پيار
رياضت ٻرڙو
ڌرتي آسمان کي درد منجھان ڏسندي
رهي.
آسمان کي ڪا پرواهه نه هئي ته ڌرتي
کيس مسلسل ڏسي رهي آهي.
ٻنهي جي وچ ۾ جيڪو مفاصلو هو، ان
تي اديبن ۽ نثرنويسن پنهنجين تخليقن ۾ وڏي طبع آزمائي ڪئي هئي، پر ڌرتيءَ ۽ آسمان
کي ان بابت ڪا به آگاهي نه هئي.
آسمان اڻ مَئي سمئه جيان پکڙيل هو
۽ ڌرتي ابتدائي پَل جيتري مَس هئي.
ان ابتدائي پل مان وڇوڙي جِي دانهن
اڻ مئي سمئه ۾ سمائجي وئي.
آسمان مان هڪ ستارو ڪِريو ۽ ڌرتيءَ
ڏانهن وڌندي فنا جي اونداهيءَ ۾ وڃائجي ويو.
ان وقت کان ــــــ
پيار سوجھرو آهي
۽ پيار اونداهي به آهي.
تو کي سوجھرو مليو آهي ۽ مون کي
اونداهه.
***
No comments:
Post a Comment