سوال
ھدايت منگي
”ڇو ٿي پنان؟ هرڪو ٿو اهو سوال پڇي. پنڻ کان بس ڪرائڻ جي ڳالهه ئي
ڪو ڪو نه ٿو ڪري. جوان آهيان، ماڻهو
چاهين به ٿا، پوءِ به رڳو گهڙيءَ سواءِ جي ڪچهري کپين. ان کان پوءِ سوال به بس ته
سوال ڪرڻ جو شونق به بس. تو وانگر اهو سوال هرڪو ڪندو آهي پر مان الائي ڇو هر ڀيري
سوال مٿان سوال ڪرڻ جو سوچيندي به آهيان، پر وري کڻي بس ڪندي آهيان.“
”ڪهڙو
سوال، جيڪو تون هميشه کائي ويندي آهين؟ اهڙو ڪو اصل وِيَل سوال ٺهي ايندو ٿئي ڇا؟“
”ها...“
”ڪهڙو...“
”مون
سان شادي ڪندين. گهر هلي ويهاري کاراءِ ته پنڻ ڇڏيان...“
”هون...“
خاموشي......
”چپ
ٿي وئين...“
”ها...
هڪڙو خيال اچي ويو...“
”تون
پنهنجو خيال ته مون کي ڪونه ٻڌائيندين باقي آيو منهنجي ڳالهه تي ٿئي...“
”ها
گهڻو ڪري... بهرحال.“
”هونئن،
سچي به ته پنڻ ۾ مزو به اچي ٿو. ڄنگهون ٿڪجي چُور ٿي ٿيون پون، باقي مٺايون،
انگور، صوف، ميوا، ڇولا، اصلي تو جهڙا
ته طعام کارائي پوءِ ڇڏيندا آهن. سڄو ڏينهن پيو هر هر وات مٺو ٿيندو آهي.“
”وات
مٺي ڪرڻ ڪان پئي ٿي سڄو ڏينهن پنين...“
”ڏس
نه، من اهو ساڳيو سوال وري نه پڇ نه...!“
”ساري...
ٺهيو...“
”هاڻي
ڀلا خرچي ڏي ته وڃان نه!“
”گهڻي
خرچي ڏيانءِ...؟“
”جيڪا
ٺيڪ سمجهين...“
”ڀلا
هيٺ لهندينءَ ته ڪاڏي ويندينءَ...؟“
”بس
گهٽيون هڻنديس ٻيو ڪاڏي ويندس. ڇو؟“
”بس،
مون چيو پئي ته جي شام جو گهمندي ڦرندي اي ڊي سي ڪالونيءَ ۾ اچي نڪرين ته ڪمشنر
آفيس جي ڀر ۾ منهنجي جاءِ اٿئي. در تي هڪ پاسي کجي ۽ ٻئي پاسي نم بيٺل نظر ايندئي.
رات جو اچي ٽڪ ته ڪچهري ڪيون. ڳالهيون به ٻڌاءِ ۽...“
”چڱو،
پوءِ ڏسنديس. هاڻي هلان ٿي. اهي ڏهه ئي ڏي...“
”اڙي،
جائي به کسي وئينءَ... چڱو پوءِ ڀلا اڄ شام...؟“
”ها...“
”ها
پر اهو ٻار ڪنهن کي ڏيون اچجانءِ.
ڪڪ
ڪندو اجايو...“
”ڇو،
تنهنجو پٽ هجي ته به نه آڻياس...؟“
............................................
”پگهر
بيهي ئي نٿو. ڇورا پاڻي پيار. گلاس کي ڌوئجانءِ، رَن ڪِنو ڪري وئي. رات رن ايندي
الائي نه. ڏهه رپيا به زيان ٿيا الائي ڇا... ڪنيون رنون...“
No comments:
Post a Comment