Sunday, July 23, 2017

ورڪ ۽ وهڪ - ھدايت منگي

ورڪ ۽ وهڪ
ھدايت منگي
”اڙي! اها نرس اٿئي.....“
”خبر آهي........“ نجما ويهارو کن وکن تي بيٺل ڇوڪريءَ وٽان نهار موٽائيندي، ڦڪائيءَ سان چيو.
”اها ساڳي نرس ته آهي جنهن بابت اخبار لکيو هو ته پوئين اليڪشن ۾، قتل ٿي ويل اميدوار فياض عليءَ لاءِ اسپتال جي مريضن جون سهڻيون مائٽياڻون ڦاسائي، کيس سپلاءِ ڪندي هئي.“
هن پيشورانه انداز ۾ نرس جو تعارف ڪرائيندي زيبيءَ کي معلومات ڏني.
” پر ڪالهه ته مولانا قريشيءَ جي ورڪ ڪندي پئي وتي.......“


” پوءِ توکي ڇو ٿو ساڙ ٿئي........مخالف پارٽيءَ جي ورڪر آهين، تڏهن؟“
” نه........ائين ته ناهي..........پر..............“
”پر ڇا.....سڌي سئين ڳالهه آهي. ٻئي پارٽيون ماڻهن کي جيڪا پڳ ٻڌائينديون، سابه خبر آهي.........هونهه.........لعنتي............پر تون مون کي ۽ هن نرس کي رڳو پيٽ ئي ته پالڻو آهي. پئيون ٿيون وهون.“
”پر“، زيبيءَ جي ذهن جي ڪنهن ڪنڊ مان ٿَڪَ ۽ بيزاريءَ جو روپ وٺي لفظ اٻڙڪي آيا. ”ڪيستائين...........آخر اسان کي ڪيستائين وَهڻو آهي.......؟“
”ايستائين، جيستائين پوڙهيون ٿي وڃون..........۽.............تيستائين شايد ڌيئون به سامائجي وينديون......“
”اهو تو پورو جواب ته ڪونه ڏنو.......“
”پورا جواب پيٽ جي آڳ ۾ سڙي ڀسم ٿي ويندا آهن......مسئلو قائم رهي ته پوءِ پورا جواب وري ڪهڙا..........؟“

.................. ٻئي ڄڻيون مولانا مهرآباديءَ جي بنگلي ۾ گهري ويئون ۽ پٺيان چوڪيدار مڇ تي هٿ هڻندي، مرڪي، دروازو بند ڪري ڇڏيو.

No comments:

Post a Comment