پنجيتاليھه سال پِڇي - مٺل جسڪاڻي

پنجيتاليھه سال پِڇي!

سرائيڪي ڪھاڻي

مٺل جسڪاڻي

حُور نال گُذريل ملاقات چار مھيني اڳي ٿي ھائِي. سندس آکڻ تون، ميڏيان يادگيريان دا ڪتاب، جنھن وچ حور ديان ڳالھين به لکيل ھِن، مئين اڍائي مھيني اڳ موڪليا ھمس.

اساڏي اڄوڪي ملاقات، حُور دي رضا خوشي نال، اساڏي پراڻي گهر ٿِي ھَئي، جٿان ھُڻ مئين ته ڪونھي رھندان، پر وڃڻ، ٻَھڻ، ڪنھن نال ملڻ، ڪچھري ڪرڻ تي ڪا روڪ ٽوڪ ڪانھِين.

اڄ مليوسي، ته حُور دي نظر مئين تي پونديان اِي، پھلون آکيُس ”وڏا ڏاھا ٿي ڳَئين. يادگيريان لکيندي، مرچ مصالحي ملائي به گهڻي ۽ ٽالي به گهڻي“... او يڪ ساھي ڳالھائيندي رھي، مئين ٻُڌدا رھيم، ڪيون ته اتفاق نال، اساڏي ملاقات وقت، ٻيا ڪير ڪو نه ھا، مئين سوچيا، ڀلي حُور ڳالھا گهني، متان ڪو آ وڃي ۽ حُور ڳالھه مَٽا ڇوڙي. اُھين ڪري حور مسلسل ڳالھائيندي رھي، مئين لاڳيتا مُرڪدا، ڪنڌ نال ھا ڪريندا، ٻُڌدا رھيم...

حُور آکيا ”آپ جڏھن، چوري چوري، ڳجهه ڳوھه وچ، پھلي دفعي ملي ھاسي، ياد ته ڪر، تيڏي حالت ڪھڙي ھائِي! ڪيوين پيا ٿڙڪدا ھَوين، ڪيوين تيڪون پگهر چڙھه ڳَئي ھَن... مَرد به تون ھاوين، گهر به تيڏا ھا، ڊپ به تيڪون پئي ٿيا، اھو ته يادگيريان دي ڪتاب وچ تائين لکيا ئي ڪونھين“...

حور پنجيتاليھه سال اڳ جھڙي، منھن دي پڪي ٿي، ايوين پئي ڳالھايا، ڄڻ اڄ به گهر والي سڀ پاڙي دِي شادِي وچ ڳيل ھِن، اسان گهر وچ ملئي ھيون...

اوھه... بلڪل پنجيتاليھه سال اڳ وانگر، اڄ به، اوچتا ڪو آ ڳيا، حور خاموش ٿي ڳَئي، اسان ۽ آيل گڏجي ڪچھري به ڪِتِي، چانھه به پيتي. تان جو گهر دي گهٽي وچ ڪار دي ھارن وڄڻ لڳي. اھا ڪار حور ڪون چاوڻ آئِي ھائي.

حور واپس ڳَئي ھلي. مئين حور نال ملڻ آيا ھم. ھُڻ اُٿئين ٻھڻ ڪم دا نه ھا. وقت ڏٺم، سوچيم، اڃا سَويل ھي، ڪراچي پُڄ ويسان. اُھين ڪري مئين به آپڻي نوين گهر، ڪراچي نڪل ڳيم.

 

(مٺل جسڪاڻي جي فيسبڪ ٽائيم وال تان ۲۰ اپريل ۲۰۲۱ع تي کنيل)