ڇيلو ۽ بگهڙ
ٻارن لاءِ ڪھاڻي
محمد اسماعيل
هڪ هڪ ڇيلو، درياء جي ڪناري تي پاڻي
پي رهيو هو، ته ايتري ۾ هڪ بگهڙ اُتي اچي نڪتو.
”هن درياء جو پاڻي منهنجو آهي.“
بگهڙ چيو.
”تو پيئڻ جي همت ڪيئن ڪئي؟“
”درياء جو پاڻي، ته جبلن تان اچي
ٿو، تنهنجو وري ڪيئن ٿيو؟“ ڇيلي وراڻيو.
”بس، آءُ جو چوان ٿو، ته منهنجو
آهي.“ بگهڙ اُڪڙجندي چيو.
”هاڻي آءُ توکي کائڻ کان سواءِ اصل
نه ڇڏيندس.“
بگهڙ ايترو چئي، پڇ لوڏيندو هليو
ويو.
ڇيلو پنهنجي گهر موٽي آيو ۽ ڏيڍيءَ
۾ ويهي روئڻ لڳو، ڇاڪاڻ ته شام جو بگهڙ کيس کائڻ لاءِ اچڻو هو. ايتري ۾، هڪ چٽڪمري
ٻلي اتي اچي نڪتي.
”ڇو ٿو روئين، ڇيلا!؟“ هن پڇيو.
”اڄ شام جو بگهڙ مون کي کائڻ ايندو.“
ڇيلي سڏڪا ڀريندي، جواب ڏنو.
”تون فڪر نه ڪر.“ چٽڪمريءَ ٻليءَ
چيو.
”آئون پاڻهين ئي اچي تنهنجي مدد
ڪنديس“
ائين چئي، چٽڪمري ٻلي هلي ويئي
ڇيلي جي دل کي اڃا به آٿت نه آئِي
۽ هو روئندو رهيو. ايتري ۾ هڪ ڀورو ڪُـتڙو آيو.
”ڇو ٿو روئين، ڇيلا!؟“ ڀوري ڪُــتڙي
کانئس پڇيو.“
”اڄ شام جو بگهڙ مون کي کائڻ ايندو.“
ڇيلي روئيندي وراڻيو.
”تون ڪو فڪر نه ڪر، آءُ اچي تنهنجي
مدد ڪندس.“ ڀوري ڪُــتڙي چيو.
ائين چئي، ڀورو ڪتڙو به پڇ لوڏيندو
هليو ويو. ڇيلو وري به اڳي وانگر روئندو رهيو. ڪجهه دير کان پوءِ هڪ اڇو گهوڙو اُتي
اچي نڪتو.
”ڇو ٿو روئين ڇيلا!؟“ اڇي گهوڙي
پڇيو.
”اڄ شام جو بگهڙ مون کي کائڻ ايندو.“
ڇيلي روئي چيو.
”تون ڪو ڏک نه ڪر، آءُ تنهنجي مدد
لاءِ ايندس.“ اڇي گهوڙي چيو. اڇو گهوڙو ائين چئي، هليو ويو.
پر ڇيلو اڃا به ويٺو روئندو رهيو.
اتي هڪ وڏو هاٿي اچي نڪتو.
”ڇو ٿو روئين، ڇيلا!؟“ وڏي هاٿيءَ
پڇيو.“
”اڄ شام جو بگهڙ مون کي کائڻ ايندو.“
ڇيلي روئندي چيو.
”تون ڪو خيال نه ڪر،“ آءُ تنهنجي
مدد ڪندس.“ وڏي هاٿي دلاسو ڏنس.
وڏو هاٿي پڻ ائين چئي، اتان هليو
ويو.
اوندهه ٿيندي ئي، ننڍي چٽڪمري ٻلي،
ڀورو ڪُـتڙو، اڇو گهوڙو ۽ وڏو هاٿي، سڀ اچي ڇيلي جي گهر پهتا. پوءِ پاڻ ۾ سڀ صلاح ڪرڻ
لڳا، ته ڇيلي جي مدد ڪيئن ڪجي.
چٽڪمريءَ ٻليءَ چيو: ”ڇيلڙا! تون
ڪٿي ٻاهر وڃي لڪي ويهه، ۽ آءُ چلهه ۾ ٿي لڪي ويهان. جڏهن بگهڙ تو کي گهر ۾ نه ڏسندو،
ته ضرور سوجهري ڪرڻ لاءِ چلهه ڏانهن ايندو. ان مهل آءُ پنهنجن تيز چنبن سان هن کي رهڙي
وجهنديس.“
ڀوري ڪُـــتڙي چيو: ”ٻليءَ جي هٿان
رهڙجي، بگهڙ ضرور ٻاهر ڀڄندو. آءُ دروازي جي پٺيان لڪي ويهندس ۽ جيئن ئي هو ٻاهر نڪرندو،
ته آءُ کيس چڪ هڻندس.“
اڇي گهوڙي چيو: ”جڏهن ڀورو ڪُـــتڙو
بگهڙ کي چڪ هڻندو، تڏهن هو گهر جي پٺ ڏانهن ڀڄندو. آءُ لڪو بيٺو هوندس ۽ جيئن ئي بگهڙ اتان اچي نڪرندو، ته آءُ هن کي زوردار پُستي
ٺڪاءُ ڪندس.“
وڏي هاٿيءَ چيو ”آءُ هن وڏي وڻ هيٺان
بيٺو هوندس، جڏهن بگهڙ وڻ جي پاسي کان اچي لنگهندو، تڏهن آءُ کيس پنهنجيءَ سونڍ ۾ کڻي،
درياء ۾ ڦٽو ڪندس.“
اهڙيءَ طرح، سڀني ڳالهين جو فيصلو
ٿي ويو، ڇيلو ٻاهر وڃي هڪ ننڍڙي ٻوڙي ۾ لڪي ويٺو.
ننڍڙي چٽڪمري ٻلي ٽپو ڏيئي، وڃي
چلهه وٽ ويٺي. ڀورو ڪتڙو جهُڪي در جي پٺيان لڪي ويٺو. اڇو گهوڙو گهر جي پٺ ۾ لڪي بيٺو
۽ وڏو هاٿي وڻ هيٺان بيهي رهيو.
ٿوريءَ دير کان پوءِ، پوڙهو بگهڙ،
ٿپ ٿپ ڪندو اتي اچي پهتو.
هو گهر ۾ اندر گهڙيو، پر اوندهه
ايڏي ته هئي، جو کيس ڪجهه به ڏسڻ ۾ نٿي اچي سگهيو.
لاچار روشني ڪرڻ لاءِ پوڙهو بگهڙ
چلهه وٽ آيو.
چٽڪمريءَ ٻليءَ اکيون چمڪائيندي
پنهنجا چنبا وڌائي، بگهڙ جو سڄو منهن رهڙي وڌو.
”آهه!“ بگهڙ سور وچان دانهن ڪئي
۽ گهٻرائجي، پٺتي هٽيو.
No comments:
Post a Comment