مائيڪل اينجلو
(ريختہ ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: گلزار
سنڌيڪار؛ انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
ھڪڙي لومڙي، ھڪڙي گڏھ کي بادشاھ ٺاھڻ جو ڏٽو ڏيئي، شينھن وٽ وٺي آئي. شينھن، بيوقوف گڏھ کي، بنا پڇا چنبو ئي ھڪ ھنيو ته ڍيري ٿي پيو. پٽ تي ڪرڻ کان اڳ، کيس چيري ڦاڙي رکيائين. سندس سڄو گوشت کائڻ بعد، جڏھن کوپڙي پئي کاڌائين ته منجھس مغز کيس نظر نه آيو. ميڄالي جو چور لومڙيءَ کي سمجھندي، کانئس ترش لھجي ۾ پڇيائين؛ ”اڙي! ھن جو ميڄالو ڪاٿي آھي؟“
فقير، چپل، سيلفي ۽ مان
ننڍڙي ڪھاڻي
جبار آزاد منگي
تمام گهڻن
مھينن کان، هُن کي پيرين اگهاڙو گهمندي ڏسندو هيس، هڪ دفعي اکين مان لڙڪ لارون ڪري
وھي پيا، جو کيس سخت گرمي ۽ تپش ۾ ڏامر جي روڊ تي پيرن کي بچائيندي ڏٺم! تازي پگهار
کيسي ۾ پيل هئي، سوچيم ته خير جو ڪم ڪريان ۽ هن درويش کي هڪ چپل وٺي ڏيان، پر پنھنجي
گهر جو خيال آيو، جن ڀاتين کي سياري جي موڪلن ۾ ملڪ جي مختلف شھرن ۾ گهمائڻ جو واعدو
ڪيو آهي، جنھن لاءِ خرچ گهرجي! ۽ مون فقير کي چپل وٺي ڏيڻ جو خيال دل مان ڪڍي، پنھنجي
اکين مان وهندڙ ڳوڙها اگهندو گهر هليو آيس.
ڇا مطلب؟
ننڍڙي ڪھاڻي
ڪھاڻيڪار: حزب
الله آءِ سومرو
“ڪتا..... تو وٽ آهي؟”
ڪتاب گھر واري کان پڇيم پر ھن ھڪدم
اچي مڪ وھائي ڪڍي. چيائين؛ “تو مون کي ڪتو چيو؟”
چيم؛ ”يار! رسول ميمڻ جي ناول’ڪتا‘
بابت پڇيم ته اھو ڪتاب تو وٽ آهي؟”
چيائين؛ ”نه، اسان وٽ اھو نه
آيو آهي اڃا!”
وري ٻئي بوڪ اسٽال تي آيم، کيس
چيم؛ ”رنڊيء جي ڌيءُ تو وٽ آهي؟”
ڪاوڙ مان چيائين؛ ”تميز سان ڳالھاءِ!”
سڀ رنگ ميلو
ننڍڙي ڪھاڻي
منظور ڪوھيار
هوٽل جي مانڊڻيءَ تي ڪکو خان ڪنهن
گهري سوچ ۾ ويٺو هيو۔ ڏسي ٽوڪيومانس ته: ”چانھ ٿڌي ٿي ٿيئي، پي ڇڏ!”
“چانھ جو خير آهي، هڪڙي صلاح ته
ڏي!”
“ڪهڙي؟”
ارپنا
مختصر ڪهاڻي
سيف نياز
هو هڪ آڙيڪاپ ڪهاڻيڪار آھي!
ڪهاڻين لکڻ ۽ لفظن جي جادوگري ڪرڻ
۾ ڪمال حاصل اٿس.
اهڙيون جذباتي ۽ احساساتي ڪهاڻيون
لکندو آھي جو پڙھندڙ تڙپي پوندا آھن.
هڪ ٻئي پٺيان ڪافي ڪهاڻيون لکي
رسالن کان وٺي فيسبوڪ تائين مشھوري ماڻي چڪو آھي!
ڪافي ڇوڪريون سندس ڪهاڻين کان
متاثر ٿي رابطي ۾ آيس ۽ انهن مان ٽي چار ڇوڪرين سان هڪ ئي وقت پيار ڪري ٿو......!!!!!!
چوندو آھي: ”دل سمنڊ آھي ۽ ڇوڪريون
ڇوليون... سمنڊ ۾ ڪا هڪ ڇولي ته نه هوندي آھي!“
ڇوڪريون هن لاء بي چين ۽ بيقرار
رهنديون آھن.
ويھ تولا سون
مختصر ڪھاڻي
ڊاڪٽر پروين
موسيٰ ميمڻ
رفيه موبائل جي گهنٽيءَ تي ننڊاکڙين
اکين سان فون ڏي هٿ وڌائيندي سست نموني سان چيو، ”هيلو!!“
سامهون جو آواز ٻڌي کن پل ۾ ننڊ
اڏامي ويس، سندس سڀ کان سٺي ۽ پياري ساهيڙي شهناز جو فون هو. هوءَ گهڻيون ساهيڙيون
ڪڏهن به ڪونه رکندي آهي، فقط ٻه يا ٽي جيڪي دل کي سيبائيندڙ، صلاح مشوري ۽ خيال
شيئر ڪرڻ سان گڏ رازدار ۽ پر خلوص هجن، شهناز جو شمار انهن ۾ ئي هو. هوءَ سندس ننڍپڻ
جي ڪلاس فيلو ۽ دِل گهري دوست رهي آهي، ان کانسواءِ سئي گئس ڪالونيءَ جون ٻه ساهيڙيون
به اٿس هن جو گهر وارو سئي گئس ڪمپنيءَ ۾ آفيسر آهي، سندس رهائش گذريل ويهن سالن
کان سئي گئس جي ڪالونيءَ ۾ آهي، هتي عورتون شادين، غمين، موقعن مهلن تي ميل ميلاپ
سان گڏ هر ٻئي مهيني”ڪميٽي پارٽي“، ”افطار پارٽي“، ”عيد ملن پارٽي“، ”پروموشن پارٽي“
نموني جون دعوتون ڪنديون آهن، جن ۾ سڀ آفيسرن جون زالون شرڪت ڪن ٿيون. ائين هتي به
رازدار ساهيڙيون پاڙي ۾ هئس.
شهناز سان خير عافيت ڪندي کيس
هوءَ فڪرمند لڳي هڪدم پڇيائين، ”شهني! ڪجهه پريشان پئي لڳين؟“
ڪهاڻي ڪتاب “وِيهه تولا سون” جو اڀياس
ڪتاب تي تبصرو
محمد صديق منگيو
سنڌي ڪهاڻي، ته انگريزن جي
اوائلي دور کان، ميران محمد شاهه (اول) جي (ترجمو ڪيل) ڪهاڻي “سڌا تورو، ڪڌا تورو”
کان لکي پئي وڃي، پر جديد سنڌي ڪهاڻيءَ جو سفر لعل چند امر ڏني مل جي ڪهاڻيءَ “حر
مکيءَ جا” کان شروع ٿئي ٿو، جيڪا ۱۹۱۴ع ۾ لکي وئي، ان هڪ صديءَ جي سفر ۾ سنڌي ڪهاڻيءَ
ڪيترائي لاها چاڙها ڏٺا ۽ ڪيترن تجربن مان گذري آهي، پر ان جو سفر ڪڏهن به جهڪو ۽
جهيڻو نه ٿيو ۽ اهو ٿيڻو به ڪونهي، اڄ به سنڌي ادب ۾ ڪهاڻيءَ جي صنف جو پاسو
سگهارو آهي، اڄ به ملڪ جي ٻين ٻولين جي ڀيٽ ۾ سنڌي ڪهاڻي نه رڳو معياري ۽ جهجهي
انگ ۾ لکي پئي وڃي پر ان جو رنگ به چوکو آهي، اڄ به سنڌي ڪهاڻيڪارن جي سٿ مان گهڻن
کي ڇڏي، ڳڻڻ جهڙن ميچوئر ۽ سيبتن ڪهاڻيڪارن جو انگ ڏسبو، ته سنڌي ڪهاڻيڪارن جو
ايترو انگ، ورهاڱي کان اڳ ۽ پوءِ وارن دورن ۾ ڪڏهن به نه رهيو آهي، سينيئر ڪهاڻيڪارن
کان سواءِ جتي نئين ٽهيءَ جي ڪهاڻيڪارن جي کيپ تخليقي پورهيو ڪري پئي، اُتي نئون
تخليقي جوهر به دريافت ٿئي پيو، اها سرهائي جوڳي ڳالهه آهي، اڄ به وڏي شاهڪار ڪهاڻي
لکي پئي وڃي. اڄ به سنڌي ڪهاڻيءَ جي اعليٰ روايتن کي ڇيهو نه رسيو آهي. بس ڪا کوٽ
آهي، ته نقادن ۽ پڙهندڙن جي کوٽ آهي، اڄ جي سنڌي ڪهاڻيڪارن جي ڪُڻي ۾ ڪو به نقاد
نه آهي، دل جي اکين سان پڙهندڙن جي اڻاٺ آهي!
جادوئي گندڙو
(آمريڪي ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار؛ برنارڊ ميلامڊ
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
نيويارڪ
جي ھڪڙي نالي واري يونيورسٽيءَ جي مذھبي تعليمات جي شعبي ۾ ھڪڙو ھوشيار شاگرد، ڪن
سالن کان تعليم پرائي رھيو ھيو. پي ايڇ ڊيءَ جي ڊگريءَ ۾، ٿورو وقت وڃي بچيو ھيس.
يونيورسٽيءَ جي ڊين کيس صلاح ڏني ته جيڪڏھن سندَ وٺڻ کان پھرين ھو پرڻجي ته مستقبل
۾ سندس ترقيءَ جا موقعا گھڻا نڪري ايندا. انھيءَ شاگرد جو نالو فرينڪل ھيو. سندس
عمر، ستاويھ ورھيه ھئي. ڪتابي ڪيڙو ھيو، جنھن ڪري کيس سماجي سرگرمين ۾ حصو وٺڻ
لاءِ ويساند نه ھئي. ديني علمن منجھ کوڙ سارو عبور حاصل ڪري چڪو ھيو، ليڪن انفرادي
توڙي اجتماعي ميل جول رکڻ ۾ کوڙ پوئتي ھيو. جڏھن ڊين کيس پرڻي جو مشورو ڏنو ته
سندس اڳيان انڌو کوھ ھيو. ھو نيويارڪ جي مٿانھين علائقي جي ھڪڙي جھوني عمارت جي
چوٿين ماڙ تي رھندو ھيو. کيس خيال آيو ته ان مقصد لاءِ اخبارن ۽ رسالن جو سھارو
وٺجي. انھيءَ اپرانڌ، سندس نظر، ھڪڙي اخبار جي حصي تي پئي، جيڪو ٻه-سٽو ھيو. اھو
’ضرورت رشته‘ جو اشتھار ھيو، جنھن ۾ ميرج بيرو جي مالڪ سالزمن، ھر ڪنھن جي لاءِ
موزون رشتن جو بندوبست ڪرڻ جي دعويٰ ڪئي ھئي. ھن، پنھنجي اشتھار ۾ ڪو به ٽيليفون
نمبر نه ڏنو ھيو. صرف ايڊريس ڏني ھيائين ته رابطو خط پٽ ذريعي ڪيو وڃي. فرينڪل،
پنھنجي باري ۾ ضروري ڄاڻ، جھڙوڪ؛ سندس حيثيت، تعليم، ڪمائي، توقعاتون، رتبو ڪھڙو آ
۽ ڊگري وٺڻ ۾ آخري منزل تي آ وغيره، موڪلي ڇڏي. ھفتي کان پوءِ، سندس خط جو جواب
آيو. ميرج بيورو جي سالزمن، کيس پاڻ وٽ گھرايو ھيو ته روبرو ملاقات ٿي سگھي ۽ سندس
پسند مطابق، رشتو ڳولي سگھجي.
