پوڙهي ڪڇونءَ جي سياڻپ
الطاف شيخ
ڪنهن زماني جي ڳالهه آهي ته هڪ ئي هنڌ هڪ لومڙ ۽ هڪ پوڙهو ڪڇون رهندو هو. هنن ٻنهي ڄڻن جي پاڻ ۾ سخت دشمني هئي.
لومڙ هر وقت پوڙهي ڪڇونءَ کي مارڻ پٺيان هوندو هو. پر هو ان ۾ ڪامياب هرگز نه ٿيندو هو خطري مهل ڪڇون پنهنجي ٿلهي کوپي هيٺان لڪي ويندو هو.
ڪجهه عرصي کانپوءِ لومڙ سمجهي ويو ته ڪڇونءَ کي اڪيلي سر مارڻ هن جي وس جي ڳالهه ناهي. سو هن پنهنجي دوستن عقاب ۽ ڪاٺ ڪٺي کان، ان ڪم لاءِ مدد گهري. جن هائوڪار ڪئي.
پوءِ ٽئي ڄڻا ڪڇونءَ کي ڳولڻ لاءِ روانا ٿيا. هنن ڏٺو ته هو ان وقت هڪ وڻ جي هيٺان خوشي وچان جهونگاري رهيو هو.
لومڙ هڪ خوفناڪ ٽهڪ ڏيندي پوڙهي ڪڇونءَ کي چيو؛ ”سو تون سمجهين ٿو ته پاڻ کي کوپي ۾ لڪائي اسان کان بچي ويندين؟ پر اڄ توکي پورو ڪرڻ لاءِ مون پنهنجو دوست ڪاٺ ڪٺو آندو آهي. هو تنهنجي کوپي منجهه آرپار سوراخ ڪري تنهنجو خاتمو آڻي ڇڏيندو.“
پوڙهو ڪڇون ڏاڍو ڊنو. هن کي ڄاڻ هئي ته ڪاٺ ڪٺي جي چهنب اهڙي تکي ٿئي ٿي جو سندس پٿرائين کوپي ۾ به آرپار ٽنگ ڪري وجهندي.
پر هن منهن لاهڻ بدران دل وڏي ڪري، وڏي دليري سان وراڻيو:”ها. ها. ها. اچ اچ بيوقوف ڪاٺ ڪٺا اچ. اچي پنهنجو شوق پورو ڪر. توکي شايد اها خبر ناهي ته منهنجو کوپو رُڪ کان به وڌيڪ سخت آهي. ٺونگا هڻڻ سان پنهنجي ئي چهنب چٻي ڪري رکندين.“
ڪاٺڪٺي جڏهن اهو ٻڌو ته ڊپ کان ڏڪي ويو.“
”جيڪڏهن منهنجي چهنب چٻي ٿي پيئي،“ ڪاٺڪٺي سوچيو، ”ته کاڌو ڪيئن کائي سگهندس. پوءِ ته آئون بک ۾ ئي پاهه ٿي مري ويندس.“
هن لومڙ جي ڪن ۾ ڪجهه سرٻاٽ ڪيو. ”ڪڇونءَ جي کوپي ۾ ٽنگ ڪرڻ مون کان نه پڄندو. اچو ته ڪا ٻي رٿ سوچيون.“
لومڙ عقاب ۽ ڪاٺڪٺي پاڻ ۾ منهن ملائي نئين اٽڪل سوچي.
”پوڙها ڪڇون!“ لومڙ چيو، ”پنهنجي مون لاءِ هڪ دفعو وري تيار ٿي وڃ. اسان ڪاٺيون ڪري باهه جو هڪ وڏو مچ ٿا ٻاريون. پوءِ ان مچ ۾ توکي اڇلائينداسين.“
پوءِ هي ڪڇونءَ جڏهن اهو ٻڌو ته ڊپ کان هن جو ذري گهٽ ساهه سڪي ويو. جيئري باهه ۾ پچڻ کان وڌيڪ دنيا ۾ ڀلا ٻي ڪهڙي خطرناڪ شيءِ ٿي سگهي ٿي. پر ان هوندي به هو دل وڏي ڪري زور زور سان کلڻ لڳو. ”ها. ها. ها. ڇا توهان سمجهو ٿا ته باهه کان آئون ڊڄان ٿو؟ توهان کي شايد خبر ناهي ته پنهنجي کوپي کي سخت ڪرڻ لاءِ آئون هر هفتي باهه جو سنان وٺندو آهيان.“
لومڙ عقاب ۽ ڪاٺڪٺي سمجهيو ته ڪڇون سچ پيو چوي. هڪ دفعو وري هنن منهن منهن ۾ وجهي هڪ تمام بهتر رٿ جو سوچيو.
”پوڙها ڪڇون!“ لومڙ خطرناڪ مرڪ منهن تي آڻي چيو، ”جيئن ته باهه ته توکي ماري نٿي سگهي ان ڪري هاڻ توکي عقاب کڻي درياهه ۾ وڃي ڦٽو ڪندو جيئن ان ۾ تون ٻڏي مري وڃين.“
”او منهنجا سائين لومڙ،“ سياڻي پوڙهي ڪڇونءَ منٿ ڪندي چيو، ”مهرباني ڪري اهو ڪم نه ڪجان. درياهه ۾ اڇلائيندي ته آئون پٿر وانگر وڃي تري کان نڪرندس ۽ ٻڏي مرندس. مهرباني ڪري منهنجي جان بخش. آئون سڄي عمر تنهنجو ٿورائتو رهندس.“
”ها. ها. ها. هاڻ ڪر خبر. پنهنجي کوپيءَ تي وڏو مان هئي ته هو توکي هر خطري کان بچائي ٿو. هاڻ ڇا ڪندين؟“ لومڙ کلڻ لڳو. ”عقاب! هن پوڙهي بيوقوف ڪڇونءَ کي هڪدم کڻ ۽ سامهون درياهه ۾ وڃي ڦٽو ڪرينس.“
عقاب پنهنجن چنبن ۾ ڪڇون کي کڻي مٿي اڏاڻو. پٺيان پٺيان ڪاٺڪٺو به اڏاڻو. لومڙ زمين تي ئي ڊوڙ پاتي ۽ اچي درياهه جي ڪپ تي بيٺو.
عقاب ڪڇون کي درياهه مٿان آڻي هيٺ پاڻيءَ ۾ اڇلايو. پاڻي ۾ ڪرڻ سان درياهه مان ڇنڊا نڪتا ۽ ڪڇون سڌو پاڻيءَ منجهه اندر هليوويو ۽ ڏسندي ئي ڏسندي غائب ٿي ويو.
ڪاٺڪٺي ۽ لومڙ درياهه جي ڪپ تي بيهي ٻڌا ٻڌا ٽهڪ ڏنا ته پوڙهو ڪڇون هميشه لاءِ مري ويو. عقاب جيڪو اڃا آسمان ۾ ڦيريون پائي رهيو هو تنهن پنهنجا پر هڪ ٻئي کي هڻي خوشيءَ جو اظهار ڪيو.
۽ پوءِ هي سڀ موٽڻ وارا هئا ته لومڙ جي اوچتو ڪڇونءَ تي نظر وڃي پيئي. ڇا ڏسي ته پوڙهو ڪڇون خوشيءَ مان هنن ڏي ترندو اچي.
”ها. ها. ها.“ پوڙهي ڪڇون ٽهڪ ڏنو. ”بيوقوفو! ڇا توهان کي اها به خبر ناهي ته آئون تارو آهيان ۽ منهنجو گهر درياهه منجهه آهي. مهرباني ڪري پنهنجي دوست عقاب کي چئجو ته مون کي گهر پهچائڻ لاءِ وڏي مهرباني.
No comments:
Post a Comment