حج اڪبر
(ريختہ ڪھاڻي)
ڪھاڻيڪار: منشي پريم
چند
سنڌيڪار: انجنيئر
عبدالوھاب سھتو
منشي
صابر حسين جي ڪمائي ٿوري ۽ خرچو وڏو ھيو. پنھنجي ٻچڙي لاءِ، آيا رکڻ ڳؤري پئي لڳس.
ليڪن ھڪ ته ٻارڙي جي صحت جي ڳڻتي ۽ ٻيو پنھنجي برادريءَ کان گهٽ ٿي رھڻ واري خواريءَ،
اھو خرچ برداشت ڪرڻ تي مجبور ڪري وڌس. ٻار به آيا سان ريڌل ھيو. سڄو ڏينھن ان جي
ڳچيءَ جو ھار لڳو پيو ھيو. انھيءَ سبب جي ڪري، آيا اڃا به اھم ٿي پئي ھئي. مگر
شايد مڙني کان وڏو سبب اھو ھيو ته حضور شرميءَ وچئون آيا کي جواب ڏيڻ جي ھمت نه
پئي ساري سگهيو. ڪراڙي وٽن، ٽن سالن کان بيٺل ھئي. انھيءَ ئي سندس اڪيلڙي پٽ کي
پاليو تاتيو ھيو. پنھنجو ڪم، دل سان ڪندي ھئي. کيس ڪڍڻ لاءِ ڪو بھانو نه پئي مليو.
وري ھروڀرو جو ڪنھن تي چُٽو لائڻ به صابر جھڙي بردبار ماڻھوءَ لاءِ ممڪن نه ھيو. مگر
شاڪره جي انھيءَ معاملي ۾ مڙس سان اڻبڻت ھئي. کيس شڪ ھيو ته آيا اسان کي ڦريون ٿي
وڃي. جڏھن آيا بازار مان موٽي ته ھيءَ ٻنڀي تي لڪي بيٺي ھجي ته ڏسان؛ اٽو لڪائي ته
نه ٿي رکي. ڪاٺيون لڪائي ته نه ٿي رکي. سندس آندل شيءِ کي ڪلاڪن جا ڪلاڪ پئي جاچيندي.
پڇندي. ورجائي ورجائي پئي پڇندي ھيترڙو ڇو؟ گهڻو اگھ اٿس؟ ڇا ايڏو مھانگُ ٿي ويو
آھي! آيا ڪڏھن ته انھن بدگمانين جي ورندي، مٺڙي ٻوليءَ ۾ ڏيندي پر جڏھن بيگم گهڻو
تکي پوندس ته ھيءَ به ڪڙڪو ڪري ورندي ڏيندس. صفائيءَ لاءِ شاھديون پيش ڪندس. رد
ڏيڻ ۽ دليل بازيءَ ۾ پھر لڳي ويندا. لڳ ڀڳ اھا ويڌن، ڏھاڙي ھوندي ھئي. ۽ ڏھاڙي اھو
ڊرامو، آيا جي ٿورن ڳوڙھن ڳاڙڻ کان پوءِ وڃي پڄاڻي ڪندو ھيو. آيا جو، ايڏيون
سختيون سھي، رھيو پيو ھجڻ، شاڪره جي شڪن کي ويتر پاڻي ڏيندو ھيو. کيس ڪڏھن يقين نه
ٿيندو ھيو ته ھيءَ ڪراڙي، محض ٻارڙي جي قرب ۾ ڪِري پئي آھي. آيا کي اھڙي نرم دل جي،
ھرگز نه سمجهندي ھئي.
