گنو، ڪويو ۽ چانديءَ جو خنجر - الطاف شيخ

گنو، ڪويو ۽ چانديءَ جو خنجر

الطاف شيخ 

هڪ ڏينهن گنو ۽ ڪويو ٻئي دوست پنهنجي ڳوٺ کان جڪارتا وڃي رهيا هئا ته رستي تي هڪ هنڌ ڌڌڙ ۾کين ڪا شيءِ چمڪندي نظر آئي. ان کي کڻڻ لاءِ ٻئي اڳيان وڌيا ۽ ڏٺائون ته اهو هڪ چانديءَ جو خنجر هو.

”ڇا ته سهڻو خنجر آهي.“ گنوءَ چيو، ”هن کي شهر ۾ وڪڻي آءٌ شاهوڪار ٿي سگهان ٿو.“

”تنهنجو مطلب ڇا آهي ته اهو تون وڪڻندين؟ ڪويو چيو، ”اهو آئون ئي هوس جنهن پهرين ان کي ڏٺو.“ نه حقيقت ۾ ان تي پهرين منهنجي نظر پيئي هئي.“ گنوءَ چيو.

ڪجهه دير ان تي بحث ڪرڻ بعد ٻئي ان فيصلي تي پهتا ته ان لڌل ملڪيت جا ٻئي ڄڻا هڪ جيترا ڀاڱي ڀائيوار آهن. ان کي جڪارتا ۾وڪڻي جيڪي پئسا حاصل ڪندا اهي اڌو اڌ ڪري کڻندا. هلندي هلندي رستي تي جڏهن رات ٿي ته هنن سمنڊ جي ڪناري تي هڪ جاءِ ڳولي سمهڻ جون تياريون ڪيون ۽ خنجرکي پنهنجي وچ ۾رکي ٻئي ڄڻا بالم ٿي سمهي رهيا.

پهر اڌ گذرڻ بعد گنوءَ جي اک کلي ته ڏٺائين ته ڪويو گهاٽي ننڊ ۾ کونگهرا هڻي رهيو هو. هن کي خيال آيو: ’ڇو نه ان خنجر کي لڪائي ڇڏيان ۽ پوءِ وڪڻي سڀ پئسا آئون ئي کڻان. آخر آئون ئي هوس جنهن اهو خنجر پهرين ڏٺو.‘ اهو سوچي هن آهستي آهستي خنجر کنيو ۽لڪائڻ لاءِ جاءِ ڳولڻ لڳو. پهرين هن انکي هڪ وڏي پٿر هيٺان لڪائڻ چاهيو پر پوءِ اهو هنڌ کيس نه وڻيو. ’اها اهڙي جاءِ آهي جيڪا اُٿڻ سان ڪويو ڏسندو.‘ هن سوچيو، پوءِ سمنڊ ۾لڪائڻ جو سوچي پاڻي ۾ گهڙي ويو. ڇاتي جيتري اونهي پاڻي ۾ پهچي پير جي آڱرين سان خنجرکي جهلي سمنڊ جي تري ۾ پيل ريتي ۾اڌ گابرو کوڙي ڇڏيو. اهو ڪم ڪرڻ بعد يڪدم اچي سڪون سان سمهي رهيو.

پر ڪويو کي به ڪا اندر ۾ آنڌ مانڌ هئي سو ٿوري دير بعد اٿي سوچڻ لڳو: ’دراصل خنجر ته مونئي لڌو آهي. گنو ان ۾مون سان ڇو ڀائيور ٿئي؟‘ ۽ جهڙو پاسو ورائي خنجر ٿي کنيائين ته اهو اتان اڳهين غائب هو. ’واهه ڙي گنو واهه!‘ هن دل۾ سوچيو، ’مون کان اڳئي ڪرتب ڏيکاري ڇڏيئي.“

ان بعد هي اٿي بيٺو ۽ هيڏانهن هوڏانهن پهڻن هيٺان خنجر کي ڳولڻ لڳو. پر هن کي ڪٿي به نظر نه آيو. نراس ٿي واپس موٽيو. ڪڪرن پويان هاڻ چنڊ نڪري آيو هو ۽ جيئن ئي هن ان جي چانڊوڪيءَ ۾ گنوءَ کي ڏٺو ته سندس جسم تي پاڻيءَ جا ڦڙا چمڪي رهيا هئا.

’چئبو ته گنو سمنڊ مان ٿي آيو آهي. هاڻ سمجهيم ته گنو خنجر ڪٿي لڪايو هوندو.‘

هن هٿن پر جهڪي گنوءَ جي مرين کي ٿورو چٽيو جيڪي کارا هئا. ’تنهنجي معنيٰ ته هو سمنڊ جي کاري پاڻي ۾ مرين تائين ته ويو ئي ويو آهي.‘ ان بعد هن گوڏا چٽيا، اهي به کارا هئا. پوءِ چيلهه اتي به کاري پاڻيءَ جا آثار هئا. پوءِ جڏهن سيني تي پهتو ته اتي لوڻاٺي پاڻي جوسواد نه هو. سو ڪويو سمجهي ويو ته گنو ايستائن سمنڊ ۾ وڃي خنجر لڪايو آهي. سو هي هڪدم سمنڊ ۾ گهڙيو ۽ جڏهن سندس ڇاتيءَ تائين پاڻي آيوته پيرن سان ڪري هيڏانهن هوڏانهن سمنڊ جي تري ۾ جانچ ڪرڻ لڳو. سگهوئي خنجر ڳولڻ ۾ ڪامياب ٿي ويو. خنجر کڻي موٽڻ تي سوچڻ لڳو ته ان کي هاڻ هو ڪٿي لڪائي.

سامهون ٻنيءَ ۾ ڪانن جاڪيترائي بنڊل ٻڌا رکيا هئا. هي مونڙين ڀل هلي ڪانن جي هڪ بنڊل ۾ خنجر سوڌو وڃي لڪيو ۽ اتي ئي سمهي رهيو.

صبح ٿيڻ تي جڏهن گنوءَ جي اک کلي ته ڪويو غائب هو. هو ڊڙ پائي سمنڊ ۾ خنجر کڻڻ لاءِ ويو ته اهو به غائب هو. ايتري ۾ هن جي نگاهه سامهون ٻني ۾ رکيل ڪانن جي لڏن تي پيئي ۽ سمجهي ويو ته ڪويو پڪ انهن ۾ لڪل هوندو. بنڊل جي اوسي پاسي ۾ مينهون گاهه چري رهيون هيون. گنوءَ هڪ مينهن جي ڳچيءَ مان گهنڊڻي ڇوڙي پنهنجي ڳچي ۾ ٻڌي ۽ هٿن تي گڪو ٿي ڪانن جي هڪ هڪ لڏ ڏي وڃڻ لڳو. هر هڪ لڏ وٽ پهچي هن پنهنجو مٿو ان کي ائين ٿي هنيو ڄڻ مينهن ٿونا هڻي ۽ ان سان گڏ گهنڊڻي جو آواز ٿي ڪيو. آخرڪار هو ان بنڊل وٽ پهتو جنهن ۾ ڪويو لڪل هو. ڪانن جي بنڊلن کي ٿيلهو اچڻ تي ۽ ساڳي وقت گهنڊڻي جي آواز ٿيڻ تي ڪويو سمجهيو ته ڪا مينهن چرندي چرندي سندس ڪانن واري لڏ ۾ اچي منهن وڌو آهي سو چڙ مان رڙ ڪري چيائين ”ڀڄي وڃ ڀٽاري. وڃي ٻئي هنڌان نيرن پاڻي ڪر. هتان نه ويندينءَ ته شينهن کائي ويندءِ.“

اهو ٻڌي، گنونءَ ان بنڊل مان ٻه چار ڪانا ڇڪي ڪڍيا ته سندس دوست نظر اچي ويو. ڪويو خنجر سوڌو ٻاهر نڪري آيو ۽ ٻئي ڄڻا باقي سفر پورو ڪرڻ لاءِ اڳتي وڌڻ لڳا. رستي تي هنن هاڻ هن ريت فيصلو ڪيو ته پهرين هنن ٻنهي ان خنجر کي لڌو. پوءِ ڪويو اتان ڳولي آيو جتي گنوءَ لڪايو هو. پوءِ گنوءَ اتان ڳوليوجتي ڪويو لڪايو. ان ڪري ان حالت ۾ خنجر تي ٻنهي جو حق حصو برابر جو ٿيو. سو جڏهن جڪارتا ۾ پهتا ته خنجرکي وڪڻي مليل پئسن جو پورو اڌواڌ ڪري ورهائي کنيائون.