ڀَؤُ
(مختصر ريختا ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: گلزار
سنڌيڪار: انجنيئر عبدالوھاب سھتو
ڀؤَ کان ھن جون نسون سيٽجي پئي ويون ۽ ويٺي ويٺي گوڏا ائين پئي کڙڪيس ڄڻ مرگهي ٿيڻ واري ھجيس.
شھر ۾ فساد کي ڦھلئي، چار ڏينھن ٿي چڪا ھيا. ڪرفيو جهٽ سوا لاءِ، صبح جو کلندو ھيو، جهٽ سوا لاءِ شام جو. ڪرفيو کلي ته ڪي ٿورا ماڻهو تڪڙ پڪڙ ۾ ڏھاڙي جي واھپي جون شيون وٺي سگھن. ڪي ماڻھو جهٽ پٽ ۾ مار ڌاڙ ڪري وٺن. باھيون ڏين. چاقوبازي ڪري وٺن ۽ ڪي لاشا ڪيرائي وجهن ۽ ڪرفيو شروع ٿيڻ کان اڳي پنھنجن گهرن ۾ پڄي، ٿانيڪا ٿي ويھي رھن. بمبئيءَ ۾ گرم گرم خبرون ۽ گرم گرم خون مسلسل اُڙها پئي. ليڪن ريڊيو ۽ ٽي وي باقاعده انائونس ڪري رھيا ھيا ته شھر جي حالت قابوءَ ھيٺ آھي ۽ حالتون نارمل ٿينديون ٿيون وڃن.
