Sunday, February 20, 2011

ٽي جادوءَ جون سوغاتون - الطاف شيخ

ٽي جادوءَ جون سوغاتون
الطاف شيخ 

ڪنهن زماني ۾ ’تي- هو‘ نالي هڪ غريب چيني ڇوڪر رهندو هو. هڪ ڏينهن هو گهر کان ٻاهر راند کيڏي رهيو هو ته هن کي هڪ ڪينئون نظر آيو جيڪو بلڪل مرڻينگ حالت ۾ هو.
هو ان ڪينئين کي پنهنجي گهر کڻي آيو ۽ جيتريقدر ٿي سگهيس سندس ٽهل ٽڪور ڪرڻ لڳو. جڏهن  به کيس ڪجهه کائڻ لاءِ ملندو هو ته ان مان ڪينئين کي به کارائيندو هو. ٿورن ڏينهن ۾ ڪينئون چاق چڱو ڀلو ٿي ويو ۽ هاڻ قد ۾ پڻ وڌڻ لڳو. جيڏانهن به هو نڪرندو هو ته هي به سندس پٺ وٺي هلندو هو ۽ ٻئي ڄڻا سٺا دوست ٿي ويا.


ڪڏهن ڪڏهن ته هن جي ماءُ ڪاوڙجي کيس دڙڪا پڻ ڏيندي هئي: ”نادان ڇوڪر! ڪوڌنڌو ڌاڙي ڪري ڪمائڻ بدران هر وقت ڪيئين سان راند ڪندو رهين ٿو. ان مان ڇا ورندءِ. جي ائين وقت وڃائيندو رهندين ته هڪ ڏينهن پڪ بک وگهي مري وينداسون.“
تي هو جواب ڏيندو هو؛ ”امان تون فڪر ڇو ٿي ڪري. هڪ ڏينهن جڏهن منهنجو هي ڪينئون وڌي وڏو ٿيندو ته پاڻهي پنهنجي مدد ڪندو. تون رڳو ڪجهه وقت ترس پوءِ ڏس ته ڇا ٿو ٿئي.“
هڪ ڏينهن تي هو کي ڪينئين چيو: ”منهنجا مالڪ منهنجي جان بچائڻ ۽ هيترو وقت کارائڻ پيارڻ لاءِ مان تنهنجو بيحد ٿورائتو آهيان. هاڻ مون لاءِ وقت اچي ويو آهي ته وڏي درياهه ۾ وڃي رهان. سو مهرباني ڪري مون کي اوڏانهن وٺي هل.“
سو تي هو جڏهن درياهه جي ڪپ وٽ پهتو ته ڪينئين ڇٻيءَ مان نڪري هڪدم درياهه ۾ کڻي ٽٻي هنئي. درياهه ۾ گهڙڻ سان هو. ڪنئين مان ڦري هڪ وڏي اجگر بلا ٿي ويو جنهن جا وڏا پَر ۽ سونهري ڇلر چلڪڻ لڳا.
اجگر بلا رڙ ڪري چيو: ”منهنجا مالڪ! منهنجي خدمت ڪرڻ جي بدلي ۾ آئون توکي هڪ گڏهه ڏيندس. جنهن وقت به توکي سون جي ضرورت پوي ته هن کي فقط ايترو چئجان: ”گڏهه، گڏهه مون کي سون ڏي.“ ۽ گڏهه جي وات مان سون جون چڪيون نڪري اينديون. پر ياد رکجانءِ، گهر پهچڻ کان اڳ هن کان متان سون جي گهر ڪئي اٿئي.“ اجگر بلا اڃا ڳالهايو ئي پئي ته درياهه مان هڪ گڏهه نڪري آيو. پوءِ اجگر بلا موڪلائي درياهه منجهه غائب ٿي ويئي.
تي هو ان بعد گهر جو رُخ ڪيو. پٺيان پٺيان سندس گڏهه به هلندو آيو. رستي تي رات گذارڻ لاءِ هو هڪ مسافر خاني ۾ آيو ۽ مسافر خاني جي مالڪ کي چيو:
”آئون هتي رات ٽڪڻ چاهيان ٿو پرمهرباني ڪري منهنجي گڏهه جو پڻ چڱيءَ طرح خيال رکجانءِ. هن کان سون جي گهر هرگز نه ڪجانءِ.“
مسافر خاني جي مالڪ کي ڏاڍو تعجب لڳو ته نينگر اهو سڀ ڪجهه کيس ڇو ٻڌايو. پر ڪجهه چوڻ بدران هوماٺ ۾ رهيو. پوءِ جڏهن نينگر گهاٽي ننڊ ۾ سمهي رهيو هو ته مسافر خاني جو مالڪ آهستي آهستي ڪري گڏهه وٽ پهتو. گڏهه جي ڳچي تي پيار مان هٿ گهمائي چيو؛ ”گڏهه گڏهه، مون کي سون ڏي.“
هن جي ائين چوڻ سان گڏهه پنهنجو وات کولي سون جون ننڍيون چڪيون ٻاهر ڪڍيون.“
”ڪهڙو ته عجيب گڏهه آهي.“ مسافر خاني جي مالڪ چيو، ”ههڙي گڏهه کي ته مون کي پاڻ وٽ رکڻ کپي.“
”ٻئي ڏينهن مسافر خاني جي مالڪ تي هو جو گڏهه پاڻ وٽ رکي هن کي پنهنجو ڏيئي ڇڏيو.
تي هو گهر پهچي پنهنجي ماءُ کي چيو: ”خبر اٿئي منهنجو ڪينئون هڪ اجگر بلا ٿي پيو ۽ ڏس هي گڏهه هن تحفي طور ڏنوآهي. هن گڏهه جي اها خاصيت آهي ته هن کي چئبو ته ”گڏهه گڏهه. سون ڏي.“ ته وات مان سون ڪڍي ڏيندو.
”چڱو اچو ته ڏسون ته اهو واقعي جادوئي گڏهه آهي يا نه.“ اهو چئي ماڻس گڏهه کي چيو: ”گڏهه، گڏهه، سون ڏي.“ پر ڪجهه  به نه ٿيو. وري تي هو رڙ ڪري چيو، ”گڏهه گڏهه،سون ڏي.“ پروري به ڪجهه به نه ٿيو.
تي هو کي ڏاڍي ڪاوڙ لڳي. ”اجگر بلا پاڻ سان شايد ڪو دوکو ڪيو آهي.“ هن چيو. ”هن سان مون کي ان بابت ضرورملڻ کپي.“
ٻئي ڏينهن تي هو جڏهن نديءَ جي ڪناري تي پهتو ته اجگر ڀلا اڳهين هن جو انتظار ڪري رهي هئي.
”تو مون کي چڱو بيوقوف ٺاهيو.“ تي هو چيو، ”گڏهه ته ٽڪر به سون جو نه ڏنو.“
”مون توسان ڪوبه چرچو يا دوکو نه ڪيو آهي، منهنجا مالڪ ”اجگر بلا چيو، ”بهرحال هن دفعي آئون توکي هي ميزپوش ڏيان ٿي جنهن وقت به توکي بک لڳي ته هن ميز پوش کي وڇائي فقط چئجانءِ ته ڪپڙا ڪپڙا مون کي ماني ڏي ته ڪيترن ئي قسمن جا کاڌا اچي حاضر ٿيندا. هن دفعي بيحد خبردار ٿجانءِ ۽ رستي تي ان بابت ڪنهن سان به ڳالهه نه ڪجانءِ.“
درياهه مان هڪدم اڇي رنگ جو ميز پوش اڀري تي هو ڏي تري آيو. ان بعد اجگر بلا موڪلائي درياهه ۾ وري غائب ٿي ويئي. تي هو ميز پوش کنيو ۽ گهر ڏي روانو ٿيو. رستي تي رات ٿيڻ تي هو وري ساڳي مسافر خاني ۾ ٽڪيو.
سمهڻ کان اڳ تي هو مسافر خاني جي مالڪ کي چيو:
”منهنجي ميزپوش کان کاڌي جي گهر هرگز نه ڪجانءِ.“
هن جي اها ڳالهه ٻڌي چالاڪ مالڪ سمجهي ويو گڏهه وانگر هي ميز پوش پڻ جادوءَ جو آهي.
۽ پوءِ جڏهن تي هو سمهي رهيو، نه. مسافر خاني جي مالڪ آهستي آهستي ڪري ميز پوش کنيو ۽ پنهنجي ٽيبل تي وڇائي چيو: ”ڪپڙا. ڪپڙا. مون کي ماني ڏي.“
انهيءَ چوڻ جي دير هئي جو هڪدم ڪيترن ئي قسمن جا طعام ان ميز تي وڇائجي ويا. جيڪي هو پيٽ ڀري کائيندو رهيو.
ٻئي ڏينهن صبح جو تي هو جادوئي ميز پوش بدران مسافر جي مالڪ جو ميز پوش ڪڇ ۾ وجهي گهر ڏي روانو ٿيو.
جڏهن هو گهر پهتو ته هن کي ڏاڍي بک لڳي. هن هڪدم ميز پوش کي ٽيبل تي وڇائي چيو: ڪپڙا ڪپڙا. مون کي ماني ڏي.“ پر ڪجهه به نه ٿيو.
هن جي ماءُ جيڪا هي سڀ ڪجهه ڏسي رهي هئي تنهن پنهنجي پٽ کي ٽوڪيندي چيو: ”اجگر بلا هڪ دفعو وري توکي بيوقوف بنايو.“
تي هو کي اجگر تي تمام گهڻي چڙ آئي. هن ڀيري هو ڊوڙندو ڊوڙندو درياهه جي ڪپ تي پهتو ته ڏٺائين ته اجگر بلا وري سندس انتظار ڪري رهي هئي. ”تو مون کي چڱو بيوقوف بڻايو.“ تي هو ڪاوڙ مان رڙ ڪري چيو.
”منهنجا پيارا مالڪ مون توکي بيوقوف هرگز نه بنايو آهي.“ اجگر بلا جواب ڏنو. ”تنهنجي سستي ڪري ائين ٿيو. پر خير ڪا ڳالهه ناهي. هن ڀيري آئون توکي هڪ لڪڻ ڏيان ٿي. هي لڪڻ تنهنجو پاڻهي خيال رکندو. جڏهن تون ڪنهن کي مارڻ چاهين ته هن لڪڻ کي فقط ايترو چئجانءِ ته ’لڪڻ، لڪڻ ماڻهو کي مار.‘ ۽ پوءِ مارڻ بند ڪرائڻ لاءِ ’لڪڻ، لڪڻ. هاڻ بس ڪر.‘ چئجانءِ.“
ان بعد درياهه مٿان هڪ لڪڻ ترندو هن ڏي آيو. اجگر بلا هڪ دفعو وري موڪلائي درياهه ۾ غائب ٿي ويئي.
تي هو لڪڻ کڻي گهر ڏي روانو ٿيو. رستي تي جڏهن رات ٿي ته هو وري ساڳي مسافر خاني ۾ ترسي پيو. مسافر خاني جي مالڪ کي هن ٻڌايو: ”ڏس منهنجي لڪڻ کي مارڻ لاءِ هرگز نه چئجانءِ.“
مسافر خاني جو مالڪ سمجهي ويو ته گڏهه ۽ ميز پوش وانگر هي لڪڻ به پڪ جادوءَ جو ئي هوندو.
مسافر خاني جو مالڪ هاڻ وڏو امير ٿي ويو هو جو گڏهه کيس هر وقت سون ڏيندو رهيو. ان کان علاوه هي سخت ٿلهو متارو پڻ ٿي پيو هو جو ميز پوش ذريعي هر وقت کاڌا گهرائي کائيندو رهيو ٿي. پر هي ايڏو لالچي هو جو اهو لڪڻ به غريب ڇوڪر کان کسڻ چاهيو ٿي.
ان رات جيئن ئي تي هو ستو ته مسافر خاني جي مالڪ هن جو لڪڻ کڻي ان جي جاءِ تي هڪ پنهنجو لڪڻ رکي ڇڏيو ۽ پوءِ پڪ ڪرڻ لاءِ ته اهو لڪڻ واقعي جادو جو ئي آهي يا نه، لڪڻ کي چيو: ”لڪڻ، لڪڻ. ماڻهو کي مار.“
بس هن جو ائين چوڻ لڪڻ کيس مارڻ شروع ڪري ڏنو. هو رڙيون ڪري گهر ۾ هيڏانهن هوڏانهن ڊوڙڻ لڳو پر جيڏانهن وڃي لڪڻ سندس پويان ۽ ڌڪن جو وسڪاروڪندو رهيو.
رڙين جي آواز تي هن جي اک کلي پيئي ۽ ڏٺائين ته مسافر خاني جو مالڪ موچڙا کائي رهيو آهي ته کيس ڏاڍي کل آئي.
”بچاءِ، بچاءِ مون کي بچاءِ.“ مسافري جي مالڪ هاڻ زور زور سان دانهون شروع ڪيون. ”مهرباني ڪري پنهنجي لڪڻ کي چئه مون کي مارڻ بند ڪري. آئون توکي گڏهه، ميز پوش به واپس ڪري ڇڏيندس.“
پوءِ ان تي هو رڙ ڪري لڪڻ کي چيو: ”لڪڻ، لڪڻ. ماڻ بند ڪر. ان بعد لڪڻ مارڻ بند ڪيو ۽ اچي پنهنجي اصلي مالڪ ’تي هو‘  وٽ ڪريو.
ڊپ ۾ ڏڪندڙ مسافر خاني جي مالڪ هڪدم گڏهه ۽ ميز پوش تي هو جي حوالي ڪيو ۽ پوءِ رات گذاري اڇو صبح ٿي هو پنهنجي گهر ڏي روانو ٿيو. هن ڀيري پنهنجي اصلي جادوئي گڏهه، جادوئي ميز پوش ۽ جادوئي لڪڻ سميت.

No comments:

Post a Comment