ھيڻو ھجڻ به عذاب آ
(ننڍڙي روسي ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: انتون چيخوف
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
ٿورا ڏينھن ٿيندا جو مون کي آفيس جي ڪمري ۾ گھرايو ويو، جتي منھنجي ٻارن جي اتاليق، يوليا واسيليونا، پنھنجو حساب چڪتو ڪرڻ آئي ھئي.
مون کيس چيو؛ ويھ! يوليا! ... اچ ته پھرين ليکو ٿا ڪيون. تو کي سدائين پئسن جي گھرج پوندي رھندي آ، ليڪن تون ايڏي لڄاري آھين جو زبان سان ته گھرندي ئي ناھين. خير اسان تو سان ٽيھ روبل مھيني جا طئي ڪيا ھيا.“
ڪتابن جا عجيب نالا
(ننڍڙي ڪھاڻي)
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
ھڪڙي ڇوڪري، پنھنجي پيءُ سان گڏجي، ڪتاب کپائي رھي ھئي.
اوچتو، ھن پريان کان پنھنجي محبوب کي ايندي ڏٺو. دل جو دھڪو تيز ٿي ويس. نيٺ چپن تي شرارتي مرڪ آڻيندي، چيائينس؛ ”ڇا تون ان ڪتاب جي خريداريءَ لاءِ آيو آھين، جنھن جو نالو آ ’بابو، مون سان ساڻ‘ انگريزي ليکڪ شيڪسپيئر اٿس.“
صبح ساجھر جو منھنجي اک کلي
(مختصر ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: پطرس بخاري
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
گدڙ کي کڻي کُٽي ته شھرِ مُنھن ڪري. مون کي به کنيو کُٽيءَ جو ھڪڙي ڏھاڙي پنھنجي پاڙيسريءَ لالا ڪرپا شنڪرجي برھمچاريءَ سان ڳالھ ڳالھ تان چُرندي چئي ويٺس؛ ”لالاجي! امتحان جا ڏھاڙا ويجھا پيا اچن. اوھان اسر ڏئي اٿندا آھيو، سو مون کي به ڀنڀراڪي مھل جاڳائيندا ڪيو.“
ھو حضرت به نيڪين ڪمائڻ لاءِ ڪو آتو ويٺو ھيو، سو ٻئي ڏھاڙي، اٿڻ سان ئي ايشور جو نالو وٺي اچي مون واري دروازي کي مڪن سان ورتائين. جھٽ سوا تائين ته مون سمجھيو، خواب پيو لھان. ھاڻِ ڪھڙي ڳڻتي. جاڳيس ته لاحول پڙھي وٺندس. ليڪن اھا گولا بازي ھوريان ھوريان وئي تيز ٿيندي ۽ سائين منھنجا جڏھن دروازي جي چؤنڪ واريون ڀتيون ڌُڏڻ، گھگھيءَ مٿان اونڌو رکيل گلاس پياني وانگر وڄڻ ۽ ڀت تي ٽنگيل ڪئلينڊر پينڊوليم وانگر جھولڻ لڳو ته سجاڳ ٿيڻو ئي پئجي ويو. ليڪن ھاڻ دروازو آھي جو لاڳيتو وڄائجندو پيو ٿو رھي. مان ته ڇا، مون وارن ابن ڏاڏن جا روح ۽ مون واري ستل قسمت به جاڳي پيا ھوندا. ڀلو آ ته ورندي ڏيانس.
