تاري اجهام ڳئي
(سرائڪي ڪھاڻي)
مصفطيٰ بهراڻي
”کنئون!... کنئون!“ رحمون ڪنڌ هيٺ ڪيتي، ڏوهين مٺين پيٽ وچ
ڏتي، آپڻيان ڦاڙيل مٻيليان سٻيليان گودڙيان آتون ڪيتي، اونڌي منهن هجري وچ پيا ها.
رک رک دانهن پئي ڪيتس.
”الا.... مر ڳيس!“ ڇهان ڏينهان ڪنون، پاسي دي سور آئون تپ
اهندي ڪايا ئي ڪڍي پوڙي هائي.
”ٺپ.....ٺپ“ ٻاهران ڪنهن دي آوڻ دي ڪئو، بيمار رحمون دي ڪن
تي پئي، چنگهه ڪر، ڏيکڻ ڪاڻ پاسا ولايس. هجري دي در تي مولبي صاحب کڙا ها_
رحمون مردي جهردي هولين پاسا ولايا، آکيس؛ ”مولبي صائب!
ڪيڌي وڃان! واسطائي رب دا، ميڏي حال تي رحم ڪر! ڏون چار ڏينهن ڇوڙ، جيستائين ساهه
ستڙا ٿيوان، انهان حالان نال مئين ڀلا ڪتان وڃ مران! چل ڀي نسي سگهدا. هڪ بيمار،
ٻيا هٿون خالي.... مولبي صائب رحم ڪر!“
”مئين ڪو تيڏا ٺيڪا چاتا ها؟ جتان وڻئي، اٿان وڃ مر، پر اٿو
ڪڍ ڪالا مٿا!“
”ڀلا.... او ميڏي امانتڙي؟ اها ڏيوو ها... ته جيڪر وڃ
ڪٿانهين ستي ڦڪي ڪراوان ها،“ رحمون سهڪدي سهڪدي آکيا.
”آکيومين ته مل وئسي، ڪتي والي ڀنڊي نه ٻڌ،.... بي امان
ڪٿون دا!“
”سائين اڃا ته نهين ملدي...“
مئين آکيا، سور دا ڦل! انهين مهل دا انهين مهل اٿ نڪل، نه
ته ول جيوين سمجهدا پئين.....“ مولي ائين آک ٻاهر نڪتا، ٿولا اڳتي وڃ ولا وليا_
”ها ڙي نمڪچور! مئين ڪو تيڏي، رول ڪتي وانگي آ، ميڏي در تي
ڪريا هاويه، بيشرم! ميڏي هٿ نه هو وني ها، ته اڄ تائين هڏ هڏ رل وڃئي ها، تيڏا
ڍونڍ ڪان ڪتي کاون ها!
”واهه مولبي صائب، تيڏا انصاف! تئين آپ ئي ته آکيا ها،
”ڦقير، سيالا هي.. مر نه وڃين!... رات ڪون آ هجري وچ سمهدا ڪر“. اوين آک، رحمون ول
ڀي هٿ ٻڌ آکيا؛
”سائين الله ڪون ڏيک، مئين ڦقير نال ايوين....“ رحمون ديا
اکين وچون لڙڪ ڪر پئي.
”بند ڪر وات! پليت دا ڦل، بيدين... رو پيا ڏکيندا اي! چڱا
ڄاڻين ته هڻ دا هڻ نڪل، نه ته....“
مولوي ڏاڙهي تي هٿ ڦيريندا لا حول پڙهندا ٻاهر نڪتا، اکين
ڳاڙهيان ٿي ڳيونس_
جهڙي ٽانڊي_ ڏيک چا ته ٻلن پيان ٻلن!
کٿابي ڊڪدي آئي.
”ڄلو ڇوري!“ مولوي کٿابيان ڪون هاها ڪيتي،
ٻال ڀڄ وڃ مسيت ڀيڙي ٿئي. پڇون مولوي ڀي تکا تکا مسيت وچ
لنگهه پيا، محراب والي مصلي تي ٻهه، ڪنڌ هيٺ ڪر سوچڻ لڳا، ٿولي دير ڪنون پڇي ڪنڌ اتي چاتس_
”اسحاق، گهن وڃ انهان کٿابيان ڪون_ڏيکان سڀهين ڪتلي ٽوئي
انيند هئين! ڏيک، متان شيخان دي ڳوٺ نه وڃين. اڳلي دفعي ته ڪتيان دا بهانا ڪيتا
هاوي، هڻ ڏيکان ته ڪهڙا بهانا ڪريندئين؟ هئين نه مکڻان مائي دا پٽ!“ مولوي مرڪدي
آکيا.
ڇوڪرن خوش خوش ٿي، کلدي، مسيت ڪنون نڪل رواني ٿئي.
پر مولوي ڪون اوچتي ڪا ڳالهه ياد آڳئي؛ ”الو! ڇورا ڀڄ، وڃ اسحاق ڪو ولا آ!“ الو سٿڻ چا ڪنجي، آئون
رکيس پيران تي زور، سو اک_ڇنڀ وچ اسحاق ڪون آ پڳا. ساڳيان پيران تي ڏونهين رڦدي
رڦدي آ مولوي ڪني حاضر ٿئي.
”جانو! نور نامي وچون تعويذ ڪڍ گهن.“
جانو ڪٻٽ کول تعويذ چا آيا. مولوي، اسحاق ڪو پراڀرانين ڪجهه
هولي هولي سمجهايا. سج لهه ڳيا.
مولوي سانجهي دي نماز جماعت ڪون پڙها، محراب وچ، مصلي تي
اجرڪ تاڻ ليٽ پيا_ هر ايڏي پاسا ولائي، هر اوڏي. دير دير نال ٻانگ ڏتس. عشا دي
نماز پوري ٿئي، هرڪو ڀڄ وڃ گهر وچ ارامي ٿيا.
سيالا آپڻين پور وچ ها، اتر ڀي آڪي ته اڄ نه لڳان ته ڪڏان
لڳان_ ڦڦڙي پئي ڪنبي! گهگهه انڌارا... جيڏي ڪن چا ڏي، ته
چپ ئي چپ_ڄڻ ته سڄي ڳوٺ وچ ديو گهم ڳيا ها. ڪتي ڀي ڀڄ وڃ سي ڪنون سوگهي ٿئي هن.
رڳا مولوي آئون ڏون کٿابي مسيت وچ کڙي، هولين هولين اليندي هن. ٿولي دير ڪنون پڇي،
لوڻي مريندي، پير پير وچ پيندي، هجري دي در تي آن کڙي. مولوي هٿ دي اشاري نال
ڏونهين کٿابيان ڪو هولين پر ڪرڙائي نال آکيا:
” اڃا کڙي هئو! اڙي وارا ڪرو..... متان ڪو ڏيک نه گهني!“
”شيطان دا ڦل! هڻ گهني ڏوڪر، ته ڳڻ ڏيوانس! معتبر... جماعت
ڪون دانهان ڏيندا ها!“ مولوي آپڻي منهن آکڻ لڳا.
کٿابيان چئندي ئي ٽين چئين ڏينهان دا پروٿا، پالي جهڙا پاڻي
دا مٽ، انهندي اتون چا گهتيا..... رحمون غريب جي رڙ نڪل ڳئي، اڀا ٿي ول ڪر پيا.
ڪرڻ نال بيھوشي وچ ”خرر.... خرر“ ڪرڻ لڳا.
کٿابيان مولوي ڏي ڏٺا، مولوي کٿابيان ڏي_سڀنئي دي ڪنڌ شرم
ڪنون جهڪ ڳئي. ڳوٺ دي ڪتيان وچ باهوڙ پئو ڳئي. آسمان وچ ٻلدي تاري اجهام ڳئي، چنڊ
ڏيکدئين ڏيکدئين شرم ڪنون ڪڪران وچ لڪ ڳيا....
مولوي فجر دي ٻانگ ڏتي_ رب دي رحمت جاڳ اٿي، رحمون ويچارا
هميشه ڪاڻ سمهه پيا. خدا دي بندي هڪ ٻئي پڇون هٿ منهن ڌوندي، ڏڪدي ڏڪدي مسيت وچ
آندي ڳئي. سج ڪندي ڪڍي... پر رحمت دي فرشتي، اڄ آپڻيان ڀريل جهوليان واپس ولا ڳئي!.
(ٽه-ماھي مھراڻ ۴-۱۹۵۶ع تان ٿورن سان کنيل)
No comments:
Post a Comment