گهوڙي تي گهٽ بار
الطاف شيخ
هڪ ڏينهن ڪبايان کي سندس سهري گاهه ڪرڻ لاءِ ٻنيءَ تي موڪليو. ٿوري دير بعد جڏهن ٻه وڏيون ڀريون گاهه جون ٿي ويون ته هو گهر ڏي موٽڻ جي تياري ڪرڻ لڳو. گاهه جون ڀريون چڱيون ڳريون هيون ۽ هن کي پنهنجي سهري جي گهر تائين انهن ڀرين سان گڏ پنڌ موٽڻو هو. بهرحال هڪ ڊگهي ڪاٺي کڻي هڪ هڪ ڀري ڪنڊ کان ٻڌي ڪاواٽيءَ وانگرڪاٺيءَ جو وچ ڪلهي تي رکي هلڻ لڳو. گاهه جي گهڻي وزن ڪري ڪاٺي هن جي ڪلهي تي وڍ وجهي رهي هئي ۽ کيس رکي رکي ساهي پٽڻي ٿي پيئي.
ڪجهه دير هلڻ بعد اوچتو هن کي پري کان هڪ گهوڙو نظر آيو. اهو سندس سهري جو گهوڙو هو جيڪو هتان هُتان چرندو واپس گهر ڏي وڃي رهيو هو. سندس ڳچي ۾ لغام به پيل هو. ڪبايان گاهه جون ڀريون رکي گهوڙي ڏي ويو ۽ لغام کان ڇڪي گاهه وٽ وٺي آيس. پوءِ گاهه جون ٻئي ڀريون مٿائنس رکيائين ۽پاڻ گهوڙي پٺيان آهستي آهستي هلڻ لڳو. گهرپهچڻ کان اڳ رستي تي هڪ ٽڪري آئي ٿي. اها چڱي خاصي اتاهين هئي ۽ ڪبايان پنهنجو پاڻ ۾ مٿي چڙهڻ جو سَتُ نه پئي ساريو. سو گهوڙي کي بيهاري پاڻ به ان جي پٺيءَ تي گاهه جي پويان ٿي ويٺو.
گهوڙو آهستي آهستي ٽڪريءَ تي چڙهڻ لڳو. ٿورو مٿي چڙهڻ بعد گهوڙي جي رفتار اڃا به گهٽجڻ لڳي. ڪبايان کي خيال آيو: ”گهوڙو شايد ٿڪجي پيو آهي. اهو منهنجي سهري جو گهوڙو آهي ۽ جي هو ٿڪل ٿڪل گهر پهچندو ته سهرو مون تي ڪاوڙيو. ٿي سگهي ٿو هن کي هن وقت گهوڙي تي چڙهي ڪيڏانهن وڃڻو هجي ۽ غريب گهوڙي تي واقعي گهڻو بار آهي- گاهه جي ٻن ڀرين کانسواءِ منهنجو پڻ.“
ڪجهه دير سوچڻ بعد ڪبايان کي دماغ ۾ هڪ رٿ آئي سو ٻئي گاهه جون ڀريون گهوڙي جي پٺتيءَ تان کڻي ڪاواٽيءَ ذريعي وري پنهنجن ڪلهن تي کڻي رکيون. آهستي آهستي ٿي گهوڙو نيٺ سهري جي گهر تائين پهتو. سهري گهوڙي مٿان ڪبايان ۽ ان مٿان گاهه جون ڀريون ڏسي تعجب مان پڇيو: ”اڙي ڪبايان هي ڇا تماشوڪيو اٿئي؟ گهوڙي مٿان چڙهي گاهه وري پاڻ تي رکيو پيو اچين!“
ڪبايان معصوميت مان وراڻيو: ”چاچا ڳالهه آهي ته مون کي خبر آهي ته توهان جي گهوڙي کي گهڻو بار کڻائيندس ته توهان جو گهوڙو ٿڪجي پوندو ۽ توهان مون تي ڪاوڙ ڪندائو. ان ڪري مون سوچيو ته گاهه آئون ٿوکڻي هلان ۽ گهوڙو فقط مون کي کڻي هلي.“
No comments:
Post a Comment