پنجوءَ جي عيد - مٺل جسڪاڻي

پنجوءَ جي عيد

مٺل جسڪاڻي

پنجوءَ سان پراڻا واسطا اٿم. سدائين پاڻ ئي اچي مٿي ۾ لڳندو اٿم. ڪلهه مليو، چئي: ”عيد لاءِ ورتل ڪپڙن جي سلائي جا پئسا درزي کي ڏئي، ڪپڙن جي ٿيلهي کڻي، دڪان مان نڪري روانو پئي ٿيس، ته دروازي تي بيهي درزي وڏي اخلاق سان آهستگي ۾ چيو: سائين دل ۾ نه ڪجو، اوهان جا ڪپڙا، ڀل ۾ پنجوءَ پهلوان جي ماپ تي سبي ڇڏيا اٿم.“ منھن ۾ سونڊ وجھي ڏٺومانس ته اڳتي چوڻ لڳو؛ ”پنجو! اهو تو وارو نالي ڀائي! جنهن زندگيءَ ۾ هڪ به ملهه نه ماري آ! سڏائي وري پهلوان ٿو! ان پنجوءَ جي ماپ تي تنهنجا ڪپڙا سبي ڇڏيا اٿم. اڃا به پئي چيائين؛ اوهان جو خير آهي، مڙئي ٿورا خلاصا بيهندا! باقي رهيو پنجو پهلوان! اهو عيد پراڻن ڪپڙن ۾ گذاري. پوءِ ڀلي پيو مون کي ڳوليندو وتي! آئون هتان لڏيو پيو وڃان! گهر ناٺي ٿيڻ جي شرط تي مائي ملي اٿم! ساهرن ۾ رهندس. دڪان به اتي کوليندس.“

ڪير ٿو ڪنھن لاءِ مري- آدرش

ڪير ٿو ڪنھن لاءِ مري

هندوستان جي راجا جي ڪهاڻي

آدرش

هندوستان تي هڪ راجا راڄ ڪندو هو. هن جو نالو ”ڀرتري هري“ هو. هو هڪ سخي، ديا وان ۽ هڏڏوکي مڙس هو.

راجا جي وني ڏاڍي سهڻي هوندي هئي. اهڙي ڄڻ وڄ هجي. راجا هن جو بدن ڏسي ٺرندو هو. راڻيءَ جو بدن به نرم ۽ گرم هوندو هو. ڀرتري هري هن ڏانهن پيو نهاريندو رهندو هو ۽ ڍاپندو ئي نه هو. هن جي اندر جي اُڃ نه لهندي هئي.

ٻه-وڙھائو چغل خور- آدرش

ٻه-وڙھائو چغل خور

پنجاب جي لوڪ ڪهاڻي

آدرش

پراڻي زماني جي ڳالهه آهي ته هڪ ڳوٺ ۾ هڪ چغلخور رهندو هو. هن کي چغلي هڻڻ کانسواءِ آرام ئي نه ايندو هو. ان عادت کي ڇڏڻ جا هن گهڻا ئي حيلا هَلايا پر نه ڇڏي سگهيو. ان عادت ڪري هن کي چڱي ڀلي نوڪريءَ مان ڌڪا ڏئي ڪڍيو ويو. هن جيڪا ٿوري گهڻي جيڪا موڙي بچائي رکي هئي سا به کائي کپائي ويو ته بک مرڻ لڳو. هن گهڻن کي ايلاز منٿون ڪيون کيس نوڪريءَ تي بيهاريو وڃي، پر هن جي افعالن ڪري هر هنڌان کُتو جواب مليس. هن پوءِ ڳوٺ ڇڏڻ جو فيصلو ڪيو.