لومڙيءَ جو پُڇ- سليم سهتو

لومڙيءَ جو پُڇ

سليم سهتو

پراڻي زماني جي ڳالهه آهي، ته ڪنهن ڳوٺ ۾ هڪ پوڙهي مائي رهندي هئي. هڪ ڏينهن ٻڪري ڏُهڻ کان پوءِ، ڏڌل کير وارو ٿانءُ رکي، کير اُٻارڻ لاءِ ڪاٺيون کڻڻ وئي.

اتفاق سان هڪ لومڙيءَ جو اتان گذر ٿيو، ان جو کير سان ڀريل ٿانءُ ڏٺو، سو فوراً ان ۾ منهن وجهي لَڪ لَڪ ڪري سڄو کير پي وئي.

پوڙهي مائي پنهنجي ڪوڏر کڻي ان جي مٿان اُلر ڪئي ۽ ان جو پڇ ڪپي ورتائين. لومڙي ڊوڙي وڃي، هڪ ٽڪريءَ تي پهتي ۽ اتان ويهي پوڙهيءَ جي خوشامد ڪرڻ لڳي:

”پوڙهي، پوڙهي، مون کي منهنجو پڇ موٽائي ڏي نه! مان ان کي ٻيهر پنهنجي جاءِ تي لڳائي ڇڏينديس ۽ تڏهن پنهنجين لومڙين وٽ وڃي سگهنديس، نه ته اهي مون کي پڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

پوڙهي جواب ڏنو:

”تون مون کي منهنجو کير موٽائي ڏئي، مان تو کي تنهنجو پُڇ واپس ڪنديس.“

لومڙي ڊوڙي ڳئونءَ وٽ وئي ۽ چيائينس: ”اي ڳئون! مهرباني ڪري مون کي ٿورو کير ڏئي ڇڏ، مان اهو پوڙهيءَ کي ڏينديس، تڏهن هوءَ منهنجو پُڇُ واپس ڪندي، مان ان کي ٻيهر پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن وٽ واپس وڃي سگهنديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

ڳئونءَ جواب ڏنو:

”مون کي گاهه آڻي ڏي!“

لومڙي پوک ڏي وئي.

”پوُک ڙي پوک! منهنجي پياري پوک، مهرباني ڪري مون کي ٿورو گاهه ڏي! مان ان کي ڳئونءَ ڏي کڻي وينديس، ڳئون مون کي کير ڏيندي کير کڻي مان پوڙهيءَ ڏي وينديس، تڏهن هوءَ مون کي پُڇُ واپس ڪندي، مان ان کي پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن ڏي واپس وڃي سگهنديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

پوک جواب ڏنو:

”مون کي ٿورو پاڻي آڻي ڏي!“

لومڙي چشمي وٽ وئي ۽ ان کي چيائين: ”پاڻيءَ جا چشما، پيارا چشما! مهرباني ڪري مون کي ٿورو پاڻي ڏي، مان ان کي پوک ڏي کڻي وينديس، پوک مون کي گاهه ڏيندي، گاهه کڻي ڳئونءَ ڏي وينديس، ڳئون مون کي کير ڏيندي. کيرُ کڻي مان پوڙهيءَ ڏي وينديس، تڏهن هوءَ مون کي پُڇُ واپس ڪندي. مان ان کي پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن ڏي واپس وڃي سگهنديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

پاڻيءَ جي چشمي جواب ڏنو:

”مون کي هڪ جڳُ آڻي ڏي.“

لومڙي هڪ سهڻي ڇوڪريءَ وٽ وئي ۽ ان جي خوشامد ڪرڻ لڳي:

”سهڻي من موهڻي ڇوڪري! مون کي پنهنجو جَڳُ ڏي! مان ان کي چشمي وٽ کڻي وينديس، چشمو مون کي پاڻي ڏيندو، پاڻي کڻي پوک ڏي وينديس، پوک مون کي گاهه ڏيندي، گاهه کڻي ڳئونءَ ڏي وينديس، ڳئون مون کير ڏيندي، کير کڻي مان پوڙهيءَ ڏي وينديس، تڏهن هوءَ مون کي پُڇُ واپس ڪندي، مان ان کي پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن ڏي واپس وڃي سگهنديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

سهڻي ڇوڪريءَ جواب ڏنو:

”مون کي هار ٺاهڻ لاءِ ٿورا خوبصورت موتي آڻي ڏي!“

لومڙي سوناري وٽ وئي، هُن کان هار جي لاءِ ڪجهه موتين واسطي خوشامند ڪرڻ لڳي!

”اڙي سونارا، نيڪ سونارا! مون کي هار لاءِ ڪجهه موتي ڏي! مان اهي خوبصورت ڇوڪريءَ ڏانهن کڻي وينديس،  هو مون کي جڳ ڏيندي، مان ان کي پاڻيءَ جي چشمي وٽ کڻي وينديس، چشمو مون کي پاڻي ڏيندو، پاڻي کڻي پوک ڏي وينديس، پوک مون کي گاهه ڏيندي، گاهه کڻي ڳئونءَ ڏي وينديس، ڳئون مون کي کير ڏيندي، کير کڻي مان پوڙهي ڏي وينديس، تڏهن هوءَ مون کي پُڇُ واپس ڪندي، مان ان کي پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن ڏي واپس وڃي سگهنديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

سوناري جواب ڏنو:

”مون کي هڪ ڪُڪڙ جو بيضو آڻي ڏي!“

لومڙي ڪُـــڪڙ وٽ وئي ۽ ان کي التجا ڪيائين: ”ڪُـــڪڙ، اي! پياري ڪُــڪڙ، مون کي هڪ بيضو ڏي! مان اهو بيضو سوناري وٽ کڻي وينديس، هُو مون کي هار لاءِ ڪجهه موتي ڏيندو، مان اهي خوبصورت ڇوڪريءَ ڏانهن کڻي وينديس، هوءَ مون کي جڳ ڏيندي، مان ان کي پاڻيءَ جي چشمي وٽ کڻي وينديس، چشمو مون کي پاڻي ڏيندو، پاڻي کڻي پوک ڏي وينديس، پوک مون کي گاهه ڏيندي، گاهه کڻي ڳئونءَ ڏي وينديس، ڳئون مون کي کير ڏيندي، کير کڻي مان پوڙهيءَ ڏي وينديس، تڏهن هوءَ مون کي پُڇُ واپس ڪندي، مان ان کي پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن ڏي واپس وڃي سگهنديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

ڪُــڪڙ چيو: ”مون کي ٿورو اَنُ آڻي ڏي!“

لومڙي اَنُ ڇڙڻ واري وٽ وئي ۽ ان جي خوشامد ڪيائين:

”اڙي او رحمدل، چڱا ماڻهو! مون کي ٿورو اَنُ ڏي! مان ڪُــڪڙ ڏانهن کڻي وينديس، هوءِ مون کي بيضو ڏيندي، بيضو کڻي مان سوناري ڏي وينديس، هُو مون کي هار لاءِ ڪجهه موتي ڏيندو، مان اهي خوبصورت ڇوڪريءَ ڏانهن کڻي وينديس، هوءَ مون کي جڳ ڏيندي، مان ان کي پاڻيءَ جي چشمي وٽ کڻي وينديس، چشمو مون کي پاڻي ڏيندو، پاڻي کڻي پوک ڏي وينديس، پوک مون کي گاهه ڏيندي، گاهه کڻي ڳئونءَ ڏي وينديس، ڳئون مون کي کير ڏيندي، کير کڻي مان پوڙهي ڏي وينديس، تڏهن هوءَ مون کي پُڇُ واپس ڪندي، مان ان کي پنهنجي جاءِ تي لڳائينديس، تڏهن مان پنهنجي ڀينرن ڏي واپس وڃي سگهينديس، نه ته اُهي مون کي پُڇ کان سواءِ ٽوڪينديون.“

اَنُ ڇڙڻ واري کي ويچاري لومڙيءَ جي حالت تي افسوس ٿيو ۽ هُــن هڪ مُٺ اَنُ جي ڏئي ڇڏي.

لومڙي اَنُ کڻي ڪُڪڙ وٽ وئي، جنهن بيضو ڏنو، بيضو کڻي سوناري وٽ وئي، جنهن هار جي لاءِ ٿورا موتي ڏنا، موتي کڻي هوءَ خوبصورت ڇوڪريءَ وٽ وئي، جنهن کيس پنهنجو جڳ ڏنو. جَڳُ کڻي هوءَ پاڻيءَ جي چـشمي وٽ وئي، ان پاڻي ڏنو، پاڻي کڻي هوءَ پوک وٽ وئي، پوک ٿورو گاهه ڏنس، گاهه کڻي هوءَ ڳئونءَ وٽ وئي، جنهن هُن کي ٿورو کير ڏنو. لومڙيءَ اهو کيرُ پوڙهيءَ کي ڏنو، جنهن لومڙيءَ کي پُڇُ واپس ڪيو.