ڏنڀرو مڇي سمنڊ ۾ ڪيئن آئي
الطاف شيخ
ڳالهه ٿا ڪن ته پاپانيوگني ٻيٽ جي موربي علائقي ۾ هڪ عورت پنهنجن ٻن پٽن سان رهندي هئي. هو تمام غريب هئا ۽ هڪ ٻرندڙ جبل جي هيٺان غار ۾ رهيا ٿي. هنن وٽ کائڻ لاءِ فقط سوئر جو گوشت هو. ان کان علاوه هنن ڪڏهن به ٻڪري، ڍڳي، ڪڪڙ يا مڇي نه کاڌي هئي.
هڪ ڏينهن پٽن پنهنجي ماءُ کان پڇيو ڀلا ائين ڇو آهي جو پاڻ وٽ کائڻ لاءِ فقط سوئر جو گوشت آهي. ساڳي ساڳي شيءِ کائي اسين ڪڪ ٿي پيا آهيون. ماءُ ورندي ڏنن: ”پٽ ان ۾ منهنجو ڪهڙو ڏوهه. آئون ڀلا ڇا ٿي ڪري سگهان. جڏهن هن ٻيٽ تي، جنهن تي پاڻ رهون ٿا ان تي ٻيو ڪوبه جانور يا پکي نٿو رهي. سڀ ڍنڍون ۽ تلاءُ به مڇي کان خالي آهن.“
ٻئي ڏينهن صبح ساڻ عورت ۽ سندس ٻئي پٽ ٻني ٻارو ڪرڻ لاءِ روانا ٿيا. جهڙو ٻنيءَ جي ويجهو پهتا ته هڪ جهنگلي سوئر هنن ڏي ڌوڪيندو آيو ۽ بلڪل ويجهو پهچي چيو؛ ”مون کان ڊڄو نه. آئون توهان کي ڪجهه ٻڌائڻ چاهيان ٿو. توهان کاڌي خوراڪ لاءِ هميشه اسان سوئرن کي ماريندا رهو ٿا. جيڪڏهن توهان منهنجو چيو مڃي اسان کي مارڻ بند ڪندائو ته آئون توهان سان واعدو ٿو ڪريان ته توهان کي ان کان ضرور بهتر شيءِ ملي ويندي.“ جهنگلي مرون ان کانپوءِ ٻئي طرف ڀڄي ويو.
اها ڳالهه ٻڌڻ بعد ماءٌ پٽ ٻنيءَ تي ڪم ڪرڻ وقت هر وقت ان بابت سوچيندا رهيا ۽ گهر موٽڻ مهل پڻ هنن جي ڌيان ۾ اها ڳالهه هئي ته واقعي ڪجهه ٿيندو يا نه. سج لٿي کان ٿورو اڳ ۾ عورت غار مان نڪري هيڏانهن هوڏانهن چڪر تي نڪتي. هوءَ اڪيلي اڪيلي هيڏانهن هوڏانهن ڦرندي ڀر واري ٽڪريءَ تي چڙهي وئي. اتي هن کي هڪ ڍنڍ نظر آئي. جيڪا هن پهرين ڪڏهن به نه ڏٺي هئي. اها ڍنڍ ڏنڀري مڇي سان ڀري پئي هئي. ڍنڍ جي صاف ۽ شفاف پاڻيءَ ۾ مڇيون ٽپ ڏئي رهيون هيون.
عورت چند وکون اڳتي کڻي ڍنڍ ۾ گهڙي. هن ڏٺو ته مڇيون ايڏيون ته پالتو نموني جون هيون جو هن جهڙو سندن پڇ ۾ هٿ وڌو ٿي ته هن وٽ هليون آيون ٿي. عورت کي ڏاڍو تعجب لڳو ۽ خوشي پڻ ٿي. هن ٽي چار مڇيون جهليون ۽ رڌڻ لاءِ گهر آئي. هن دل ئي دل ۾ پڪو پهه ڪيو ته هوءَ ان کي راز ڪري رکندي ۽ ڪنهن سان به ان ڍنڍ جي ڳالهه نه ڪندي.
ان رات مانيءَ تي هن پٽن کي مڇيون کارايو ن جيڪي ان تبديليءَ کي ڏسي وائڙا ٿي ويا. هنن گهڻو ئي ماءُ کان پڇيو ته هن کي اهي ڪٿان مليون پر ماءُ ان بابت ٻڌائڻ کان صاف صاف انڪار ڪيو. ان بعد ڪيترن هفتن لاءِ عورت ان ڍنڍ تان مڇيون آڻيندي رهي. جيتوڻيڪ هن جا پٽ روز پڇندا رهيا ته هوءَ مڇيون ڪٿان ٿي آڻي پر عورت هنن کي هرگز نه ٻڌايو ته هوءَ مڇيون ڪٿان ٿي آڻي ۽ اها مڇين واري ڍنڍ ڪٿي آهي.
آخرڪار هڪ ڏينهن ڇا ٿيو جو هي ٻئي ڇوڪرا ماءُ جي نڪرڻ بعد هن جي پويان پويان لڪندا اتي وڃي پهتا جتان اها ڍنڍ صاف نظر آئي ٿي. هو ٻئي ڄڻا وڏن پٿرن پويان لڪي ويٺا جتان هو پنهنجي ماءُ کي مڇيون ڦاسائيندو ڏسندا رهيا. ايتريون ساريون مڇيون ڏسي ٻئي حيران ٿي ويا. ماءُ جي موٽڻ بعد هو ٻئي ڍنڍ ۾ لٿا ۽ هنن پالتو مڇين کي ڦاسائڻ شروع ڪيو. هنن هٻڇ وچان هڪ ٻن بدران ڪيتريون ئي مڇيون جهليون جن مان ڪيتريون ته ڪناري تي ئي ڦٿڪي ڦٿڪي مري ويون. گهر موٽڻ تي هنن پنهنجي ماءُ سان ان بابت ڳالهه ڪئي ته هو ڇا ڪري آيا آهن.
ٻئي ڏينهن عورت جڏهن ڍنڍ تي پهتي ته هوءَ اهو معلوم ڪري پريشان ٿي وئي ته سڀئي مڇيون ڍنڍ ڇڏي هليون ويون آهن. هنن کي ڪنهن طريقي سان سمنڊ ڏي وڃڻ جي راهه ملي وئي ۽ هڪ هڪ ٿي سڀ هليون ويون. ان ڏينهن کانپوءِ اها مڇي ڦاسائڻ لاءِ ماڻهن کي سمنڊ تي وڃڻو پوي ٿو.
No comments:
Post a Comment