زرينه
ھدايت منگي
هو ڀت ۾ ٽنگيل آرسيءَ اڳيان اچي بيٺو آهي.
ڦڻيءَ سان گڏ رکيل گاسليٽ جي چمني رات جو آرسيءَ جو ڳچ حصو دونهين سان ڪارو ڪري
ڇڏيو آهي. ميرو ٽوال ڪئونري مان آلو ڪري آرسيءَ کي اگهي ٿو ۽ ڦڻي کڻي وار سنوارڻ
لڳي ٿو.
”اڄ
وري وڃانس ٿو. اڳئين ڀيري به ويو هومانس ته ڳاله ئي نه سمجهيائين. ڪجهه پڇيائين ئي
ڪونه. ڏسي وٺي ”اچو، اچو“ ڪيائين. مان ساڻس ڀاڪر پائي ملڻ يا سندس ڪتابن تي تبصرو
ڪرڻ ڪونه ويو هوس. لڳي ٿو ته وٽس وڃڻ وارن ۾ اڪثريت اهڙن جي آهي، جيڪي سندس ڪتابن
جي تعريف لاءِ سيڙجي اچن ٿا. مان جيترا ڀيرا به وٽس آيو آهيان، ان مقصد سان نه ويو
آهيان. مون واري ڳالهه کي واتئون نڪرڻ جو موقعو ئي نه مليو. جهٽ چانهه جو آرڊر ڏئي
کڻي نئون ڪتاب اڳيان رکيائين ڄڻ منهنجي منظوريءَ جي محتاجي هجي ڪتاب کي. تعريف جو
محتاج ڪتاب ئي ڪهڙو. گهٽ ۾ گهٽ ڇپائڻ کانپوءِ ته ڪتاب بابت راءِ ڪابه ٿي سگهي ٿي.
۽ هي ليکڪ رڳو هڪ ئي قسم جي تبصري جي اميد ڇو رکندا آهن؟
صابڻ سان رکا ٿي ويل ڳٽا ڪريم سان آلا ڪري
آخري ڀيرو آرسيءَ ۾ پنهنجي ڏيک جو جائزو وٺي ٿو ۽ ڪمري کي ڪلف ڏئي گهٽيءَ ۾ نڪري
اچي ٿو.
... ۽ زرينه جو من گلاب وانگر ٽڙي پئي ٿو.
در ٻاهران رکيل صندليءَ تي کير جي ٻاٽلي ۽ ٻيو ڪوبه ڪونه. سندس ميڇ ته هن گهٽيءَ ۾
سڌو ٿيڻ شرط ئي وصول ڪري ورتي هئي. هوءَ اهائي دروازي ۾ لڳل پردي وانگر لڙڪي رهي
آهي. شام جي ڏوڀ جو کير وڪڻڻ لاءِ.
”ڀاڻي
جا ٻار چڱا هوشيار آهن، پر گهر ۾ پڙهڻ تي ڪو زور جيستائين نٿو ڀرين، امتحان مڙئي ڏکيو
پاس ڪري سگهندا.“
”۽
تو وٽ جو اچي ٿا ڪلاڪ ڪلاڪ پڙهن. تون هوشيار نه ڪندين ڇا؟ پاڻ ته ڪيئن ڳالهه ڳالهه
۾ ماڻهوءَ کي قابو ڪري ٿو وٺين، هنن کي اهڙو نه ڪندين؟“
”مون
ڪنهن کي قابو ڪيو آهي، توکي نه، بس! ۽ ان جو سبب ته ٻيو آهي نه. مڙسنهن مان ته ٻار
ڪونه پئي...“
”هاڻي
ٺهيو. صفا ڪنو آهين... وڃ، وڃ. کير رڳو صبح جو ٿو وٺڻ اچين. شام جو ته تون هليو
وڃي ڊيوٽيءَ تي. صبح جو ته سڀ ڪنهن کي ٿو کير کپي. جيڏيءَ مهل ماڻهن جا هجوم هجن
ته تون به اچي گلاس جهلين. ماڻهن جي منهن تي ته توکان پئسا وٺڻا ٿا پون. ٿورو دير
سان ايندو ڪر. ايمان سان تانگهه ته خوابن ۾ به هوندي آهي، پر ڳالهين ۾ مزو جيڪو
اڪيلائيءَ ۾ ٿو اچي سو ٻين جي روبرو ڪٿي. شام جو کير وٺڻ وارو ڪونهي ته تون به
هليو وڃين ڊيوٽيءَ تي.“
”مان
توکي رڳو اڪيلائيءَ ۾ ٿو کپان تنهنجي اها مرضي آهي نه، پر مون سان به ته ويل آهي.
زال زنب وارو ڪوبه ماڻهون ايترو وقت ته ڪنهن پرائي زائفان کي ڏئي نٿو سگهي، جيترو
تون مونکان ٿي گهرين.“
”چڱو،
چڱو - رات در کليل هوندءِ. هو مئو ته وات ڦاڙي سومهڻيءَ جو ئي سمهي ٿو پوي. سڄو
جهان اڌ – اڌ رات تائين ريڊيا ٽيپيون پيو وڄائي ۽ هي آهي جو ماني کاڌي ناهي ۽ گڏهه
وانگون ڪريو ناهي.“
”ويچارو
ڪراڙو آهي. صبح شام ٿو سائيڪل تي کير وڪڻي. ٿڪبو ته هوندو.“
”چڱو
جو سمهڻ مهل صفا مري ٿو وڃي. مهينو ٿي ويو اٿس جو کڻي، لڱ پڪڙي پاڻ ڏي ڇڪي. مان به
هاڻي ٿُڪ هڻانس. ها، جائي! جي تنهنجو پٽ ڄمي ته نالو ڇا رکنديسانس؟“
”ڇا
رکندينئس.“
”جيڪو
تون ٻڌائين.“
”چڱو
هاڻي ته دير ٿي ٿئي.“
۽
گهٽيءَ جي هن ڪنڊ واري در مان ڳاڙهي وڳي سان هوءَ صوبيدار جي زال آخري ليئو پائي
لڪي ٿي وڃي.
صوبيدار ته مون کي ڪڏهن هن گهٽيءَ ۾ مليو
ناهي. جوڻس ئي در ۾ لڙڪي بيهندي آهي. لفٽ نٿو ڪرايانس تڏهن دانهن ڏني هوندائينس. ۽
نزلو وڃي ڪريو زرينه تي. صوبيدار تسنگجي اچي دٻايس ته، کٿي ٻڌايائينس، ”اسان ڪنهن
گراڪ کي ڪيئن جهلينداسين ته نه اچي؟ جوڻهين اهڙي حور آهي ته جهلي ڇڏينس، سڄو ڏينهن
سينگار ڪري در تي ٽنگجي نه بيهي. ڏوهه وري اسان جي گراڪن جو. فلاڻي کي ته جهليو،
فلاڻو هروڀرو توهان وٽان کير ڇو ٿو وٺي. پنهنجي حورزاديءَ کي سوگهو ڪر. جيڪو ٿي
بوٽ جو کڙڪو ٻڌي ته اچي ٿي در تي بيهي.“ ۽صوبيدا رڱيل مڇون ڦڙڪائيندو اهو ٿو وڃئي.
مڙس ماڻهو آهي زرينه......................
No comments:
Post a Comment