Sunday, August 30, 2015

ظالم بادشاھ

ظالم بادشاهه
ٻالڪ ڪهاڻي

هڪڙو بادشاهه شڪار تي پئي ويو. ته واٽ تي هڪ ويران شهر ڏٺائين. ان ۾ ڪي وڻ بيٺا هئا، جن ۾ چٻرن جو جهيڙو لڳو پيو هو. بادشاهه چرچو ڪري وزير کان پڇيو ته؛ ”وزير، اهي چٻرا ڇا پيا چون؟

چار حڪيم

چار حڪيم
ٻالڪ ڪهاڻي

ڳالهه ٿا ڪن ته ڪنهن ملڪ ۾ هڪ وڏو حڪيم رهندو هو. هوُ غريبن جو علاج مفت ۾ ڪندو هو. انهيءَ ڪري سڀئي ماڻهو کيس گهڻو پيار ڪندا هئا.
هڪ دفعي اهو حڪيم اهڙو اچي بيمار ٿيو جو ماڻهن کي پڪ ٿي وئي ته هاڻ نه بچندو. ننڍا وڏا، ٻار ٻچا، پوڙها پڪا سڀئي هن جي کٽ کي وڪوڙي ويا. هنن جي اکين مان ڳوڙها وهي رهيا هئا. اوچتو حڪيم اکيون کوليون ۽ سڀني ڏانهن نهاري چوڻ لڳو ته اوهان ڇو ٿا رويو؟

Saturday, August 29, 2015

ڪکن ۾ ڪو نه ايندو - مٺل جسڪاڻي

ڪکن ۾ ڪو نه ايندو
مختصر ڪهاڻي
مٺل جسڪاڻي
جيتوڻيڪ عيد جي رات هئي، پر ايتري دير ٿي چڪي هئي، جو سڄو ڳوٺ عام معمول وانگر اوندھ ۾ ٻُڏل هو. گهر ۾ ٻيا ته سڀ ڀاتي سمهي رهيا هئا، صرف پوڙهي جاڳي پئي. ان ڪري ٿوري روشني هئي.
پوڙهي پُٽن ۽ ڌيئرن جي ڪا ڳالھ نہ مڃي، مُڙس جو دليل به رد ڪري ڇڏيائين ۽ در ۾ اکيون وجهيو جاڳي پئي.
آڌيءَ وارو پهر به گذري چڪو هو، پر پوڙهيءَ کي اڃا آسرو هو.

Friday, August 28, 2015

دوش بدوش، خانه بدوش - منظور ڪوھيار

دوش بدوش، خانه بدوش
(Writer`s Café at Hyderabad Sindh)
منظور ڪوھيار
ملان، مڇي کائڻ کانپوءِ، ڏٺو ته مست اڃا خيالي پلائن پچائڻ ۾ مصروف آهي، ته هن سوچيو ته مست جو خيال مٽ ڪجي. ائين نه ٿئي ته وري مڇي پلاءَ واري خيال تي نه موٽي اچي ۽ گھپي ڪري. سو هڪدم پڇيائينس؛ ”مستانڙا خانه بدوشن جو ديرو ڏٺو ٿي؟“
مستانڙي ڳٽڪ ڪندي، نهڪر ۾ ڪنڌ ڌوڻيو. ملان سٿر ڪٽيندي وراڻيو؛ ”ابؤل! تون ته صفا ڪو درويش آن. حيدرآباد ۾ هُل لڳا پيا آهن. پرنٽ، اليڪٽرانڪ ۽ سوشل ميڊيا تي بلي! بلي! لڳي پئي آ. تو کي ڪا خبر ئي ڪونهي؟!“

Sunday, August 23, 2015

اجورو - رام جوهراڻي

اجورو
رام جوهراڻي
ممبئي مهانگر جي پاسي واري هڪ بستيءَ ۾ سيٺ نارائڻداس رهندو هئو، جنهن جو ممبئيءَ ۾ ڏاڍو سٺو بزنس هلندڙ هئو. نارائڻ داس نيڪ انسان هئو ۽ پنهنجي فطرت موجب هر ضرورتمند جي وقت آهر مدد ڪندو رهندو هئو. پر ڀلائيءَ جا ڪاريه ڪندي، سيٺ کي پنهنجي نالي جي به هوندي هئي ۽ جتي به ڪجهه مالي مدد ڪندو هئو ته اُتان موٽ جي تمنا ضرور رکندو هئو. ڪنهن اسڪول تي پنهنجو نالو لکارائيندو، ڪنهن اسپتال جي روم تي پنهنجي نالي جو پٿر لڳارائيندو ۽ ڪنهن فنڪشن ۾ ويندو ته مکيه مهمان ۽ مهمان خصوصي ٿيندي هار ۽ مالهائون پائيندي بيحد تسڪين ماڻيندو هئو.

حواسن جي سرحد کان اڳتي - مختيار جاگيراڻي

حواسن جي سرحد کان اڳتي
مختيار جاگيراڻي
ڏينهن جا يارنهن ٿيا هئا. گرمي، سخت گرمي، ڌرتي ٽامو لڳي پئي هئي، صفا ڪانءَ جي اک پئي نڪتي.
شايد اهو سڀ ڪجهه ان وڻ، گھاٽي وڻ جي وڃڻ ڪري ٿيو هو. ها بلڪل ڌرتيءَ تان وڻ جو وڃڻ ئي ان ڪري هوندو آهي ته جئين الميا جنم وٺن.
وڻ جو وڃڻ المين جي نشاندهي ڪندو آهي.

Saturday, August 22, 2015

مڇي ۽ پلاءُ - منظور ڪوھيار

مڇي ۽ پلاءُ
منظور ڪوھيار
هڪڙو هيو ملان ۽ ٻيو هيو مستانڙو. ٻنهي جي پاڻ ۾ دوستي ٿي وئي. توهان جي ذهن ۾ اهو ضرور آيو هوندو، ته جيئن باھ ۽ پاڻيءَ جي دوستي نه ٿي ٿي سگھي؛ تيئن ملان ۽ مستانڙي جي دوستي به ممڪن ناهي. پر ناممڪن کي ممڪن ڪرڻ، رب جي ذات جو ڪم آهي، توهان جو ناهي.
هڪ ڏينهن ملان چيو مستانڙي کي ته: ”اڙي حالَ مست! سڄو ڏينهن ويٺو ٿو فيس بوڪ تي مستيون ڪرين. ڪو گھم ڦر، ڪو دنيا جھان ڏس.“

Monday, August 17, 2015

چيخ - ڌيريندر اَسٿانا

چيخ
ڪھاڻي
ڌيريندر اَسٿانا/ديوناگراڻي
گهري اونداهيءَ ۾ ڊپ جيان چمڪندڙ اهو پل هئو، جڏهن ٻڌايو ويو ته؛ ڪُني گهر مان هليو ويو آهي.
هليو ويو آهي؟
ڪيڏانهن هليو ويو آهي؟
هليو ڪيئن ويو؟
ڀلا ڪُني گهر مان ڪيئن ٿو وڃي سگهي؟
سوال هئا جي مونکي چئني پاسن کان گهيري رهيا هئا ۽ مان انهن کان بچڻ جي واٽ ڳولهڻ لاءِ ڪڏهن زال جو چهرو ڏسڻ لڳندو هوس، ڪڏهن ماءُ جو، ڪڏهن پنهنجي پٽ جو ۽ ڪڏهن ديپڪ جو، جو اڃا تائين ڪم تان  واپس ڪين موٽيو هو.

Thursday, August 13, 2015

عطائي مٺل - جسڪاڻي

عطائي
مٺل جسڪاڻي
ڪمدار ڪرو جا ڪنهن ڪن ڪونه ڀريا هئا، پر هو واندڪائي ۾ هوٽل تي ويهي، خانگي ٽي وي چينل تان جيڪي خبرون ۽ گفتگو وارا پروگرام ڏسندو ۽ ٻڌنڌو هو، انهن جي ڪري ئي سندس ذهن ۾ آيو، سو وڏيري وڌل خان کي صلاح ڏنائين، ته ”ملڪ جو ماحول مٽيل پيو لڳي. ٿي سگهي ٿو ويجهڙائي ۾ مقامي چونڊون (بلدياتي اليڪشن) ٿين. اڄ ڪلهه ماڻهن جو ڌيان پڙهيل لکيل اميدوارن ڏانهن ويندو آهي. ان ڪري اهو نه سوچيو ته ڪو اوهان مون وانگر آُڱوٺي ڇاپ آهيو. سٺي صلاح وٺو ته حڪيم کان رڳو معجون وٺو، ياري رکو ڪنهن ڊاڪٽر سان ۽ پوءِ ڪڏهن ڊاڪٽر جي دعوت ڪريو، جنهن ۾ کيس چئو، ته جيڪي سندس دوست ڊاڪٽر هجن، لکيا پڙهيا هجن، انهن کي وٺيو اچي، ڪچهري به ڪجي، ماني به کائجي“.