Tuesday, November 29, 2011

چوٽيھون در - نسيم احمد کرل

نسيم احمد کرل


باک مھل پاڻيءَ جي ماپ وٺندي، ھن جي اوچتي نظر وڃي ھڪ لاش تي پئي، جو بئراج جي در ۾ ڦاٿو پيو ھو. لاش جي ڳچي آروپار ڪپيل ھئي ۽ سسي باقي وڃي کل جي ٽڪريءَ سان ڳنڍيل ھئي. لاش ڏسي ھو ھراسجي ويو ۽ ڪي گھڙيون ڀت کي ھٿ وجھيون چپ چاپ بيٺو رھيو. ڳپل مھل کان پوءِ ھن تان ٿورو ھراس لٿو ته وري لاش کي غور سان ڏسڻ لڳو. لاش ڪنهن زائفان جو ھو، جنهن کي ڳاڙھو گھگھو پيل ھو، جنهن جا ڊگھا وار پاڻيءَ ۾ لڙھڻ ڪري کلي پيا ھئا ۽ جنهن جو ڀورو باھ جھڙو رنگ ان لڙئي پاڻيءَ ۾ به ڪوڏ جيان پئي جرڪيو. ھن جي ھڪ دل گھريو ته جيڪر ان ڦڏي ۾ ئي نه پوي ۽ در کولي لاش کي ھيٺ لوڙھي ڇڏي، پر وري ٻيءَ دل ھن کي ائين ڪرڻ کان جھليو ۽ کيس رب جي ڏاڍي سرڪار ياد ڏياري، جا اھڙين ڳالھين ۾ راضي ڪانه ھئي. ھن دل ئي دل ۾ پڪو پھ ڪيو ته ھو پاڻ وڃي ٿاڻي تي فريادي ٿيندو ۽ صوبيدار کان ڪرڙي جانچ ڪرائي، خونين کي سوگھو ڪرائيندو. اھو ارادو ڪري پنهنجي ڪوٺيءَ ۾ آيو ۽ ڪلف کڻي در بند ڪرڻ لڳو. در بند ڪري اوچتو ھن کي پور پيو ته جيڪر پنهنجي ترتي عملدار، سروير کي اھو سمورو مذڪور ٻڌائيندو وڃي. ان پور تي ھن وڃي سروير جو ڪوارٽر جو ڪڙو کڙڪايو. پر سروير جو سڄي رات سکر گھمي ۽ فلم ڏسي اسر موٽيو ھو، سو ڪيئن پيو اھي اٺين ٻارھين آنين وارا کڙڪا ٻڌي. پر ھن در کي ايستائين نه ڇڏيو، جيستائين سروير اچي در نه کوليو. اکيون مھٽيندي کانئس پڇيائين: ”ڇو ڙي ڪو کنڊ پيو آ ڇا؟“

Monday, November 28, 2011

سـھـپ - انجنيئر عبدالوھاب سھتو


سـھـپ
انجنيئر عبدالوھاب سھتو
ڌرمومل، گهوڙيءَ تي چڙهي اچي، پنھنجي ٻنيءَ تي لٿو. روزانو سندس پتا جهمٽ مل ئي گاه لاءِ ٻنيءَ تي ايندو آهي. اڄ جهمٽ مل جي طبيعت ٺيڪ ناهي، تنھنڪري پٽ کي، ٻنيءَ تان گاهه کڻي اچڻ لاءِ موڪليو اٿائين. ٻنيءَ مان، کيس سندس هاري گھرام ۽ سليمان ئي، گاهه لڻي ڏيندا آهن.

Saturday, November 26, 2011

حسرتن جو خون - رضوان گل


حسرتن جو خون
رضوان گل
رات جي سانت ۾ ڪشادي گهر جي هڪ اونداهي ڪمري مان مسلسل پوڙهي شخص جي کنگهڻ جو آواز. سندس پٽ ايئر ڪنڊيشن واري ايئر ٽائيٽ روم ۾ پنهنجي گهر واريءَ جي ڀاڪر ۾ ستل، جيڪو پيءُ جي خراب طبعيت جي ڄاڻ هوندي به.....!!
پوڙهو شخص مسلسل کنگهي رهيو هو...
اسٽور روم مان نوڪرياڻي اٿي اچي ڪمري جي بتي ٻاري کيس پاڻيءَ جو گلاس ڀري پيئاري ٿي. ”بابا! دوا جو وزن کاڌو اٿئي؟“

چٽڪمرو - حميد ابڙو


چٽڪمرو
حميد ابڙو
سج جا ڪرڻا ڳوٺ جي اُوڀر پاسي بيٺل نِمَ جي گهاٽي وڻ مٿان لياڪا پائڻ لڳا هئا.
رلين ۾ ويڙهيل ٻارن رُگهه ٿيڻ تي چرپر شروع ڪئي هئي.
ڪانءُ کنڀ ويڙهي مينهن جي سِڱَ تي ويهي ڪان ڪان ڪرڻ لڳو هو ۽ پوءِ چئني پاسي ڏسي ٻه ٽي ٺينگ ڏئي مينهن جي اک ۾ پيل پچي ڪڍي کائڻ لڳو هو.

نئون گم ٿيل ماڻهو - رزاق سهتو

نئون گم ٿيل ماڻهو

(مختصر ڪھاڻي)

رزاق سهتو



قاسم کِليو ته سندس اڇا ڏند ظاهر ٿيا. رمضوءَ کان پڇيائين.

“ڪيئن ٿو ڀانئين.؟”

“ڪهڙي باري ۾.؟”

“اڙي منهنجو پراڻو يار آن. تو کي هتي گھرايو اٿم ته منهنجو ٺٺ ٺانگر ڏس وائڙا، وتندو هئين سگريٽن جا ٽوٽا ميڙيندو. اڃا به ساڳيا پرڪار اٿيئي. تنهنجي مالي حالت بهتر ڪرڻ ٿو چاهيان.

“مان جنهن حال ۾ آهيان، خوش آهيان. تون جَتُ، جَتَ جو پٽ آهين.؟ هرڀرو منهنجي زبان نه کول. ڪيانءِ نه پِتا پڌرا. دائيءَ کان ڪو دن ڳجھو آهي.

وَڍُ - رخسانه ‘پريت’


وَڍُ
رخسانه ‘پريت’
ان ڏينهن ڪارو برقعو اوڍيل هئس. سور جون سٽون اڀريس پئي، پر برداشت جي ايڏي قوت هئس جو لکايائين نه ٿي.
“بابا ٻئي ڪنهن ته تو کي پريشان ناهي ڪيو، جنهن جنهن مان تو کي خطرو هجي، مون کي نالا ٻڌاءِ.” جج وري وري کانئس پڇي رهيو هو.

ڪوهيڙي ۾ وڪوڙيل پير - اخلاق انصاري


ڪوهيڙي ۾ وڪوڙيل پير
اخلاق انصاري

”ايتري ننڊ؟؟“ زالهنس زوري ننڊ مان اٿاريندي چيس. کن پل لاءِ وسامجي اوٻاسي ڏنائين.
”مان ننڊ به تنهنجي مرضيءَ سان ڪيان ۽ تنهنجي مرضيءَ سان جاڳان.“
هوءَ ٻڌو اڻ ٻڌو ڪري سٽ سٽ ڪندي بورچي خاني ۾ هلي وئي.
پوئين پهر جي سج جي سونهري ڪرڻن دريءَ جي شيشي سان ٽڪرائجي، ڇڻي بيڊروم ۾ گهڙي هلڪي روشني پکيڙي ڇڏي. دريءَ جي ٻاهران شيشي کان ڇت تائين چڙهيل واڱڻائي گلن جي ول، ساون پنن سان ڄڻ فريم ۾ مڙهيل تصوير پئي لڳي. ان مان ڪجهه گل ڪومائجي ويا هئا ته ڪجهه اڌ ٽڙيل هئا.
ول جي ٽاريءَ تي سانڊو ويٺو هو.
هِن جي نگاهه بنا اجازت ۽ بيزاريءَ منجهان نڪري وڃي، شيشي تي ٽڪ ٻڌي بيهي رهي.

Sunday, November 20, 2011

عثمان حجم جو روزو رکڻ - علي احمد بروهي


عثمان حجم جو روزو رکڻ
علي احمد بروهي

عثمان حجم کي روزو رکائڻ هڪ اهڙو ڪٺن ڪم هو، جھڙو ڪنهن پئنچ کي پاٽ تي وهارڻ يا اٺ کي پتڻ ٽپائڻ. ڇاڪاڻ ته عثمان پنهنجي پنجاهه سالن جي حجامڪي زندگيءَ ۾ ڪڏهن ڀلجي به روزو نه رکيو هو. روزو ته درڪنار، پر ٻاڪري عيد جي سوا پهر ڏينهن تائين روزو رکڻ به سندس لاءِ ناممڪن امر هو. پر اڳيان به هئا مڇڏ مڙس، جھڙوڪ صفر پان ٻيڙيءَ وارو، عدو موچي ۽ سومر نانوائي، جن يارهن مهينا اڳ اها سازش سٽي هئي ته عثمان کي روزو ضرور رکايو وڃي، سي ڪيئن ٿا باز اچن. عدو موچي، جو سازش جي پاڙ هو، تنهن ته ماه رمضان جي آمد کان ڪافي ڏينهن اڳ، روزي جي برڪت ۽ فضيلت جي بيان ۾ روايتون ۽ حديثون ٻڌائڻ شروع ڪيون. عثمان کي هرکائڻ لاءِ مٿس وقت بوقت پڌرو ڪندو رهيو ته ڏهه دنيا ۽ ستر آخرت جو سودو فقط روزو رکڻ ساڻ لاڳو هو ۽ روزي رکڻ جي حالت ۾ بهشتي برڪتون ستر سيڪڙي گڏيل وياج جي حساب پلئه پيون ٿي.

Saturday, November 19, 2011

هــراس - انجنيئر عبدالوھاب سھتو

هــراس

انجنيئر عبدالوھاب سھتو



نيرڙي ٽپھريءَ جو وقت هئو. آسمان ۾ ڪڪر وسڻ لاءِ ڀرجي آيا هئا، ڄڻ مرضي ھجين ته ڪو ڌاڙو هڻندا. ڌاڙيلن ۽ ڦورن وانگي هٿيار کنيو سنبريا بيٺا هئا ته جيئن ئي وجهه ملين ته هڻي ملڪ جو گھڙيءَ ۾ صفايو ڪري ڇڏين. اسان بسن ۽ ٽانگن جي سفر کان ٿڪجي پيا هئاسون. پھچڻ جي منزل اڃا اڳتي ھئي.

وڏو اديب - انجنيئر عبدالوھاب سھتو


وڏو اديب
انجنيئر عبدالوھاب سھتو
دينو، منھنجو ننڍو ڀاءُ، هاڻي ته ڏاڙهي منھن ۾ اچڻ ڪري ڪجهه سڌري پيو آهي. بابي سان گڏ، نوڪريءَ جي سانگ ڪري، مختلف شھرن ۾ رهي، ٽين-ڦان به ٿي پيو آهي ۽ پاڻ کي وڏو اديب به سمجهڻ لڳو آهي.
جڏهن اسان ٻئي ننڍا هياسين، تڏهن ڳوٺ واري، حويليءَ نما گهر ۾ رهندا هياسين. ڏاڏي به جيئري هئي. تنھنڪري چاچا ۽ پڦيون به اسان سان گڏ رهندا هيا. ڏاڏي مئي، بابي ان ڏينھن لَڏَ پٽي. هر ڪو، ڪڻو ڪڻو ٿي ويو. هاڻي جتي بابي جي نوڪري، تِـتي اسان جي رهائش ۽ پڙهائي.
ڳوٺ واري زماني ۾، دينو ڏاڍو ٽڻڪ ۽ تيسر هوندو هيو. ضدي ته ڄائي ڄم کان هيو. جيڪا شيءِ ٻئي ٻار کي ڏسندو هيو، اها حاصل ڪرڻ لاءِ، وٺي روئڻ ۽ رڙڻ شروع ڪندو هيو. تيستائين چُپ نه ڪندو هيو، جيستائين اها شيءِ نه مليس. ڏاڏيءَ جو ڏاڍو دادلو هوندو هيو، جنھنڪري سمھاريندي ساڻ هيس.
وڏي خرابي اها هئس جو، اڌ رات ڌاري سخت بک لڳندي هئس. جيستائين ماني نه مليس، تيستائين سڄو گهر مٿي تي کڻي ڏيندو هيو.
هڪڙي ڏينھن پڦيءَ صلاح ڏنس؛ “دينا! تون روز رات جو اٿي، امان جي ۽ سڄي گهر جي، مانيءَ لاءِ ننڊون ٿو ڦٽائين، ان کان ته چڱو آهي ته ماني ئي پيٽ سان ٻڌي سمھه. آڌيءَ جو جڏهن بک لڳئي، تڏهن اتان ڇوڙي کاءُ ۽ وري چپ چپات ۾ سمھي پئو.”
ديني کي اها صلاح ڏاڍي وڻي. ان ڏينھن کان وٺي، روز رات جو ماني پيٽ سان ٻڌي سمھندو هئو. اڌ رات جو جيئن ئي بک جي ڪري سجاڳي ٿيندي هيس، تيئن ئي پيٽ سان ٻڌل ماني ڇوڙي، ماٺ ميٺ ۾ کائي ڇڏيندو هيو. ٻين کي ننڊ مان ڪين اٿاريندو هيو. هاڻي گهر جا ڀتي سڪون جي ننڊ سمھندا هيا.

Wednesday, November 16, 2011

جڏهن بـُت ئي چوي ڪافر - انجنيئر عبدالوھاب سھتو

جڏهن بـُت ئي چوي ڪافر
انجنيئر عبدالوھاب سھتو

پڪيءَ ننڊ مان ڄڻ ڪنھن پٽي اٿاريو. ذهن تي اڃان پڪيءَ ننڊ جا خُمار ئي هئا ته ڪنن تي ٺڪ ٺڪ جا وڏا ۽ مسلسل آواز اچي رهيا هئا. هِڪُ صبح جي پياري ننڊ، جنھن مان اٿڻ لاءِ چئجي ته ڀلي جھاز نڪري وڃي پر رات جي پوئين پھر جي ننڊ نه وڃي. مٿان سيءُ به خاشو، سو سوڙ مان ڪير نڪري؟ هيءَ وري اڄ اوچتو ڪنھن جي ڦٽي آهي جو صبح مردان سان، نه الله نه رسول، اچي دروازي کي سٽ سٽان لاتي اٿائين؟! ٽپ ڏيئي سوڙ پري ڪيم. سياري جي رات، صبح جي ٿڌ جو وقت، وري ڪمھلو ڀڇڙن آوازن سان اٿارڻ! ڏاڍي خار آئي.
ننڊ مان ته جيئن تيئن اٿيس، پر چپل جو هڪ پادر پير ۾ لڳو ته ٻيو لڳو ئي نه. ان کي ڳولڻ لاءِ واندي پير کي فرش تي گهمائڻ لڳس. هوڏانھن لوھي دروازي تي مسلسل ٺڪ ٺڪ لڳي پئي هئي. ڄڻ ته گاڏي ڇٽي ويندي هجيس. آواز به ٿڌ ۾ ويران وير وڌ، پئي محسوس ٿيو. پر هن بيگاهه وقت، ڪير ٿي سگهي ٿو؟ جمع جو ڏينھن هرڪو نوڪريءَ وارو، سڄو هفتو نوڪري ڪري وڃي جمعي سندي ڏينھن ٻچن ۾ ٿانيڪو ٿيو. مان ئي هڪ چنڊو آهيان جو جھڙو هتي تھڙو ڳوٺ، سو رهيو پيو آهيان. هيءَ وري ڪھڙي هچا اچي مٿان پئي آهي؟ دليل ڊوڙايم ته ٿي سگهي ٿو، متان علي بخش ٽريسر هجي، ۽ ڪا ايسٽيميٽ وغيره، چيف انجنيئر صاحب جي آفيس ۾، حيدرآباد پھچائڻ لاءِ ويو هجي ۽ وري رات جو ئي خٽڪ ايڪسپريس ۾ موٽ ڪئي هجائين. هن وقت ٿڌ جي ڪري، پليٽ فارم تي وقت ٽپائڻ کان، اسان وٽ آرام ڪرڻ بھتر سمجهيو هوندائين ۽ سمجهيو هوندائين ته، مان اڄ اڪيلو ئي ترسيل هوندس. ڇو نه اتي سج چڙهئي تائين آرام ڪري، ڊاڙو ٺڪاءُ هڻي، پوءِ ڳوٺ هليو وڃجي.

اڌوري تصوير - انيس انصاري

اڌوري تصوير
انيس انصاري
هو ڄڻ گرانٽ وڊ جي پينٽنگ مان نڪري اتي اچي ويٺا هئا. اها ئي گنڀيرتا، اهو ئي تقدس، اهي ئي وقت جي گاڏيءَ جي ڦيٿن جون بنايل سندس چهرن تي اڻ مٽ ليڪون، مان سڙڪ جي ڪناري بيهي کين ڪجهه وقت ڏسندو رهيس.
آفتاب مون کي آرٽ ڪائونسل ۾ ڇڏي، پاڻ اڌ ڪلاڪ ۾ موٽي اچڻ جو وعدو ڪري، گاڏي ڪاهي هليو ويو. اڌ ڪلاڪ جي بدران مون نمائش ۾ سندس ڪلاڪ کن انتظار ڪيو، پر هو ڪو نه آيو. ان ڪري مان اڪيلو پنڌ ئي پنڌ گوئٽي انسٽيٽيوٽ وارو رستو ڏئي روانو ٿيس. انسٽيٽيوٽ کان ٽي چار عمارتون ڇڏي، مون هڪ پراڻي عمارت جي پورچ ۾ کين ويٺل ڏٺو. خاموش، پنهنجن خيالن ۾ گم، ٻه ستر سالن کن جي پيٽي ۾ انسان، عورت ۽ مرد.

ڀڙوو ڀيڻسان - محمد علي مھر

ڀڙوو ڀيڻسان!

محمد علي مھر


 

عباس ڀائي پارڪ ۾ ٻاراڻي ريل گاڏيءَ جي جهنگلي وٽ ٺھيل، سيمينٽ جي دِڪيءَ تي ويھندي، هُن پنھنجي کيسي ۾ هٿ هڻي، اندر پيل ٽيھن روپين جي موجودگيءَ جي پڪ ڪئي.

سٺ روپئين زينب مارڪيٽ مان ورتل، ڪاٽن جي نقلي Levis واري شرٽ، پگهر ۾ شم ٿي وئي هئس ۽ ساڍا ٽي سال اڳ ورتل جينز به سٿرن وٽان ڪجهه آلي لڳي رهي هئس. اها جينز، سندس سٺن ڏينھن جي يادگار هئي ۽ يونيورسٽي جي فائنل ييئر ۾ آل پاڪستان ٽوئر مھل ورتي هئائين. تڏهن جي دستور موجب، اها جينز ٿوري ٽائيٽ ورتي هئائين پر هاڻي اها کيس چڱي لوز ٿي چڪي هئي.

تـخـم تـاثـيـر - محمد علي مھر

تـخـم تـاثـيـر

محمد علي مھر

 


خميسي حقي جو هڪڙو وڏو ڪش هڻڻ کان پوءِ، نـڙيءَ مان خرڙاٽ ڪري، زور سان کانگهارو ڪڍي اڇلايو. کانگهارو پيل مـُوڙي کي لڳو ۽ اتي ئي چنبڙي پيو. پريان ڀت تي ويٺل ڪُڪِڙ، کانگهاري کي ڏسي، خوشيءَ مان ڪڙ ڪڙ جا آواز ڪڍيا ۽ زُون ڪري اچي کانگهاري کي لڳي.

خميسي هٿ جي پٺيءَ سان پنھنجي وڏين اڇين مڇن کي چنبڙي پيل کانگهاري جي باقيات کي صاف ڪندي، ربن کي چيو؛ ”ٻيلي! ڊوهي اٿئي رب جي! ڪوڙ ته ڪونه ٿو هڻين!“

ربن جي منھن تي فخريه مُرڪ تري آهي، چيائينس؛ ”توسان ڪوڙ هڻندس!“

رائـيـٽ ڪـنـيڪشـنـز - محمد علي مھر

رائـيـٽ ڪـنـيڪشـنـز

محمد علي مھر


 

اسان آهيون اڄوڪي رات سرڪار جا خاص مھمان!

ڇو آهيون؟!

اهو ٻڌائڻ، آهي ته هٿ سان پنھنجي منھن تي دانگي ڦيرڻ. پر ڳالهه لڪائي به ڪيستائين لڪندي؟!! اڄ نه کلي ته سڀان ضروري کُلي. ان ڪري پاڻ ئي ٿا پردو کڻونس.

رنجش ئي سھي - محمد علي مھر

رنجش ئي سھي

محمد علي مھر

 


سرءَ جي پڇاڙيءَ واريون ڪجهه شامون، نھايت ئي واهيات هونديون آهن. انھن شامن ۾ نه گهڻي گرمي محسوس ٿيندي آهي ۽ نه ئي وري ٿـڌ جو احساس جسم مان سيڪڙاٽ ڪڍرائيندو آهي. چوڏس ڪوهيڙو ڇانئجي ويندو آهي ۽ دونھون مٿي وڃڻ جي بجاءِ، هيٺ ڌرتيءَ تي لھي ايندو آهي. عجيب بيزار ڪرڻ واري مند آهي.

انھن ڏينھن ۾ پکي پکڻ سوير-ڀرو ئي وڃي پنھنجا آکيرا وسائيندا آهن ۽ مون جھڙا بي ماڳ مسافر حياتيءَ مان بيزار ٿي پنھنجي ٻرن مان ٻاهر، آزاد فضا ۾ نڪري ايندا آهن ۽ آڪاش ۾ اڏامندڙ بادلن وانگر ڀٽڪڻ لڳندا آهن.

هيءُ قصو به اهڙيءَ هڪ شام جو آهي.

هيـپـي نـيـو يـيـئـر - محمد علي مھر

هيـپـي نـيـو يـيـئـر

محمد علي مھر


 

ڪوٽـڙي بيراج واري پل جي وچ تي پھچي، هُن پنھنجي چمڙي جي جيڪٽ لاهي فوٽ پاٿ تي اڇلي ۽ قميص جا بٽڻ کولي ڇڏيائين. وڌي اچي ريلنگ جي ڀرسان بيٺو.

سياري جي رات چانڊوڪيءَ ۾ چلڪي رهي هئي. هوا جي هڪڙي ٿڌي جهوٽي، هن جي وارن ۾ ڪتڪائي ڪئي ۽ سندس قميص ۾ هوا ڀرجڻ جي ڪري ڦڙڦڙاهٽ ٿي. کيس سيءَ جي ڪري ڏڪڻي محسوس ٿي. تنھن هوندي به هن پنھنجا هٿ، برف جھڙي ٿڌي ريلنگ تي کوڙي ڇڏيا ۽ اڳتي ڏانھن جهڪي بيھي رهيو. درياءَ ۾ ٽپو ڏيڻ کان اڳي وارا چند لمحا، چڱيءَ طرح انجواءِ ڪرڻ چاهيائين پئي. سوچيائين؛ ”ڪجهه گهڙين کان پوءِ جڏهن منھنجو روح ڪائنات جي گھراين ۾ گم ٿي ويندو ته پوءِ مان ڪجهه محسوس ڪري سگهندس، الائي نه ...... مان ڪري سگهان يا نه .... هوءَ ته محسوس ضرور ڪندي!“