Sunday, February 20, 2011

مغرور بادشاهه - الطاف شيخ

مغرور بادشاهه
الطاف شيخ 

چين هو هڪ بادشاهه تمام مغرور هو. هن جا دوست به ان جي ڪري هن سان ناراض رهندا هئا. پوءِ هڪ ڏينهن اهڙو آيو جنهن تي بادشاهه کي سبق حاصل ٿي ويو.
هڪ دفعي بادشاهه اڪيلو سفر ڪندي ڪندي تمام پري هليو ويو. سامهون ڇانهين (هنداڻن) جي پوک هئي. بادشاهه کي سخت اُڃ لڳي. هو پوڙهي هاري وٽ پهتو ۽ آڪڙ مان چيو: ”مون لاءِ ڇانهيون آڻ.“


هاري بادشاهه کي سڃاڻي ورتو. هن ادب سان چيو: ”حضور، آئون هينئر ئي ڇانهيون پٽي ٿو اچان.“
ڪجهه دير کانپوءِ هاري ٽي ڇانهيون پٽي آيو ۽چيو: ”حضور، هنن کي چکي ڏسو، جيڪڏهن اهي سٺيون نه هجن ته آئون ٻيون پٽي اچان.“
هاري بادشاهه اڳيان ڇانهيون رکي هڪ طرف ٿي ويٺو ۽ بادشاهه هڪ هڪ ڪري ٽئي ڇانهيون کائي ورتيون. ڇانهيون کائي هن هاريءَ کي چيو:
”مون ٽي ڇانهيون کاڌيون آهن. انهن جا ڪيترا پئسا ٿيندا.“
هاريءَ وراڻيو: ”سرڪارتوهان ته اسان جا حاڪم آهيون. توهان کان پئسا ڪيئن وٺان.“
بادشاهه وڏي ٽيڙيءَ مان چيو: ”مفت ۾ ڇانهيون کائڻ منهنجي شان جي خلاف آهي. ٻڌاءِ ته ڪيترا پئسا ٿيندا؟“
هاريءَ چيو؛ ”جيڪڏهن توهان ضد ٿاڪريو ته جيڪي دل ۾ اچانوَ ڏئي ڇڏيو. آئون ماٺ مٺوڙي ۾ وٺي ڇڏيندس.“
بادشاهه کيسي ۾ هٿ وجهي ڏٺو ته ان ۾ هڪ پائي به نه هئي. هن ٻئي کيسي ۾ هٿ وڌو ته اهو به خالي خالي هو. هن وٽ هڪ رپيو به نه هو جو کڻي هاريءَ کي ڏئي پنهنجو رعب ويهاري. هن کي ڏاڍو شرم آيو. پوءِ آهستي چيو: ”آئون پئسا گهر ڇڏي آيو آهيان. تنهنجين ڇانهين جي قيمت في الحال ادا نٿو ڪري سگهان. ان جي بدلي ۾ تون مون کان ڪو پورهيو وٺي سگهين ٿو. آئون خوشيءَ سان ڪندس.“
هاري سوچ ۾پئجي ويو پوءِ چوپڻ لڳو: ”مون سڀ ڪم ڪري ورتو آهي. اڄ ته مون وٽ ڪوبه ڪم نه آهي. جيڪڏهن تون ڇانهين جو ملهه ڏيڻ چاهين ٿو ته زمين تي بازولي پائي ڏيکار ته اهوئي ڪافي رهندو.“
بادشاهه هيڏانهن هوڏانهن ڏسڻ لڳو. اتي هاري کانسواءِ ٻيو ڪوبه موجود نه هو. بادشاهه اهو سوچي سک جو ساهه کنيو ته هن وقت کيس ڪير به ڏسڻ وارو ڪونهي ۽ هن پوڙهي هاريءَ اڳيان بازولي پائڻ ۾ ڇاهي.
اهو سوچي بادشاهه پنهنجو مٿو زمين تي جهڪايو ۽ بازولي پائڻ وارو هو ته هاريءَ هن کي جهلي ورتو ۽ ادب سان چيو: ”سرڪار، بس ايترو ئي ڪافي آهي.“
بادشاهه اٿي بيٺو ۽ هاري ڏي ڪاوڙ مان ڏسڻ لڳو.
هاريءَ چيو: ”سائين جن جڏهن مون کي پهريون دفعو ڏٺو ته توهان جي نگاهن مان مون اندازو لڳائي ورتو توهان ڪڏهن به ڪنهن جي اڳيان نه جهڪيا آهيو، پر هاڻ سائين جن مون جهڙي غريب ماڻهوءَ اڳيان مٿو ٽيڪيو آهي.“
اهو ٻڌي بادشاهه ڏاڍو شرمندو ٿيو. هن پوڙهي هاري کي سلام ڪيو ۽ ماٺ مٺوڙي ۾پنهنجي محلات ڏي روانو ٿي ويو.

No comments:

Post a Comment