جلاوطن
امر جليل
ٿوهر جي ٽڙيل پکڙيل پاڇن ۾ هڪ ڏتڙيل حال شخص مٿي هيٺان ڀتر ڏيئي سمهيو پيو هو. ڪپڙا ليڙون ۽ وار وکريل هئس. منهن تي صدين جي ستم ظرفيءَ جا گهنج هئس.
ٿوري دير کانپوءِ کيس پنهنجي سيني تي ڪجهه چڀندو محسوس ٿيو.
هن اک کولي نهاريو.
خاڪي ڪپڙن سان هڪ ڪاموري قسم جو ڏنڊو مشٽنڊو مرد کيس بيد جي لڪڻ سان جاڳائي رهيو هو.
خاڪي ڪپڙن واري مرد چيو، “اُٿو جي. ايڊي ننڊ ناڪر.”
“اُٿو جي، اُٿو.” خاڪي ڪپڙن واري وٽيل سٽيل مرد ڳالهايو، “ٿوهر جي ڇان ۾ به ڪو سُمدو آهي!”
هو اُٿي ويٺو. ليڙن سان انگ ڍڪيندي وراڻيائين، “هتان جا وڻ وڍجي ويا آهن. هيءَ سنڌ آهي.”
“او ڇڊو جي.” مرد رعبدار آواز ۾ چيو، “اچو، جيپ کي ڌڪو ڊيو.”
هو اُٿي بيٺو. ليڙون لٽا ڇنڊي خاڪي ڪپڙن واري شخص جي ڪڍ هلندو، ڪچو ڇڏي ڏامر جي پڪي رستي تي اچي پهتو.
سڙڪ تي جيپ بيٺي هئي.
جيپ ۾ رنگا رنگي ڪپڙن ۽ خوشبوءَ سان ٻهڪندڙ عورتون ويٺيون هيون. خاڪي ڪپڙن واري مرد جيپ ۾ ويهندي ڏتڙيل شخص کي چيو، “ها سائين، لگايو جي ڌڪو.”
هن جيپ کي ڌڪو ڏنو. جيپ جي بند مشين اُٺ جي اوڳر جهڙا آواز ڪري، گهرڙاٽ ڪري هلڻ شروع ڪيو.
خاڪي ڪپڙن واري مرد بريڪ تي پير رکي، جيپ بيهاريندي چيو، “اسين ڀٽ شاهه ونجي رهيا آهيون. تون شاهه لطيف جو ميلو ڊسندين؟”
“مان ڀٽ شاهه کان جلاوطن ٿيل آهيان.” هن نرڙ تان پگهر اُگهندي وراڻيو، “مون کي ڀٽ شاهه تي پير پائڻ جي به اجازت ناهي.”
خاڪي ڪپڙن واري مرد کيس حيرت وچان وارن کان پيرن تائين جاچي ڏٺو. پڇيائين، “تون ڪير آهين.”
“مان شاهه عبداللطيف ڀٽائي آهيان.” هن جواب ڏنو ۽ پوءِ ٿوهر جي ٽڙيل پکڙيل پاڇن ڏانهن هليو ويو.
No comments:
Post a Comment