هميشه پري رکندا هئا. هي ويچارو به پنهنجي ڪم تي ڌيان ڏيندو هو ۽ سڄو ڏينهن واهه
ڪناري پيو ڪپڙا ڌوئيندو هو.
هڪ ڏينهن هڪ ڌوٻي واهه تي ڪپڙا ڌوئي رهيو هو. کيس اُتي ئي رات پئجي وئي.
ويتر جو اچي وڏ ڦڙو مينهن وٺو ۽ سندس ڌوتل ڪپڙا به مينهن ۾ خراب ٿي ويا هئا. هي ويچارو
اچي پريشان ٿيو. پنهنجا سمورا ڪپڙا کڻي اچي هڪ وڻ هيٺان ويٺو. هن سوچيو ته؛ ”ڀلا مينهن
بند ٿئي ته پوءِ ڳوٺ ٿو وڃان. سڀاڻي وري اچي سڄو ڪم لاهيندس.“