اُميد جو ڪرڻو
ننڍڙي ڪھاڻي
محمد علي پٺاڻ
خاموشي، بند گهر
مان نڪرڻ لڳي ٿي. ديوارون اکيون کڻي حيرت مان هن ڏانهن تڪين ٿيون. انهن جا ڪن اُپڙا
ٿي وڃن ٿا. ڇِتِ ھن کي ڪجهه چوڻ چاهي ٿي. پر اوڏي مھل ئي ھن جا لفظ گونگا ٿي وڃن ٿا.
وڏي اَذيت ۽ بي-وسيءَ جي حالت ۾ اھي اتان آخر ۾ پاڻ ڇڏين ٿا ۽ ھڪدم فرش تي ڪري،
پنھنجا مٿا ڦاڙي مري وڃن ٿا.
ناد وارو امر لغاري ۽ ڪردار
عبدالله نظاماڻي
مان جڏهن اماوس رات
۾ ادب جي آسمان تي نظر وجهندو آهيان ته چمڪندڙ تارن ۾ هڪ روشن تارو ڪهاڻيڪار امر
لغاري به لڳندو آهي. سندس ڪهاڻيون اڪثر ڪري سنڌي ادبي سنگت جي دستوري گڏجاڻين ۾ ٻڌندو
رهندو آهيان. منهنجي هٿ ۾ امر لغاري جو ڪتاب “ناد وارو” آهي. جيڪو آڪٽوبر ۲۰۱۵ع ۾ ڪاڇو پبليڪيشن ڪراچي طرفان ڇپجي پڌرو ٿيو.
هن ڪتاب ۾ ڪل سترهن
ڪهاڻيون آهن. هن ڪتاب جو مهاڳ منوج ڪمار ۽ بيڪ ٽائيٽل منظور ملاح جو لکيل آهي.
سُک جو دُڪان
ننڍڙي ڪهاڻي
انور ابڙو
چيائين؛ ”تو چڱو نه
ڪيو.“
”ڇا ڪيم؟“
منهنجي نماڻائي، هُن کي نظر نه آئي.
”تون ايترو
رک رکاءُ ڇو ٿو ڪرين؟“
”اهو منهنجي
وجود ۾ شامل آهي.“
ڳاراڻو
ڪھاڻي
محمددين راڄڙي
ھوءَ جڏھن ستن ڀائرن
مٿان ڄائي ھئي ته ڄڻ گھر ۾ سُندر پري پئدا ٿئي ھئي. پڻھنس ۽ ماڻھنس جي چھري تي
خوشي نه پئي ماپي..
”چوندي نه ھُئيمانءِ
ته دودل پٽ صدورو ٿيندو؛ ڌيءَ آڻيندو.. ايئن ئي ٿيو.. ڄڻي ڏنيمانءِ نه ”ٻاگھل“..
ماڻھنس واتان ٻاگھل
نالو ٻڌي، پڻھنس ڌيءَ کي ٻنڌڻن سوڌو کڻي، اکين جو آئينو ڪري بيٺو؛ ”ھيءَ ته ست-ڀِرائي
آھي... ستن ڀائرن جي ڀيڻ.. منھنجي ڏاھي ڌيءُ ٿيندي. سُگھڙ سوڍي.. ڀاڳن ڀري ڌيءُ
اسان جي.“
ڪهاڻيءَ جو جاري سفر
اڀياس: مھتاب اڪبر
راشدي
ڪتاب: طوفان ۾ ڪَکائون
گھَرُ
ليکڪ: محمد علي پٺاڻ
چوڻ لاءِ ته هميشه
اهو چئبو آهي ته؛ ”زندگي هڪ ڪهاڻي آهي.“ ڇو ته زندگي ڪڏهن به بيهي ڪو نه ٿي، هلندي
ٿي رهي. ڪڏهن تڪڙي، ڪڏهن سست. ان ۾ ڪيترا ئي موڙ ٿا اچن. ڏکيا پنڌ پيچرا به ان جو
حصو آهن ته مقصد جي حصول جي وچ ۾ الائي ڪيتريون ڏکيائيون به ڏسڻيون ٿيون پون. انهن
کي پار ڪرڻ جي جتن مان وري ٻيون ڪيتريون ڪهاڻيون جڙي ٿيون وڃن. ان ۾ انسان جو
انسان سان واسطو، انساني رويا، انساني جذبات و احساسات. ان جو اظهار........ ان جو
بيان. انهن کي سمجھڻ ۽ پرکڻ جا سڀني جا جداگانه طريقه ۽ نظريه. مطلب ته هڪ اڻ کٽندڙ
سفر آهي، جيڪو جاري آهي.
آزاديءَ جو خواب
ڪهاڻي
رزاق سهتو
جيل جو سي ڪلاس هئو.
بلب جي جھيڻي روشني هئي. جنهن جي ڇانوري ۾ جوان ڳڀرو قيدي، گوڏن ۾ ڪنڌ هنيون، گھري
سوچ ۾ ٻڏل هئو. جسماني رمانڊ تي هئو. ٽارچر سيل مان موٽيو هئو. سندس هڏ هڏ، ڏکي
رهيو هئو. ڪنڌ مٿي ڪري چريو پريو ته دٻيل آهه نڪري ويس. جسم کي هٿن جي سهاري سان
سمهاري ڇڏيائين. رات ماحول کي وڌيڪ خوفناڪ ۽ ڀيانڪ ڪري ڇڏيو هئو. سندن وارڊ جي در تي
ويٺل سپاهين ننڊ ۾ جھوٽا پئي کاڌا. جيل ۾ خاموشي هئي. بي جان بلب وارڊن ۾ هلڪي
روشني سان ٻري رهيا هئا. رات جي راڪاس، ڪارا چنبا کوڙيا ته هو ڊپ جي چادر ۾ ويڙهجي
ويو. چِيٽ اڀري، سانت ڦٽجي پئي. ڪنهن نه ڄاتو؛ چيٽَ، ماڻهوءَ جي ھئي يا جانور جي
هئي. ماڻهوءَ مٿان ماڻهو، ڳرو پئجي ويو آهي. جياپي جا دڳ، ڌوڙ ٿي ويا آهن. رکي رکي
سپاهين جي گھمڻ ڦرڻ سان، سندن بوٽ جي کڙين جا آواز پئي آيا. سندن کڙيون، زمين تي
نه پر قيدين جي دلين تي رکيون پئي ويون. دليون ڦٿڪي نئين ڪرب ۾ بدلجي ٿي ويون.
قيدين جي رڳ رڳ ۾ ڊپ لهي ويو هئو.
ڦٽ ۾ هڏي ۽ ڪلو گوشت
ننڍڙي ڪھاڻي
محمد علي محمدي
هڪ قاصائي جي پير ۾
هڏي چڀڻ سان، ڦٽ ٿي پيو. هو هڪ جراح وٽ وڃڻ لڳو. جراح روزانو پٽي ڪندو رهيو ۽
قاصائي، بدلي ۾ کيس هڪ ڪلو گوشت موڪليندو رهيو.
هڪ ڏهاڙي جراح موڪل
تي هو.
بھادر ڇوڪري
ڊاڪٽر ڪمال ڄامڙو جي ”ٻارن
لاءِ ڪھاڻيون ۽ مضمون“ ڪتاب جو اڀياس
وحيدمحسن
ڊاڪٽر ڪمال ڄامڙو سنڌي ٻوليءَ جو ناميارو عالم، اديب ۽ اسڪالر آهي جنهن تحقيق جي ميدان ۾ تمام گهڻو ڪم ڪيو آهي. پر ھن جي لکڻ جي شروعات، ٻاراڻي ادب سان ٿي ھئي، جنهن ۾ ان ٻارن لاءِ ڪھاڻيون ۽ مضمون به لکيا ھئا. اھو سندس ٻاروتڻ جو دؤر هو ۽ ان دؤر جي گھرج مطابق ان جون ادبي ڪاوشون ماھوار رسالي گل ڦل ۾ به شايع ٿيون جيڪي ھاڻوڪي دؤر ۾ به اوتريون ئي اھميت جي حامل آهن.
”بھادر ڇوڪري“
۾ مختصر ٻارهن ڪھاڻيون، چار مضمون، مزاحيا خبرون ۽ غلام مصطفى حيدر سان ڳالھ ٻولھ
شامل آهي.
پستي
ننڍڙي ڪھاڻي
سومرو شبير
رستم چوڪ تان جڏهن هوءَ چڙهي بيڪ سائيڊ تي ويٺي ته منهنجون نظرون هن جي چهري ۾ کپي ويون. هن، هٿ ۾ کنيل قرآن ڊرائيور کي ڏنو. ڊرائيور قرآن کي چميو ۽ اڳيان رکي ڇڏيو.
هن کي قرآن سان ڏسي،
مون جيان سڀني جي چهرن تي تجسس هئو. مون کيس ڌيان ڏيئي ڏٺو. عمر جي آخري ڏهاڙن ۾
هئي، نج ٻهراڙيءَ جي هئي، چهري تي گهاٽا گهنج هئس، اکين ۾ ارمانن جو ٽٽل آئينو مون
چڱيءَ طرح چٽو ڏٺو.
کارُ ۽ مشين
ننڍڙي ڪهاڻي
انور ابڙو
”ادي کارُ چاڙهي
ٿئي ڇا؟“ حاجران چلهي تي چڙهيل ٽين جي وڏي دٻي کي ڏسندي، پنهنجي سئوٽِ ڪامُلِ کي
چيو.
”ها ادي، کار
چاڙهي ٿم. لٽا ۽ رلهيون ڏاڍيون ميريون ٿي ويون هيون، جهڙي گَپ. سو هَٽ تان کارُ نه
ملي ته جانڻ پُٽُ ڪلر ميڙي آيو. ان سان ڌوئان پئي.“ ڪامُلِ ٽين جي دٻي ۾ ڪڙهندڙ ڪپڙن
کي ڪاٺيءَ سان اُٿلائيندي پٿلائيندي چيو.
”ٻه لٽا
منهنجا به ان ۾ وجهي ڇڏ، مان گاهه ڪرڻ ٿي وڃان.“ حاجران منٿ ڪئي.
”ڏئي وڃ.“
آرسي
ننڍڙي ڪھاڻي
سومرو شبير
ڪمري مان ٻاھر نڪري
ڏٺم ته زال رڌڻي ۾ مصروف ھئي. سري وڃي سندس ويجھو ٿيم ته ڏٺم ھوءَ پگھر ۾ ڇَلِ
ھئي.
“اڄ ته ڏاڍي
گرمي آھي!”
ان جملي تي ھن مڙي
مون ڏي ڏسي چيو؛ “۽ اڄ ڪم به گھڻو آھي.”
”ھون.........“
ڀيليل جواني
ننڍڙي ڪهاڻي
ارشاد ڪٽپر
هن جي ميرن ڪپڙن
مان ٻهڪندڙ ڦوھ جواني ليئا پائي، رولو ڇوڪرن کي پاڻ ڏانهن ڇڪيندي هئي. ڪيترا ئي ڇوڪرا
سندس لنگھڻ واري رستي تي کيس ڏسڻ ۽ ساڻس دوستي رکڻ لاءِ آتا هوندا هئا. روپا ڀيلڻ،
شهر جي پاسي ۾ پنهنجن جھوپڙن ۾ رهندي هئي. هن جا ماءُ پيءُ روزانو شهر جي شاهي
بازار ۾ پنڻ ايندا هئا ۽ روپا به ساڻن گڏ يا الڳ ٿي پنندي هئي. خاص طور جڏهن جوانيءَ
جي در پهتي ته اڪيلي پنڻ نڪرندي هئي ۽ ماءُ پيءُ کان گھڻو ڪمائي ايندي هئي.
لڏ به ڏي، لڏاڻي به ڏي
ننڍڙي ڪھاڻي
علي محمد درد
سولنگي
فيسبڪ ميسينجر تي
ميسيج آيو: ”ادا! ھيٺ ڏنل ايڊريس تي، ڪتاب جي عنايت ڪندا!“ ھيٺان ايڊريس به لکيل
ھئي.
ورنديءَ ۾ پبلشر جو
نالو لکي، کيس ميسيج ڪيم: ”ادا ڪتاب جنھن ڇپايو آھي، ان جي اسٽال تان ملندو. آئون ڪتاب
گھر جي ايڊريس ھيٺ لکان ٿو.“
کيس ايڊريس سميت،
مسيج موڪليم.
