صبح ساجھر جو منھنجي اک کلي
(مختصر ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: پطرس بخاري
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
گدڙ کي کڻي کُٽي ته شھرِ مُنھن ڪري. مون کي به کنيو کُٽيءَ جو ھڪڙي ڏھاڙي پنھنجي پاڙيسريءَ لالا ڪرپا شنڪرجي برھمچاريءَ سان ڳالھ ڳالھ تان چُرندي چئي ويٺس؛ ”لالاجي! امتحان جا ڏھاڙا ويجھا پيا اچن. اوھان اسر ڏئي اٿندا آھيو، سو مون کي به ڀنڀراڪي مھل جاڳائيندا ڪيو.“
ھو حضرت به نيڪين ڪمائڻ لاءِ ڪو آتو ويٺو ھيو، سو ٻئي ڏھاڙي، اٿڻ سان ئي ايشور جو نالو وٺي اچي مون واري دروازي کي مڪن سان ورتائين. جھٽ سوا تائين ته مون سمجھيو، خواب پيو لھان. ھاڻِ ڪھڙي ڳڻتي. جاڳيس ته لاحول پڙھي وٺندس. ليڪن اھا گولا بازي ھوريان ھوريان وئي تيز ٿيندي ۽ سائين منھنجا جڏھن دروازي جي چؤنڪ واريون ڀتيون ڌُڏڻ، گھگھيءَ مٿان اونڌو رکيل گلاس پياني وانگر وڄڻ ۽ ڀت تي ٽنگيل ڪئلينڊر پينڊوليم وانگر جھولڻ لڳو ته سجاڳ ٿيڻو ئي پئجي ويو. ليڪن ھاڻ دروازو آھي جو لاڳيتو وڄائجندو پيو ٿو رھي. مان ته ڇا، مون وارن ابن ڏاڏن جا روح ۽ مون واري ستل قسمت به جاڳي پيا ھوندا. ڀلو آ ته ورندي ڏيانس.
