کيکڙو ۽ ڍڳي
الطاف شيخ
هڪ ٻپهريءَ جو هڪ کيکڙو ڪنهن باغائي جي ڀاڄين واري کيت ۾ پهتو ۽ پنهنجن تکن پيرن سان هڪ ننڍڙي گوبي ڪپي پنهنجي ٻرڙ ڏي کڻي هلڻ لڳو.
رستي تي باغائيءَ جي ڍڳيءَ هن کي ڏسي ورتو. هن کيکڙي کي دڙڪا ڏيندي چيو: ”منهنجي مالڪ جي باغ مان گوبي چورائڻ جي توکي همت ڪيئن ٿي؟ جتان کنئي اٿئي اتي يڪدم هلي واپس ڪر.“
کيکڙو اهڙو گيگ ماريو ڄڻ هن ڪجهه ٻڌو ئي نه هجي ۽ ڊوڙ پائي پنهنجي گهر واري ٻرڙ ۾ ڀڄي ويو. سست ڍڳي سندس پويان ڊوڙي نه سگهي.
کيکڙي کي ڍڳيءَ جي دڙڪن تي ڏاڍي چڙ لڳي. ”گوبيون ۽ ٻي ڀاڄي ڪا ڍڳيءَ جي ذاتي ملڪيت ته ناهي.“ کيکڙي سوچيو، ”پوءِ مون کي دڙڪا ڏيڻ جو هن کي ڪهڙو حق رسي ٿو؟“
کيکڙي ان جو ڍڳي کان بدلو وٺڻ جو پڪو پهه ڪيو. سو ٻئي ڏينهن هو باغائيءَ سان ملڻ ويو.
”باغائي،“ کيکڙي چيو، ”توکي ڪا خبر آهي ته تنهنجي لالچي ڍڳي تنهنجيون پوکيل گوبيون کائيندي وتي.“
”اهو ٻڌائڻ جي مهرباني،“ باغائي وراڻيو، ”ترس ته هن کي هينئر ئي سزا ڏيان ٿو.“
ان کانپوءِ باغائيءَ هڪ ڊگهو لڪڻ کڻي اچي ڍڳيءَ کي ماريو. ڍڳي سمجهي ويئي ته اهو سڄو ڪم کيکڙي جو آهي. هن کي کيکڙي تي سخت ڪاوڙ آئي. کيکڙي کي سزا ڏيڻ لاءِ هوءَ روزانو نديءَ جي ڪناري تي کيکڙي جي انتظار ۾ اچي بيهندي هئي.
هڪ ڏينهن ڍڳي ڏٺو ته درياهه جي اروئين ڀر کيکڙو ننڊ ۾ کونگهرا هڻي رهيو آهي. هوءَ آهستي آهستي ٿي هن ڏي وڌي ۽ پنهنجي پير جو کر سندس مٿان اهڙوزور سان رکيوجو کيکڙي کان رڙ نڪري ويئي.
”مري ويس“ کيکڙي دانهن ڪئي ۽ پوءِ در4ياهه ۾ کڻي ٽپ ڏنو. پر ڍڳي پنهنجو کر ايڏو زور سان رکيو هو جوکيکڙي جي پٺ تي هميشه لاءِ کر جو نشان ٿي پيو. اڄ به کيکڙي جي پٺ تي توهان کي اهو نشان نظر ايندو.
No comments:
Post a Comment