پنجين ڏسا
منور سراج
”ٻُڌ!؟“
”هون!“
”جاڳين پئي؟“
”ها،“
”هڪ ڳالهه ته
ٻڌاءِ،“
”هون....
چئُه!“
”هُو ڪير
هو؟“
”ڪير هو؟؟“
”هُو جيڪو
آيو هو.“
”ڪير آيو
هو؟“
”ڪو ته هو“
”خبر ناهي.“
”ٻڌاءِ ڪير
هو.“
”الاءِ ڪير
هو.“
”ڪٿان آيو
هو؟“
”مون کي
پريشان نه ڪر. ٻڌاءِ؟“
”ڇا؟“
”اهو ئي ته
هُو ڪير هو، ڪٿان آيو هو؟“
”خبر ناهي ڪير
هو، ڪٿان آيو هو؟“
”تنهنجو ساڻس
ڪهڙو تعلق هو؟“
”ڪو به نه.“
”جڏهن کان هو
ويو آ، تون اداس رهڻ لڳي آهين!“
”ائين ناهي.“
”ته باقي؟“
”اها اداسي
ناهي.“
”ته باقي ڇا
آهي؟“
”اطمينان آهي
شايد!“
”کلين ڳالهائين
نه ٿي؟“
”کلڻ ڳالهائڻ
خوشيءَ جو دليل ٿورئي آ....“
”ته باقي؟“
”خوشي ڪا ٻي
شيءِ آ.“
”ته معنيٰ
تنهنجا ٽهڪ ڪوڙا هئا؟“
”ڪوڙا ته نه
هئا پر....“
”پر ڇا؟“
”پر سچ به نه
هئا.“
”ته ڇا هئا؟“
”سچ ۽ ڪوڙ جي
وچ ۾ هئا.“
”ڇا مطلب؟“
”اسين سڀ سچ
۽ ڪوڙ جي وچ ۾ ٿا گذاريون.“
”فضول فلسفو
نه بڪ.“
”فلسفو نه
آهي.“
”ته ڇا آهي؟“
”سچ آهي،“
”منهنجي تو وٽ
اهميت ناهي؟“
”آهي.“
”ڪهڙي ۽ ڪيتري؟“
”جهڙي ۽
جيتري ذال وٽ هڪ مڙس لاءِ هوندي آهي“
”جو ڪجهه
تنهنجي لاءِ ڪيم، سو اجايو هو؟“
”ڇا؟“
”گهر....
سهولتون..... پئسا ڏوڪڙ؟“
”مون کي
تنهنجي ضرورت هئي.“
”مان به ته
تو وٽ ئي هئس.“
”ڪٿي هئين
مون وٽ؟“
”ٻيو نه ته،
اٺين آسمان تي هئس؟“
”ها. اٺين
آسمان تي هئين.“
”ڇا مطلب، ڇا
جو اٺون آسمان؟“
”بي ڌيانيءَ
جو اٺون آسمان.“
””تولاءِ ته
اهو سڀ ڪجهه ڪيم جيڪو....“
”جيڪو......؟“
”جيڪو عورت
کي خوش ڪرڻ لاءِ ڪافي هوندو آ.“
”مثال طور؟“
”گهر....
سهولتون.... پئسا ڏوڪڙ.“
”اها ئي ته
تنهنجي ڀُل هئي.“
”مطلب ڇا
ته؟“
”عورت گل
وانگر ڌيان گهرندي آ. نه ملندو اٿس ته.... “
”ته....؟“
”ته
مُرجھائجي ويندي آ. عورت محض....“
”محض؟“
”محض گوشت
پوست ناهي.“
”ته باقي؟“
”عورت احساس
آهي.“
”ڇا مطلب؟“
”عورت عورتپڻو
آهي“.
”هميـشه توکي
توجهه ڏني اٿم“
”هونهه“.
”کلين ڇو ٿي
ته؟“
”ائين ئي.“
”وري به؟“
”واقعي ئي
توجهه ڏيندو آهين.“
”نه ڏيندو
هان؟“
”ڏيندو آهين
پر.... “
”پر ڇا؟“
”پر جڏهن
پنهنجي گهرج پوندي اٿئي.“
”اها بڪواز ٿي
ڪرين.“
”اهو سچ
آهي.“
”اهو ڪوڙ
آهي.“
”ته سچ ڪهڙو
آهي؟“
”سچ هي آهي
ته توسان پيار جي شادي ڪئي هئم.“
”۽؟“
”ٻنهي جي
اکين ۾ هڪٻئي جو عڪس رهندو هو.“
”هونهه.....“
”کلين ٿي؟“
”ها.“
”ڇو؟“
”ائين ئي.“
”وري به.“
”شوپيس وانگر
گهر ۾ رکي وساري ويٺين.“
”باقي گهر ۾
ويٺو تنهنجو منهن ڏسان هان؟“
”ڪٿي چيو هئم
ته ويٺو منهنجو منهن ڏس؟“
”ته باقي؟“
”تو ته ڪڏهن ڀلجي
به اکين ۾ جھاتي نه پاتي.“
”وقت نه ويو
آهي. اڃا ٻئي پوڙها نه ٿيا آهيون.“
”جواني ۽
پيري جسم جو نالو ٿورئي آ.“
”ته باقي؟“
”اهو ته
احساس جو نالو آهي.“
”تون اڃا به
سهڻي ۽ جواڻ جماڻ آهين.“
”مان ته ان
شام ئي پوڙهي ٿي وئي هئس. جنهن شام.....“
”جنهن
شام.....“
”جنهن شام
مون سان هڪ ڇيڙي کان ٻئي ڇيڙي تائين هلڻ جو واعدو ڪيو هئي پر....“
”پر...؟“
”پر اڃا
پنهنجي پسند جي پيلي ساڙهي پائي وار به نه ٻڌا هئم ته....“
”ته......؟“
”ته تون هڪ
فون جي گهنٽيءَ تي پارٽيءَ سان سودو طئي ڪرڻ هليو ويو هئيان ۽ مان......“
”۽ تون
...... ڇا؟“
”۽ مان ڇُڙيل
وارن وانگر وکري وئي هئس.“
”اها ڊوڙ ڊڪ
نه ڪيان هان ته تون......“
”ته مان؟“
”ته تون اها
پنهنجي پسند جي ساڙهي پائي سگهين ها.... ٻُڌاءِ؟“
”مان بحث نٿي
ڪرڻ چاهيان. مون کي ننڊ ٿي اچي.“
”مون کي به
ننڊ ٿي اچي پر مان سمهڻ کان اڳ .... “
”سمهڻ کان اڳ؟“
”وري به پڇڻ ٿو
چاهيان.“
”ڇا؟“
”اهو ئي، ته
هُو ڪيرُ هو؟“
”اها ته خبر
ناهي ته هو ڪير هو پر.... “
”پر ڇا....
؟“
”پر هن جي اچڻ
کان اڳ آسمان پکين سان ڀرجي ويو هو.“
”شاعري نه ڪر.“
”شاعري
ناهي.“
”ته ڇاهي؟“
”زندگيءَ جي ڳالهه
آهي.“
”مون کي سوال
جو جواب ڏي.“
”ڇا؟“
”تنهنجو ساڻس
ڪهڙو تعلق هو؟“
”شايد ڪو به
نه. .... شايد رڳو اداسيءَ جو.“
”تو هن سان ڇا
ڳالهايو؟“
”ڪجهه به
نه.“
”هن ڇا ڳالهايو؟“
”ڪجهه به
نه.“
”ماءِ گاڊ !
گونگو هو ڇا؟“
”گونگو ته نه
هو پر....“
”پر......؟“
”پر لفظن جو
محتاج نه هو.“
”ته باقي؟“
”سڀ ڪجهه
اکين ۾ هئس.“
”ڇا؟“
”هڪ بي انت
خالي پڻو.“
”خالي پڻو ڇا
ته؟“
”خالي پڻو ئي
سڀ ڪجهه آهي، ڇو ته.....“
”ڇو
ته.....؟“
”ڇو ته خالي
پڻي ۾ ئي سڀ ڪجهه آهي.“
”مثال ڇا
ته......؟“
”خالي پڻي ۾
پکي اڏندا ۽ .....“
”۽ ڇا؟“
”۽ ڪڪر وسندا
آهن. شايد خالي پڻو....“
”ڇا شايد؟“
”خالي پڻو
خدا جو آغوش آهي....“
”۽؟“
”۽ هن جي
اکين ۾ هڪڙو ڏک لکيل هو.“
”ڪهڙو؟“
”ته ماڻهو
محبت کان محروم ٿيندا پيا وڃن ۽.....“
”۽؟“
”دوستيءَ ۾
دغا، پيار ۾ چالاڪي ۽ رشتن ۾ سياست شامل ٿي وئي آ. ان ڪري.....“
”ان ڪري؟“
”ان ڪري ڇوڪريون
محبت کان، پکي وڻن کان ۽ ٻار گهـٽين کان ڊڄڻ لڳا آهن ۽ اهو ته...“
”اهو ته؟“
”ته ماڻهن جي
اکين ۾ خوابن لاءِ اسپيس نه بچيو آ....“
”عجيب
ائبنارمل ماڻهو هو..... جسٽ ميڊيڪل ڪيس.“
”ائبنارمل ماڻهو
نه هو، پر......“
”پر؟“
”ائبنارملٽي
جي دور ۾ نارملٽي جو احساس هو.“
”تنهنجو اهو
ساڳيو سوداءُ...... فنٽسي...... مٿان اچي رات لڙي آ.“
”ته پوءِ؟“
”مون کي صبح
سوير اٿڻو آهي ۽ سڀاڻي به ايندي ايندي......“
”ايندي؟“
”ايندي ايندي
رات ٿي ويندي.“
”ان ڪري؟“
”سڀاڻي تون ڪنهن
سائڪاٽرسٽ سان ملي وٺجان.“
”هونهه.“
”کلين ڇو ٿي؟“
”ائين ئي.“
”وري به؟“
”جن کي خود
علاج جي ضرورت هوندي آ، اُهي.....“
”اُهي؟“
”اهي ٻين کي
علاج جو مشورو ڏيندا آهن.“
”ڇا مطلب؟
مان بيمار آهيان.“
”مان بحث نه ٿي
ڪيان.“
”بحث جو شوق
مون کي به ناهي.“
”ته پوءِ
سمهي پئه. صبح آفيس وڃڻو اٿئي.“
”پر سمهڻ کان
اڳ وري به آ خري دفعو توکان پڇان ٿو.“
”ڇا؟“
”اهو ئي ته
هُو ڪير هو؟“
”سچي ٻڌايانءِ؟“
”ها ٻڌاءِ.“
”هو اُداس
قبيلي جو آخري فرد هو.“
”اُداس
قبيلو؟ ڇا مطلب؟“
”ها دنيا ۾
اداس ماڻهن جو هڪ الڳ قبيلو آهي.“
”ڪٿان آيو
هو؟“
”پنجين ڏسا
کان آيو هو.“
”پنجين ڏسا ڇا
آهي؟“
”پنجين ڏسا
چئن ڏسائن کان ڌار طرف آهي.“
”ڪٿي آهي؟“
”جِتي چار ڏسائون
ختم ٿين ٿيون، اُتان پنجين ڏسا شروع ٿيندي آهي.“
”پر ڏسڻ ۾ ته
نه ٿي اچي.“
”ائين ڏسڻ ۾
نه ايندي آهي.“
”ته باقي؟“
”ان لاءِ ٻاهر
ڏسڻو نه پوندو آهي.“
”مطلب؟“
”مطلب ڪجهه
به نه.“
”ته پوءِ هو ڪيڏانهن
هليو ويو؟“
”اوڏانهن،
جِتان آيو هو ۽ ويندي ويندي پاڻ سان....“
”پاڻ سان ڇا؟“
”پاڻ سان گڏ
مون کي به وٺي ويو.“
”هونهه.“
”کلين ٿو؟“
”ها.... کل ٿي
اچي.“
”ڇو ته؟“
”تنهنجو ساڳيو
سوداءُ.... فنٽسي.... وهم... تون ته....“
”مان ته ڇا؟“
”تون ته مون
وٽ آهين.... منهنجي بيڊروم ۾.... مون سان گڏ.“
”تو وٽ رڳو
منهنجا هٿ، پير، چهرو ۽ وار آهن.“
”ته باقي هُو
ڇا کڻي ويو؟“
”هُو منهنجي
دل جي ڌڙڪن ۽.....“
”۽ ڇا؟“
”۽ اکين جون
چارئي موسمون کڻي ويو.“
* * *
پانچویں سَمت
سندھی افسانے کا اردُو ترجمہ
افسانہ: منوّر سراج | ترجمہ: یاسر قاضی
”سنو!؟“
”ہُوں!“
”جاگ
رہی ہو؟“
”ہاں۔“
”ایک
بات تو بتاؤ۔“
”ہُوں۔۔۔
کہو!“
”وہ
کون تھا؟“
”کون
وہ؟؟“
”وہ،
جو آیا تھا۔“
”کون
آیا تھا؟“
”کوئی
تو تھا۔“
”پتا
نہیں۔“
”بتاؤ،
کون تھا؟“
”پتا
نہیں، کون تھا۔“
”کہاں
سے آیا تھا؟“
”پتا
نہیں۔“
”مجھے
پريشان ناں کرو۔ بتاؤ!“
”کیا؟“
”یہی
کہ وہ کون تھا، کہاں سے آیا تھا؟“
”پتا
نہیں کون تھا، کہاں سے آیا تھا؟“
”تمہارا
اس کے ساتھ کیا تعلق تھا؟“
”کوئی
بھی نہیں۔“
”جب
سے وہ گیا ہے، تم اداس رہنے لگی ہو!“
”ایسا
نہیں ہے۔“
”تو
پھر؟“
”یہ
اداسی نہیں ہے۔“
”تو
پھر کیا ہے؟“
”اطمينان
ہے شايد!“
”ہنس
بول ہی نہیں رہیں؟“
”ہنسنا
بولنا خوشی کی دليل تھوڑی ہے۔۔۔“
”تو
پھر؟“
”خوشی
کوئی اور چیز ہے۔“
”تو
اس کا مقصد یہ ہے کہ تمہارے قہقہے جھوٹے تھے؟“
”جھوٹے
تو نہیں تھے، لیکن۔۔۔“
”لیکن
کیا؟“
”لیکن
سچ بھی نہیں تھے۔“
”تو
پھر کیا تھے؟“
”سچ
اور جُھوٹ کے درمیان کچھ تھے۔“
”کیا
مطلب؟“
”ہم
سب سچ اور جھوٹ کے درمیان میں گزارتے ہیں۔“
”فضُول
فلسفہ مت بَکو!“
”فلسفہ
نہیں ہے۔“
”تو
کیا ہے؟“
”سچ
ہے۔“
”تمہارے
نزدیک میری اہمیت نہیں ہے؟“
”ہے۔“
”کیا
اور کتنی؟“
”جیسی
اور جتنی بیوی کے نزدیک ایک شوہر کی ہوتی ہے۔“
”جو
کچھ میں نے تمہارے لیے کیا، وہ سب فضول تھا؟“
”کیا؟“
”گهر۔۔۔
سہولیات۔۔۔ پیسے وغیرہ؟“
”مجھے
تمہاری ضرورت تھی۔“
”میں
بھی تو تمہارے پاس ہی تھا۔“
”کب
تھے تم میرے پاس؟“
”اور
نہیں تو؟ کیا آٹھویں آسمان پہ تھا؟“
”ہاں۔
آٹھویں آسمان پر ہی تھے۔ “
”کیا
مطلب، کیسا آٹھواں آسمان؟“
”بے
توّجہی کا آٹھواں آسمان۔“
”تمہارے
لیے ہی تو یہ سب کچھ کیا، جو۔۔۔“
”جو۔۔۔؟“
”جو
ايک عورت کو خوش کرنے کے لیے کافی ہوتا ہے۔“
”مثلاََ؟“
”گهر۔۔۔
سہُولیات۔۔۔ پیسے دولت۔۔۔“
”یہی
تو تمہاری بھول تھی۔“
”کیا
مطلب کہ؟“
”عورت
پُھول کی طرح توجہ مانگتی ہے۔ جو نہیں ملتی تو۔۔۔“
”تو۔۔۔؟“
”تو
مُرجھا جاتی ہے۔ عورت محض۔۔۔“
”محض؟“
”محض
گوشت پوست نہیں ہے۔“
”تو
پھر؟“
”عورت
احساس ہے۔“
”کیا
مطلب؟“
”عورت،
عورتپنہ ہے۔“
”ہمیشہ
تمہیں توجہ دی ہے۔“
”ہُونہہ۔۔۔“
”ہنس
کیوں رہی ہو؟“
”یُونہی۔۔۔“
”پھر
بھی؟“
”واقعی
ہی توجّہ دیتے ہو۔“
”نہیں
دیتا؟“
”دیتے
ہو، پر۔۔۔“
”پر
کیا؟“
”پر
جب تمہاری اپنی ضرورت ہوتی ہے، تب۔۔۔“
”یہ
تم بکواس کر رہی ہو۔“
”یہ
سچ ہے۔“
”یہ
جھوٹ ہے۔“
”تو
سچ کیا ہے؟“
”سچ
یہ ہے کہ میں نے تمہارے ساتھ پيار کی شادی کی تھی۔“
”اور؟“
”دونوں
کی آنکھوں میں ایک دوسرے کا عکس رہتا تھا۔“
”ہُونہہ۔۔۔“
”ہنس
رہی ہو؟“
”ہاں۔“
”کیوں؟“
”یونہی۔“
”پھر
بھی۔“
”شوپِيس
کی طرح گهر میں رکھ کر بھول گئے۔“
”تو
پھر کیا گهر میں بیٹھا تمہارا چہرہ دیکھتا رہتا؟“
”میں
نے یہ کب کہا تھا کہ بیٹھ کر میرا مُنہ دیکھو؟“
”تو
پھر؟“
”تم
نے تو کبھی بُھولے سے بھی میری آنکھوں میں نہیں جھانکا۔“
”ابھی
بھی وقت گیا نہیں ہے- ابھی دونوں بوڑھے نہیں ہوئے۔“
”جوانی
اور بڑھاپا جسمانی عمر کا نام تھوڑی ہے۔“
”تو
پھر؟“
”یہ
تو احساس کا نام ہے۔“
”تم
ابھی بھی خوبصورت اور جوان ہو۔“
”میں
تو اسی شام ہی بوڑھی ہو گئی تھی، جس شام۔۔۔“
”جس
شام۔۔۔؟“
”جس
شام تم نے میرے ساتھ ایک نقطے سے دوسرے نقطے تک چلنے کا وعدہ کیا تھا، مگر۔۔۔“
”مگر۔۔۔۔؟“
”مگر،
میں نے ابھی اپنی پسندیده پیلی ساڑھی پہن کر اپنے بال ہی نہیں باندھے تھے کہ۔۔۔“
”کہ۔۔۔؟“
”کہ
تم ایک فون کی گھنٹی پر پارٹی سے سودا طے کرنے چلے گئے تھے اور میں۔۔۔“
”اور
تم۔۔۔ کیا؟“
”اور
میں اپنے کُھلے بالوں کی طرح بکھر گئی تھی۔“
”یہ
بھاگم دوڑ نہ کرتا تو تم۔۔۔“
”تو
میں؟“
”تو
تم اپنی یہ پسندیدہ ساڑھی پہن سکتیں۔۔۔؟ بتاؤ!“
”میں
بحث نہیں کرنا چاہتی۔ مجھے نیند آ رہی ہے۔“
”مجھے
بھی نیند آ رہی ہے مگر میں سونے سے پہلے۔۔۔“
”سونے
سے پہلے؟“
”پھر
بھی پُوچھنا چاہتا ہوں۔“
”کیا؟“
”یہی
کہ، وہ کون تھا؟“
”یہ
تو پتا نہیں کہ وہ کون تھا، پر۔۔۔“
”پر
کیا۔۔۔؟“
”پر
اس کے آنے سے پہلے آسمان پنچھیوں سے بَھر گیا تھا۔“
”شاعری
نہ کرو۔“
”يہ
شاعری نہیں ہے۔“
”تو
کیا ہے؟“
”زندگی
کی بات ہے۔“
”مجھے
میرے سوال کا جواب دو۔“
”کیا؟“
”تمہارا
اس کے ساتھ کیا تعلق تھا؟“
”شايد
کوئی بھی نہیں۔۔۔ شايد صرف اداسی کا۔“
”تم
نے اس کے ساتھ کیا بات کی؟“
”کچھ
بھی نہیں۔“
”اس
نے کیا بات کی؟“
”کوئی
بھی نہیں۔“
”مائی
گاڈ! گُونگا تھا کیا؟“
”گونگا
تو نہیں تھا، پر۔۔۔“
”پر۔۔۔؟“
”پر
الفاظ کا محتاج نہیں تھا۔“
”تو
پھر؟“
”سب
کچھ اس کی آنکھوں میں تھا۔“
”کیا؟“
”ایک
بے انت خالی پن۔“
”خالی
پن کیا ہے؟“
”خالی
پن ہی سب کچھ ہے، کیونکہ۔۔۔“
”کیونکہ۔۔۔؟“
”کیونکہ
خالی پن ہی میں سب کچھ ہے۔“
”مثلاََ
کیا کہ۔۔۔؟“
”خالی
پن میں پنچھی اڑتے ہیں، اور۔۔۔“
”اور
کیا؟“
”اور
بادل برستے ہیں۔ شايد خالی پن۔۔۔“
”کیا
شاید؟“
”خالی
پن خدا کی آغوش ہے، اور۔۔۔“
”اور؟“
”اور
اس کی آنکھوں میں ایک غم پنہاں تھا۔“
”کون
سا؟“
”کہ
لوگ محبّت سے محروم ہوتے جا رہے ہیں، اور۔۔۔“
”اور؟“
”دوستی
میں دغا، پيار میں چالاکی اور رشتوں میں سياست شامل ہو گئی ہے۔ اس لیے۔۔۔“
”اس
لیے؟“
”اس
لیے لڑکیاں محبّت سے، پنچھی پیڑوں سے اور بچّے گلیوں سے ڈرنے لگے ہیں اور یہ کہ۔۔۔“
”یہ
کہ؟“
”یہ
کہ لوگوں کی آنکھوں میں خوابوں کے لیے اسپيس نہیں بچا۔۔۔“
”عجيب
ایبنارمل شخص تھا۔۔۔ جسٹ، میڈیکل کیس۔۔۔“
”ایبنارمل
نہیں تھا، پر۔۔۔“
”پر؟“
”ایبنارملٹی
کے دور میں نارملٹی کا احساس تھا۔“
”تمہاری
وہی خام خیالی۔۔۔ فینٹسی۔۔۔ اوپر سے رات بھی ڈھل چکی ہے۔“
”تو
پھر؟“
”مجھے
صبح جلدی اٹھنا ہے اور کل واپس آتے آتے بھی۔۔۔“
”آتے
آتے بھی؟“
”واپس
آتے آتے رات ہو جائے گی۔“
”تو؟“
”کل
تم کسی سائیکاٹرسٹ سے مل لینا۔“
”ہُونہہ۔۔۔“
”ہنس
کیوں رہی ہو؟“
”یونہی۔“
”پھر
بھی؟“
”جن
کو خود علاج کی ضرورت ہوتی ہے، وہی۔۔۔“
”وہی؟“
”وہی
دُوسروں کو علاج کا مشورہ دیتے ہیں۔“
”کیا
مطلب؟ میں بيمار ہوں۔؟“
”میں
بحث نہیں کر رہی۔“
”بحث
کا شوق مجھے بھی نہیں ہے۔“
”تو
پھر سو جاؤ- صبح تمہیں آفيس بھی جانا ہے۔“
”مگر
سونے سے پہلے پھر بھی ایک آخری بار تم سے پوچھ رہا ہوں۔“
”کیا؟“
”یہی
کہ وہ کون تھا؟“
”سچ
بتاؤں؟“
”ہاں
بتاؤ!“
”وہ
اُداس قبیلے کا آخری فرد تھا۔“
”اُداس
قبيلہ؟ کیا مطلب؟“
”ہاں،
دنيا میں اداس لوگوں کا ایک الگ قبیلہ ہے۔“
”کہاں
سے آیا تھا؟“
”پانچویں
دِسا سے آیا تھا۔“
”پانچویں
دِسا کیا ہے؟“
”پانچویں
دِسا چار سمتوں سے الگ سمت ہے۔“
”کہاں
ہے؟“
”جہاں
چار سمتیں ختم ہوتی ہیں، وہیں سے پانچویں سَمت شروع ہوتی ہے۔“
”پر
دیکھنے میں تو نہیں آتی۔“
”وہ
ایسے دیکھنے میں نہیں آتی۔“
”تو
پھر؟“
”اس
کے لیے باہر دیکھنا نہیں پڑتا۔“
”مطلب؟“
”مطلب
کچھ بھی نہیں۔“
”تو
پھر وہ کہاں چلا گیا؟“
”وہیں،
جہاں سے آيا تھا اور جاتے جاتے اپنے ساتھ ۔۔۔“
”اپنے
ساتھ کیا؟“
”اپنے
ساتھ مجھے بھی لے گیا۔“
”ہُونہہ۔۔۔“
”ہنس
رہے ہو؟“
”ہاں۔۔۔
ہنسی آ رہی ہے۔۔۔“
”کیوں؟“
”تمہارا
وہی سودائے خام۔۔۔ فينٹیسی۔۔۔ وہم۔۔۔ تم تو۔۔۔“
”میں
تو کیا؟“
”تم
تو میرے پاس ہو۔۔۔ میرے بيڈ رُوم میں۔۔۔ میرے ساتھ ۔۔۔“
”تمہارے
پاس محض میرے ہاتھ، پاؤں، چہرہ اور بال ہیں۔“
”تو
پھر وہ کیا لے گیا ہے؟“
”وہ
میرے دل کی دھڑکن اور۔۔۔“
”اور
کیا؟“
”اور
آنکھوں کے چاروں موسم لے گیا۔“
(منگل، 29 صفرالمظفر
1440 ھ ــ 29 اکتوبر 2019 ء)
No comments:
Post a Comment