ڪوئو، کيکڙو ۽ ڀونئر
الطاف شيخ
آئون هڪ باغائيءَ وٽ نوڪر هوس. جڏهن نوڪري ڪندي سال گذريو ته باغائي مون کي هڪ سوني گني ڏني. آئون اها گني کڻي کوهه تي ويس ۽ ان کي کوهه ۾ اڇلي چيم:
”مون پنهنجي مالڪ جي دل لڳائي خدمت ڪئي آهي. جيڪڏهن آئون سچو هوندس ته هيءَ سوني گني مٿي ترندي. جيڪڏهن ڪوڙو هوندس ته اها ٻڏي ويندي.“
آئون ان باغائي وٽ موٽي آيس ۽ هڪ سال وڌيڪ ڪم ڪرڻ لاءِ هن کي چيم. جڏهن هڪ سال پورو ٿيو ته باغائيءَ مون کي وري هڪ سوني گني ڏني. مون اها سوني گني کوهه ۾ اڇلائي چيو:
”مون پنهنجي مالڪ جي ڏاڍي خذمت ڪئي آهي. جيڪڏهن آئون سچو آهيان ته هيءَ گني پاڻيءَ ۾ ترندي. جي ڪوڙو هوندس ته پاڻيءَ ۾ ٻڏي ويندي.اها گني به پاڻيءَ ۾ ٻڏي وئي.
آئون وري باغيءَ وٽ ويس ۽ هن وٽ هڪ سال وڌيڪ ڪم ڪرڻ لاءِ عرض ڪيو مانس. جڏهن اهو ٽيو سال به پورو ٿيو ته باغائيءَ مون کي پهرين وانگر هڪ سوني گني ڏني. مون اها گني به پهرين وانگر کوهه ۾ کڻي اڇلائي ۽ چيو:
”مون پنهنجي مالڪ جي وڏي خذمت ڪئي آهي. جيڪڏهن آئون سچو هوندس ته اها گني پاڻيءَ جي مٿان تري ايندي. پر جي ڪوڙو هوندس ته اها ٻڏي ويندي.“
هن دفعي ٽئي گنيون پاڻيءَ جي مٿان اڀري آيون ۽ ترڻ لڳيون. مون ٽئي گنيون کڻي کيسي ۾ رکيون ۽ گهر ڏي روانو ٿيس.
رستي تي مون سوچيو، هڪ گنيءَ جو ان وٺندس. هڪ گنيءَ جو گوشت ۽ ڀاڄي خريد ڪندس ۽ باقي هڪ گنيءَ جا ڪپڙا لٽا وٺندس.
ٿورو اڳيان هليس ته رستي تي هڪ ڪوئو مليو. سلام دعا ڪرڻ بعد هو چوڻ لڳو:”دوست، مون کي هڪ گنيءَ جي ضرورت آهي هڪ گني مون کي ڏئي ڇڏ. ان جي عيوض جيڪي چوندين اهو ڪرڻ لاءِ تيار آهيان“.
مون پنهنجي دل ۾ چيو: مڙيئي خير آهي، منهنجو ته ٻن گنين مان به ڪم ٿي ويندو، هن ويچاري ڪوئي جي به ضرورت پوري ٿي وڃي ته سٺو.
مون هڪ گني ڪوئي کي ڏئي ڇڏي ۽ باقي ٻه قابو جهلي اڳتي وڌيس. ٿورو اڳيان مس هليس ته هڪ کيکڙو مليو. هن جي حالت خراب هئي. هن روئندي چيو: ”خدا جي واسطي منهنجي مدد ڪر. مون کي دڪاندار کي هڪ گني موٽائڻي آهي. جنهن جو سيڌو مونن کانئس گهڻو اڳ اوڌر تي ورتو هو. جيڪڏهن آئون هن کي اڄ جي تاريخ ۾ قرض واپس نه ڪندس ته هو مون کي جيل ۾ وجهرائي ڇڏيندو.“
مون کي کيکڙي تي ڪهل اچي وئي. مون هن کي يڪدم هڪ گني ڏئي ڇڏي. هن منهنجا تمام گهڻا ٿورا مڃيا ۽ چيو: ”توکي جڏهن به ڪنهن شيءِ جي ضرورت پوي ته مون کي ٻڌائجانءِ.“
هاڻ مون وٽ فقط هڪ گني وڃي بچي. آئون ان کي هٿ جي تري تي رکي وڃي رهيو هوس ته هڪ ڀونئر منهنجو رستو کڻي روڪيو. ”خدا جي واسطي مون تي رحم ڪر. مون کي هڪ گنيءَ جي سخت ضرورت آهي.“
مون سوچيو ته جيڪڏهن اها باقي بچيل گني به جيڪڏهن هن کي ڏئي ڇڏيندس ته پوءِ مون وٽ پاڻ لاءِ بچندوئي ڇا؟ پوءِ خيال آيم ته اهڙي به ڇا خود غرضي. مون کي جڏهن بک لڳندي ته ڪونه ڪو خدا جو بندو ماني کارائي ڇڏيندو. اهو سوچي مون باقي بچيل گني به ڀونئر کي ڏئي ڇڏي.
هاڻ آئون بلڪل خالي هٿين ٿي ويس. اڳيان وڌيس ته سامهون هڪ عاليشان محلات نظر آيو. ان محلات ۾ هڪ بادشاهه رهيو ٿي، جنهن کي هڪ ئي ڌيءَ هئي. هن نه ڪنهن ڳالهه تي کليو ٿي ۽ نه زبان سان ڳالهايو. بس ماٺ ئي ماٺ ۾ ويٺي رهي ٿي. بادشاهه کي ان جو تمام گهڻو فڪر هو. آخر هن اعلان ڪرايو ته جيڪو ماڻهو منهنجي ڌيءَ کي کلائي ڏيکاريندو ان سان پنهنجي ڌيءَ جي شادي ڪرائيندس.
مون اهو ٻڌو ته مون کي پنهنجا ٽئي دوست: ڪوئو، کيکڙو ۽ ڀونئر ياد اچي ويا. انهن ٽنهي مدد لاءِ مون سان واعدو ڪيو هو.
آئون واپس جهنگل ۾ آيس ۽ ٽنهي دوستن کي پاڻ سان کڻي محلات ڏي وڌيس. محلات جي در وٽ پهچي مون ڀونئر کي گانو ڳائڻ لاءِ ۽ کيکڙي ۽ ڪوئي کي نچڻ لاءِ چيو ۽ پوءِ جڏهن هنن شهزادي اڳيان ڳائڻ ۽ نچڻ شروع ڪيو ته شهزاديءَ کي کلي کلي پيٽ ۾ سور پئجي ويو.
بادشاهه ۽ ان جا وزير شهزاديءَ کي کلندو ڏسي ڏاڍو خوش ٿيا ۽ پوءِ ڪجهه ڏينهن بعد بادشاهه سلامت پنهنجي ڌيءَ جي شادي مون سان ڪرائي ڇڏي ۽ آئون بادشاهه جو جانشين ٿي ويس.
No comments:
Post a Comment