مزاح
مختصر ڪھاڻي
جاويد/ روشن شيخ
زال: ”جانو مان
پنهنجا وار ڪٽرايان؟“
مڙس: ”ڪٽراءِ.“
زال: ”وڏي مشڪل سان
ته وڏا ڪيا آهن.“
مڙس: ”نه ڪٽراءِ.“
زال: ”پر اڄڪلهه ننڍن
وارن جو رواج آ.“
مڙس: ”پوءِ ڪٽراءِ.“
زال: ”پر توکي وڏا
وار پسند آهن.“
مڙس: ”ته نه ڪٽراءِ
کڻي.“
زال: ”منھنجيون
دوست چون ٿيون، منهنجي چھري جي ڪٽ تي ننڍا وار سھڻا لڳندا.“
مڙس: ”پوءِ ڀلا ڪٽراءِ.“
زال: ”پر ننڍن وارن
جي چوٽي ناھي ٿيندي.“
مڙس: ”نه ڪٽراءِ.“
زال: ”سوچيان ٿي
تجربو ڪري ڏسان.“
مڙس: ”اھا ڳالهه
آهي، ته ڪٽراءِ.“
زال: ”جيڪڏھن خراب ٿي
ويا ته پوءِ؟
مڙس: ”نه ڪٽرائڻ
گھرجن توکي.“
زال: ”سوچي رھي
آهيان ڪٽرايان.“
مڙس: ”ڀلا ڪٽرائي ڏس.“
زال: ”سٺا نه لڳا
ته ذميوار تون ھوندين!“
مڙس: ”پوءِ نه ڪٽرائڻ
گھرجن.“
زال: ”پر ننڍا وار
سنڀالڻ ۾ آساني ٿيندي آهي.“
مڙس: ”پوءِ کڻي ڪٽراءِ.“
زال: ”ڀئو ٿو ٿئي
ته خراب نه لڳن.“
مڙس: ”پوءِ نه ڪٽراءِ.“
زال: ”مون فيصلو ڪيو
آهي، ته ڪٽرايان ٿي.“
مڙس: ”ڪٽرائي ڇڏ.“
زال: ”پوءِ ڪڏھن
ھلئون؟“
مڙس: ”تنهنجي مرضي،
نه ڪٽراءِ.“
زال: ”مان، اميءَ
جي گھر ھلڻ جي ڳالهه ٿي ڪريان.“
مڙس: ”پوءِ ڪٽرائي ڇڏ.“
زال: ”چوين ڇا ٿو
تون؟؟؟ تنھنجي طبعيت ته ٺيڪ آهي؟“
مڙس: ”نه ڪٽراءِ.“
ھي مڙس ويچارو پاڳل
جيان سڄو ڏينهن اھو ئي ويٺو چوندو آهي؛ ”پوءِ ڪٽراءِ! ڀلي نه ڪٽراءِ.“
No comments:
Post a Comment